ต่อไป »

หลังจากที่เอาผู้ป่วยกลับมาจากอนามัยแล้ว  เจ้าRicky ก็แอบไปคุยซุบซิปกับผู้จัดทัวร์   จากนั้นผู้จัดก็เรียกลูกทัวร์มาฟังรายการทัวร์ของวันพรุ่งนี้ว่า  ตามรายการทัวร์ของวันพรุ่งนี้   พวกเราจะไปเที่ยวทะเลสาบ 2 แห่งด้วยกัน  ตามรายการจะมีการขี่ม้าขึ้นไป  แต่เกิดปัญหาขึ้นมาเพราะเจ้า Ricky บอกว่าทางบริษัททัวร์ที่ผู้จัดใช้บริการดันลืมไม่ได้จองม้ามา  จึงทำให้วันพรุ่งนี้ไม่มีม้าให้ขี่  เพราะม้ามีจำนวนจำกัด   หากใครไม่ได้จองมาก่อนล่วงหน้าก็หมดสิทธิจะได้ขี่ม้า  หากจะใช้วิธีเดินขึ้นไป  เจ้า Ricky บอกว่าไปถามชาวพื้นเมืองมาแล้ว  เค้าบอกว่าต้องเดินขึ้นไป 6 ชั่วโมง และเดินลงอีก 6 ชั่วโมง   เมื่อเป็นเช่นนั้น  พวกเราจะเดินกลับลงมาไม่ทันรถเที่ยวสุดท้ายที่จะออกเวลา 18.00น.  จะเป็นปัญหากลับลงมาไม่ได้ต้องติดอยู่บนเขาซึ่งอากาศขนาดติดลบ  และตามรายการวันพรุ่งนี้ พวกเราจะต้องกลับไปนอนที่โรงแรมในเมืองเต้าเฉิงที่พวกเราฝากกระเป๋าเอาไว้ด้วย ฉะนั้นจึงต้องออกจากย่าติ่งไม่ควรเกินบ่าย 3 โมง  เจ้า Rickyจึงบอกว่ารายการทัวร์ของวันพรุ่งนี้ต้องยกเลิก  ไม่ขึ้นไปธาร 5 สี ไม่ไปทะเลสาบน้ำนม   แต่จะพาไปที่เดิมที่เราไปกันมาแล้วเมื่อบ่ายวันนี้  เผื่อว่าวันพรุ่งนี้อากาศดีเราจะเห็นภูเขาหิมะ
ผมฟังแล้วเข่าอ่อน  ต้องอุทานในใจว่า...   โอ้... พระเจ้ายอด มันจอชส์มาก....  เดินทางรอนแรมมาด้วยความยากลำบากแสนสาหัส  นั่งรถกันมาจนตูดด้าน 5 วัน 5 คืน กว่าจะมาถึงที่นี่ เพื่อจะมาฟังคำว่า “ลืมจองม้า”จากบริษัททัวร์แล้วขึ้นไปเที่ยวไม่ได้  มันเอาอะไรมาพูดว๊ะเนี่ย.....   ผมรู้สึกผิดหวังอย่างแรง   เพราะว่าทริปนี้ความตั้งใจทั้งหมดคือที่ย่าติ่งนี่เอง  และตลอดเส้นทางที่ผ่านมา  เราออกเดินทางกันก็สายทุกวัน  รถก็ทำความเร็วไม่ได้   มาแล้วทัศนวิสัยก็ไม่ดี มีฝนบ้างไรบ้าง  วิวทิวทัศน์ก็ไม่ได้เป็นไปตามที่คาดหวัง   ฉะนั้นพวกเราจึงยังไม่ได้ถ่ายอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย  เพราะฝากความหวังเอาไว้ที่นี่อย่างเดียว   แล้วเมื่อต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้เข้า  ผมจึงเหมือนคนอกหักรักคุดยังไงยังงั้นเลยทีเดียว   เพราะก่อนจะมาจีนทริปนี้  ผู้จัดประกาศเอาไว้ว่า  ผู้ที่จะร่วมทริปควรมีสุขภาพแข็งแรง  เพราะเส้นทางเดินชมธรรมชาติค่อนข้างเดินเยอะ  และมีเพื่อนลูกสาวผม  เค้ามาที่นี่ก่อนหน้าผมสักหนึ่งเดือนก็ยืนยันว่า เดินเยอะมาก  สาหัสพอดู  เดินเหนื่อยมาก   ชันมาก   ก่อนมาสัก 2เดือนผมจึงต้องออกกำลังกายวอร์มอัฟร่างกายให้แข็งแรงเพื่อเอามาสู้กับธรรมชาติโหดที่นี่โดยเฉพาะ  แล้วนี่พอมาถึงเชิงเขาแล้วไกด์บอกว่าขึ้นไม่ได้  มันเสียดายเวลา  เสียดายเงิน  เสียความรู้สึกมากๆ

หลังจากที่เอาผู้ป่วยกลับมาจากอนามัยแล้ว  เจ้าRicky ก็แอบไปคุยซุบซิปกับผู้จัดทัวร์   จากนั้นผู้จัดก็เรียกลูกทัวร์มาฟังรายการทัวร์ของวันพรุ่งนี้ว่า  ตามรายการทัวร์ของวันพรุ่งนี้   พวกเราจะไปเที่ยวทะเลสาบ 2 แห่งด้วยกัน  ตามรายการจะมีการขี่ม้าขึ้นไป  แต่เกิดปัญหาขึ้นมาเพราะเจ้า Ricky บอกว่าทางบริษัททัวร์ที่ผู้จัดใช้บริการดันลืมไม่ได้จองม้ามา  จึงทำให้วันพรุ่งนี้ไม่มีม้าให้ขี่  เพราะม้ามีจำนวนจำกัด   หากใครไม่ได้จองมาก่อนล่วงหน้าก็หมดสิทธิจะได้ขี่ม้า  หากจะใช้วิธีเดินขึ้นไป  เจ้า Ricky บอกว่าไปถามชาวพื้นเมืองมาแล้ว  เค้าบอกว่าต้องเดินขึ้นไป 6 ชั่วโมง และเดินลงอีก 6 ชั่วโมง   เมื่อเป็นเช่นนั้น  พวกเราจะเดินกลับลงมาไม่ทันรถเที่ยวสุดท้ายที่จะออกเวลา 18.00น.  จะเป็นปัญหากลับลงมาไม่ได้ต้องติดอยู่บนเขาซึ่งอากาศขนาดติดลบ  และตามรายการวันพรุ่งนี้ พวกเราจะต้องกลับไปนอนที่โรงแรมในเมืองเต้าเฉิงที่พวกเราฝากกระเป๋าเอาไว้ด้วย ฉะนั้นจึงต้องออกจากย่าติ่งไม่ควรเกินบ่าย 3 โมง  เจ้า Rickyจึงบอกว่ารายการทัวร์ของวันพรุ่งนี้ต้องยกเลิก  ไม่ขึ้นไปธาร 5 สี ไม่ไปทะเลสาบน้ำนม   แต่จะพาไปที่เดิมที่เราไปกันมาแล้วเมื่อบ่ายวันนี้  เผื่อว่าวันพรุ่งนี้อากาศดีเราจะเห็นภูเขาหิมะ
ผมฟังแล้วเข่าอ่อน  ต้องอุทานในใจว่า...   โอ้... พระเจ้ายอด มันจอชส์มาก....  เดินทางรอนแรมมาด้วยความยากลำบากแสนสาหัส  นั่งรถกันมาจนตูดด้าน 5 วัน 5 คืน กว่าจะมาถึงที่นี่ เพื่อจะมาฟังคำว่า “ลืมจองม้า”จากบริษัททัวร์แล้วขึ้นไปเที่ยวไม่ได้  มันเอาอะไรมาพูดว๊ะเนี่ย.....   ผมรู้สึกผิดหวังอย่างแรง   เพราะว่าทริปนี้ความตั้งใจทั้งหมดคือที่ย่าติ่งนี่เอง  และตลอดเส้นทางที่ผ่านมา  เราออกเดินทางกันก็สายทุกวัน  รถก็ทำความเร็วไม่ได้   มาแล้วทัศนวิสัยก็ไม่ดี มีฝนบ้างไรบ้าง  วิวทิวทัศน์ก็ไม่ได้เป็นไปตามที่คาดหวัง   ฉะนั้นพวกเราจึงยังไม่ได้ถ่ายอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย  เพราะฝากความหวังเอาไว้ที่นี่อย่างเดียว   แล้วเมื่อต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้เข้า  ผมจึงเหมือนคนอกหักรักคุดยังไงยังงั้นเลยทีเดียว   เพราะก่อนจะมาจีนทริปนี้  ผู้จัดประกาศเอาไว้ว่า  ผู้ที่จะร่วมทริปควรมีสุขภาพแข็งแรง  เพราะเส้นทางเดินชมธรรมชาติค่อนข้างเดินเยอะ  และมีเพื่อนลูกสาวผม  เค้ามาที่นี่ก่อนหน้าผมสักหนึ่งเดือนก็ยืนยันว่า เดินเยอะมาก  สาหัสพอดู  เดินเหนื่อยมาก   ชันมาก   ก่อนมาสัก 2เดือนผมจึงต้องออกกำลังกายวอร์มอัฟร่างกายให้แข็งแรงเพื่อเอามาสู้กับธรรมชาติโหดที่นี่โดยเฉพาะ  แล้วนี่พอมาถึงเชิงเขาแล้วไกด์บอกว่าขึ้นไม่ได้  มันเสียดายเวลา  เสียดายเงิน  เสียความรู้สึกมากๆ

ผมเริ่มเครียดและคิดในใจ   หากบอกว่าเดินขึ้นไปต้องใช้เวลา 6 ชั่วโมง  แล้วจะกลับลงมาไม่ทันรถเที่ยวสุดท้ายที่จะพาลงเขา   แล้วนักท่องเที่ยวอื่นๆล่ะ  เค้าทำอย่างไรกัน  พวกเค้าจะขึ้นไปเที่ยวกันได้อย่างไรกัน    รวมทั้งเพื่อนของลูกสาวก็ยืนยันว่าเค้าเดินขึ้นไปเอง  ไม่ได้ขี่ม้าแต่อย่างไร  แล้วเค้าเดินลงมาทันรถเที่ยวสุดท้ายได้อย่างไร   ผมให้รู้สึกกังขาตรงนี้จริงๆ  ด้วยความสงสัยในเรื่องนี้  พอกลับมาถึงเมืองไทย  ผมก็ให้ลูกสาวโทรถามข้อมูลจากเพื่อนของเค้าก็เลยรู้ความจริงว่า  เดินขึ้น 3 ชั่วโมงก็ถึง และตอนขากลับลงมาก็ต้องเดินอีก 3 ชั่วโมง รวมเป็น 6 ชั่วโมง  แต่เจ้า Ricky มันคงฟังไม่ได้สรรพจับมากระเดียด  ว่าต้องเดินขึ้นไป 6 ชั่วโมง  เมื่อเดินขึ้น 6 ชั่วโมง มันก็สรุปว่าต้องเดินลงอีก 6 ชั่วโมง  รวมเป็น 12 ชั่วโมง  มันเลยสรุปว่าไปไม่ได้ เพราะไปแล้วจะกลับไม่ทันนั่นเอง
ความที่รู้สึกสงสัย ข้องใจมาก ว่าในเมื่อทัวร์เป็นคนวางโปรแกรมเอาไว้อย่างนี้  แล้วทำไมจึงผิดพลาดจนถึงขนาดขึ้นไม่ได้  และดูเหมือนว่าเจ้า Ricky ไกด์ของเราเองมันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเลย  มันต้องไปสืบถามข้อมูลจากชาวบ้านอีกที   แล้วมันมาเป็นไกด์ทริปนี้ได้อย่างไรว๊ะ   มันเป็นไกด์ของบริษัททัวร์จริงๆหรือเปล่า  เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว  ช่วงหนึ่งที่พอเห็นมันว่าง  ผมจึงเข้าไปเอ่ยขอนามบัตรของบริษัททัวร์ของมัน  โดยหวังว่าจะได้รู้จักกับบริษัททัวร์แบบนี้ไว้  เผื่อเพื่อนฝูงคนไหนที่คิดจะมาที่นี่อีก  จะได้เตือนให้ระวังบริษัทของมัน  ผมถามมันด้วยภาษาจีนกลางซึ่งผมเชื่อว่าคนจีนทุกคนต้องฟังออกและพูดได้   มันพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายที่ติดตัวอยู่  สักพักก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มสะแหยะให้ผมทีหนึ่งแล้วมันดันตอบผมด้วยภาษาอังกฤษว่า  “ไอคงลืมนามบัตรเอาไว้ที่โรงแรมในเมืองเต้าเฉิง  เอาไว้กลับไปเมืองเต้าเฉิงแล้วค่อยหยิบให้แล้วกัน”ฟังมันพูดแล้วผมก็ได้แต่ถอนใจ    เฮ้อ.......

ถ่ายนกแก้เซ็งดีกว่า

...มีภาค 2,3,4 มั๊ยครับ ไม่สะใจเลยครับ...
...เอ...แต่อุ้มผาง #2 เมื่อไหร่ดีครับ...

สวัสดีครับ น้าชิต

ยังลงไม่หมดครับ  จะค่อยๆทะยอยลงเรื่อยๆจนกว่าจะจบครับ  ติดตามกันนะครับ ขอบคุณครับ

...ขอโทษทีนะครับ ที่รีบร้อนไปหน่อย...
...จุใจเลยคราวนี้...

...มีภาค 2,3,4 มั๊ยครับ ไม่สะใจเลยครับ...
...เอ...แต่อุ้มผาง #2 เมื่อไหร่ดีครับ...

สวัสดีครับ น้าชิต

ยังลงไม่หมดครับ  จะค่อยๆทะยอยลงเรื่อยๆจนกว่าจะจบครับ  ติดตามกันนะครับ ขอบคุณครับ

...ขอโทษทีนะครับ ที่รีบร้อนไปหน่อย...
...จุใจเลยคราวนี้...

ยังไม่จบครับ น้าชิต   ยังต้องติดตามกันต่อไปครับ อิๆๆ

ตามรายการวันที่ 6  วันพฤหัสที่ 13 ตุลาคม 2559
ตามโปรแกรมเดิม  รายการมีไว้ดังนี้ครับ
“วันนี้เราจะออกเดินทางกันก่อนฟ้าสว่างเพื่อเดินทางไปยังวัดชองกู   ตั้งกล้องถ่ายดาวล้านดวง  จากนั้นตามด้วยแสงสีของเช้าวันใหม่จะค่อยๆทอแสงขึ้นเป็นภาพทิวทัศน์ที่งดงามน่าประทับใจมากทีเดียว   จากนั้นก็นั่งม้าหรือรถท้องถิ่นขนาดเล็กที่ใช้แบตเตอรี่เดินทางขึ้นไปยังเล่าหลุง   จากจุดนี้จะต้องเดินเท้าต่อขึ้นไปยังทะเลสาบ Milk Lake ซึ่งสูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 4600 เมตร  ถัดไปเป็นทะเลสาบอีกแห่งชื่อ Five-Color Lake ตลอดเส้นทางที่เดินผ่านทะเลสาบ  จะมองเห็นใบไม้เปลี่ยนสีที่สวยงาม   มีฉากหลังเป็นภูเขาหิมะ   Mr.Yangmaiyong (สูง 5958 เมตร) และภูเขา Mr.Xianuaduoji  และภูเขา Mr. Xiannairi (สูงราว 6032 เมตร)  ใช้เวลาเดินถ่ายภาพตลอดทั้งวัน  จากนั้นเดินทางกลับไปพักที่เมืองเต้าเฉิง”


แผนที่ในอุทยานย่าติ่ง
ตามแผนที่ วันแรกที่อุทยาน  เราขึ้นรถของอุทยานที่หมายเลข 6  ผ่านหมายเลข 5 ไปลงยังจุด 3800 เมตร  ซึ่งเป็นโรงแรมที่พัก  แล้วจากนั้นนั่งรถของอุทยานต่อไปยังหมายเลข 1  จากนั้นเดินเท้าขึ้นสู่หมายเลข 2 ธารไข่มุกอีกราว 1.5 Km โดยผ่านวัดชองกู

วันที่สองตามโปรแกรม  เราจะนั่งรถของอุทยานจากโรงแรมที่พักไปลงยังจุดที่ 3  จากนั้นจะต้องเดินเท้า 5 Km ไปยังจุดที่ 4 ธารน้ำนม และเลยขึ้นไปอีก 300เมตร คือ ธาร 5 สี  ซึ่งตรงจุดนี้แหละที่ไกด์มันหลอกว่าจะต้องเดินราว 6 ชั่วโมง ฉะนั้นไป -  กลับ ต้องใช้เวลาราว 12 ชั่วโมง
แล้วจะมีนักท่องเที่ยวที่ไหนมันจะไปเที่ยวได้ (ว๊ะ)

เช้าวันนี้ไกด์สั่งปลุก 6.00น.ทำธุระ 7.00น. กินข้าว 8.00น. เดินทาง   ผมตื่นขึ้นมาอย่างเซ็งจิตที่รู้ว่าวันนี้จะไม่ได้ไปเที่ยวอย่างที่ตั้งใจ  แต่พอออกมาหน้าบ้านพักก็เจอเพื่อนๆหลายคนกำลังชื่นชมกับวิวหน้าบ้านพักนั่นเอง  เพราะเช้านี้อากาศเปิดให้เห็นวิวยอดเขาหิมะที่มีแสงอาทิตย์ยามเช้าทาบทอเข้ากับยอดเขาเป็นสีทองอร่างเรืองรองสวยงามจับตาจับใจ   หากนี่พวกเราออกไปตามโปรแกรมที่วางไว้ มันจะงามสักขนาดไหนลองคิดดู  เมื่อวิวหน้าบ้านพักสวยงามพวกเราจึงตั้งกล้องถ่ายวิวกันตรงหน้าบ้านพักนั่นเอง  มิใยที่มันจะมีเส้นสายของสายไฟฟ้าเกะกะแค่ไหนพวกเราก็ไม่หวั่น  แต่ผมเองกลับนั่งมองมันอย่างเซ็งๆและไม่คิดจะไปเอากล้องมาถ่ายเหมือนใครอื่น   เพราะรู้สึกเบื่อกับทัวร์เส็งเคร็งทัวร์นี้มากอย่างสุดขีด  นั่งรอจนกระทั่ง 7.00น.  ว่าจะไปกินข้าวเช้าก็ไปไม่ได้   เพราะยังไม่รู้ว่าไกด์มันจะพาไปกินที่ไหน  แต่ที่แน่ๆไม่ใช่กินในบ้านพักแน่  เพราะบ้านพักไม่มีร้านอาหาร   กว่าที่ไกด์จะโผล่หน้ามาให้เห็นก็ปาเข้าไป 7.45น. มาถึงก็ตะโกนไล่พวกที่กำลังถ่ายภาพให้ไปกินข้าวได้แล้ว   แต่ดูเหมือนว่าแทบทุกคนก็ไม่ได้สนใจมันนัก   เพราะวินาทีที่อากาศเปิดอาจจะไม่นานนัก  ยังไงต้องขอเก็บภาพเอาไว้ก่อน  ฉะนั้นกว่าอาหารมื้อเช้านั้นจะเรียบร้อยมันก็เลยปาเข้าไป 9.00น.อีกจนได้

ผมนั่งมองนักท่องเที่ยวที่ทยอยกันขึ้นรถอุทยานออกไปท่องเที่ยวกันตั้งแต่เช้าจนมาถึงป่านฉะนี้  ไม่รู้กี่ชุดต่อกี่ชุดแล้ว   นั่นขนาดว่าพวกนั้นเป็นนักท่องเที่ยวที่ไม่ใช่กรุ๊ปถ่ายภาพเสียด้วยซ้ำ   เค้ายังไปกันก่อนพวกเราที่เป็นกรุ๊ปถ่ายภาพเสียอีก   เห็นแล้วอยากร้องไห้ เพราะกรุ๊ปถ่ายภาพของเรา 9 โมงเข้าไปแล้ว  ยังอยู่หน้าบ้านพักกันอยู่เลย   ทั้งๆที่ตามรายการบอกว่าวันนี้เราจะออกเดินทางก่อนฟ้าสว่าง   ไปตั้งกล้องถ่ายดาวล้านดวง  จากนั้นต่อด้วยแสงสีของเช้าวันใหม่ที่สุดแสนจะประทับใจ   ก็ต้องบอกว่ามันประทับใจจนคิดว่าชาตินี้คงจะลืมไม่ลงกันเลยทีเดียว   ก็มีอย่างที่ไหน  ไกด์มาสายทุกๆวันแต่อ้างว่าคนขับรถเดินทางไกลต้องการพักผ่อน   ต้องให้คนขับรถพักผ่อนให้เพียงพอ  จะได้ไม่ง่วงระหว่างขับรถ  เพราะจะเกิดอันตราย  แต่วันนี้ คนขับรถของเรานอนรออยู่ที่เชิงเขา    เอ็งขึ้นมาคนเดียวไม่เกี่ยวกับคนขับรถแต่ประการใดๆ   เอ็งก็ยังมาสายเหมือนเดิม  ให้มันได้อย่างงี้สิน่า....

เมื่อขี้เกียจไปเอากล้องมาถ่าย ก็เลยเดินถ่ายมันด้วยโทรศัพท์ก็ได้ (ว๊ะ) 

ในที่สุด  ไกด์ก็เดินมาบอกว่า  ในเมื่อรายการของวันนี้ถูกตัดทิ้งไปแล้ว  ฉะนั้นเรื่องเก็บเงินค่าเช่าม้า 600 หยวน จึงเป็นอันยกเลิกไปด้วยเช่นกัน  วันนี้ ไกด์จึงขอพาพวกท่านกลับไปยังวัดชองกู  เส้นทางที่พวกเราไปมาเมื่อวานนี้อีกครั้ง  อุแม่จ้าว.......  ผมอุทานในใจอีกครั้ง  เมื่อวานตูเดินเหนื่อยแทบตาย  แถมยังไปไม่ถึงทะเลสาบธารไข่มุก   มาวันนี้จะมาพาตูไปเหนื่อยอีกแล้วหรือว๊ะเนี่ย.....  เออ...  ก็ดีเหมือนกัน  จะได้ขึ้นไปเก็บภาพที่ยังไม่ได้ถ่ายเมื่อวานนี้อีกทีก็ดีเหมือนกัน (ว๊ะ)  ตูเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาเกือบๆ 3000 กิโลเมตร นั่งรถจนตูดด้านทั้งไปทั้งกลับอีกเกือบๆ 10 วัน เพื่อมาฟังว่าจุดไฮไลท์ของทริปที่ผมยอมทนลำบากเหนื่อยยากแสนสาหัสต้องหลุดลอยไปกับความมักง่าย ความชุ่ยของคน 2-3 คนที่ผมยังสรุปไม่ได้ว่าใคร อย่างนั้นหรือ   แล้วนี่ผมต้องโกลาหลแย่งชิงกับนักท่องเที่ยวจีนขึ้นรถเพื่อไปเดินดู เดินชม อะไรก็ไม่รู้  กว่าจะแย่งขึ้นรถได้ ซี่โครงผมแทบพังไปแถบหนึ่ง   ยังดีที่มีพรรคพวกคนหนึ่งแกไปยืนกันท่าบล็อกทางขึ้นประตูรถเอาไว้ซีกหนึ่ง  กันทางให้พวกเราขึ้นรถได้  ไม่งั้นมีหวังโดนเบียดกระเด็น

ภาพวัดชองกูในวันที่ 2

10โมงเช้า   พวกเราก็มาลงรถที่ป้ายรถประจำทางที่เมื่อวานเราเพิ่งจะมา   เช้านี้ ไกด์นัดรวมพลกันที่วัดชองกู  และเช่นเคยที่ผมเดินไปเหลียวมองหานกไปตลอดทางโดยตั้งจุดหมายเอาไว้ที่วัดชองกู   แต่ครั้นเมื่อผมเดินขึ้นไปถึงวัดชองกู  ผมกลับเหลียวหาใครไม่เจอสักคน  เอ....  เรามาช้าจนโดนพรรคพวกทิ้งไปแล้วหรือเปล่าว๊ะ   แต่..ก็ไม่น่านะ   เพราะนับจากที่ผมเดินมาถึงที่นี่  อย่างดีผมอาจจะช้ากว่าเล็กน้อยเท่านั้น  อยากจะเชื่อด้วยซ้ำไปว่าน่าจะมีคนที่มาช้ากว่าผม  เอ....  หรือพวกเค้าแวะถ่ายภาพตรงมุมไหนที่ผมไม่ทันเห็นแล้วเดินเลยพวกเค้ามาก่อน   เอาว๊ะ  ไหนๆก็มาถึงแล้ว  นั่งรอมันบนวัดนี่ก่อนล่ะว๊ะ   ผมนั่งรอที่วัดราวครึ่งชั่วโมง  ไม่เห็นมีใครขึ้นมาสักคน  ผมเริ่มเอะใจว่ามันน่าจะมีอะไรผิดพลาดแล้วล่ะ   ผมนั่งตรึกตรองย้อนทวนคำพูดของเจ้า Ricky เมื่อเช้าใหม่อีกที   เจ้า Ricky มันใช้คำว่า Temple  ซึ่งแปลว่าวัดนี่นา แม้ว่าผมจะอ่อนภาษาอังกฤษแต่ก็ยังพอรู้ว่ามันหมายถึงวัดนี่หว่า    แล้วที่นี่มันก็มีวัดนี้อยู่วัดเดียว  แถมมันยังบอกชื่อวัดว่า วัดชองกู  มันจะผิดไปได้ไงกัน  แต่มันบอกว่าจะพามาขึ้นรถไฟฟ้าที่วัดชองกู   ผมเดินหาจนทั่ววัดแล้วก็ไม่เห็นมันจะมีรถไฟฟ้าให้ขึ้นที่ตรงไหน  เอาล่ะสิ   แล้วนี่ตูจะทำไงดีอ่ะ  จะเดินขึ้นไปที่ธารไข่มุกดี  หรือจะเดินกลับลงไปดี

ภาพวัดชองกู ในวันที่ 2  หลังจากถ่ายภาพนี้แล้ว  ผมก็เดินจ้ำอ้าวขึ้นไปที่วัดชองกูทันที

แผนที่โดยสังเขป  บริเวณที่ผมหลงทางกับคณะ

จะเห็นว่า ก่อนถึงเจดีย์  มีทางแยกขวามือที่เดินขึ้นไปวัดชองกู  และผมเดินแยกขวาตรงนี้ขึ้นไปวัดโดยที่ไม่ได้ผ่าไปทางเจดีย์  แต่ไกด์ดันพาคณะทั้งหมดไปยืนรอกันที่เจดีย์  แต่ดันพากษ์ภาษาอังกฤษว่า Temple  จึงทำให้ผมหลงทางอย่างช่วยไม่ได้

แถมขากลับลงมา  ทางบังคับเหมือนวันเวย์  ผมจึงต้องเดินลงอีกทาง ไม่ได้ผ่านไปทางเจดีย์อีกเหมือนกัน  กรรม

หลังจากที่ผมนั่งคอยเป็นชั่วโมงก็ไม่มีใครมา   ผมจึงต้องตัดสินใจเดินลงไปที่ลานจอดรถ  เผื่อจะเจอใครบ้าง   จากวัดลงไปถึงลาดจอดรถราวๆ 500 เมตร  เมื่อเดินลงมาถึง  ผมก็ไม่พบใครอีก 

ผมเลยตัดสินใจนั่งรอตรงนั้น  เพราะถึงยังไงขากลับ  พรรคพวกผมก็ต้องมาขึ้นรถกลับที่นี่อยู่ดี  ระหว่างนั่งรอ   ผมก็สังเกตเห็นนกบางชนิดบินหากินอยู่แถวๆนั้น  เอาล่ะ  เมื่อเดินตามพรรคพวกไม่ทัน  ก็ถ่ายนกรออยู่ตรงนี้ก็ได้ (ว๊ะ)  ผมถ่ายนกอยู่ราวครึ่งชั่วโมง   เสียงโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้น  เสียงเจ้า Ricky พ่นโวยวายน้ำไหลไฟดับรอดออกมาทางหูฟัง  จับใจความในทำนองว่าผมหายไปไหน  และเวลานี้อยู่ที่ไหน  ทุกคนรอผมอยู่คนเดียว   ผมกำลังอึ้งกับคำถามที่พ่นมายังกะข้าวตอกแตก และกำลังนึกสรรพภาษาอังกฤษว่าจะตอบแกอย่างไรถึงจะสื่อสารกันให้เข้าใจตรงกัน  ไม่ใช่คลาดเคลื่อนไปกันใหญ่  ก็พอดีเสียงผู้จัดทัวร์แย่งเอาโทรศัพท์ไปคุยแทนเจ้า Ricky แกถามว่าผมอยู่ไหน  ผมเลยตอบไปว่าผมยังอยู่ที่ลานจอดรถที่พวกเราลงรถตอนขาขึ้นมานั่นเอง   แกเลยร้องว่า  อ้าว... แล้วทำไมผมไม่ขึ้นไปล่ะ   ผมบอกว่าผมขึ้นไปถึงวัดชองกูแล้ว   แต่ไม่พบใครเลย  รอเป็นชั่วโมงก็ไม่เห็นมีใครขึ้นไปสักคน  ก็เลยเดินกลับลงมาเพราะคิดว่าคงมีการเปลี่ยนโปรแกรมกะทันหันแล้วผมไม่ทราบ   แกก็บอกว่าทุกคนก็รอผมอยู่ที่วัดชองกู โปรแกรมก็ไม่ได้เปลี่ยน  ผมว่าเป็นไปไม่ได้  เพราะผมเดินหาจนทั่ววัดแล้ว  ไม่เห็นมีใครสักคนนี่นา  แกเลยอึกอักถามผมว่าตอนเดินขึ้นไปก่อนถึงวัดชองกู   เห็นมีเจดีย์ตรงทางแยกไหม  ผมว่าเห็น แล้วผมก็เดินเลี้ยวขวาตรงเจดีย์นั่นแหละ เพื่อขึ้นไปวัดชองกูตามที่นัดหมายไว้   แกทำเสียงจิ๊กจั๊กอย่างกะจิ้งจกติดสัด  แล้วบอกว่าทุกคนเค้ารอผมอยู่ตรงเจดีย์  รอมาสองชั่วโมงก็ไม่เห็นผมขึ้นไปสักที   ผมเลยร้องอ้าว....  ก็ไหนบอกผมว่านัดรวมพลกันที่วัดไม่ใช่เหรอ  แกบอกว่า เจดีย์ก็คือวัดไง  เอาล่ะซี....  ไหงเจีดีย์ก็คือวัดได้ไงว๊ะ   เท่าที่ผมรู้มา  เจดีย์  ภาษาอังกฤษน่าจะเรียกว่า Pagoda หรือไม่ก้อ.. Stupa   แต่นี่เจ้า Ricky มันพูดชัดเจนตรงตัวเลยว่า Temple  ซึ่งแปลว่าวัด   แล้วตูก็ไปยืนรอที่วัดนี่ตูผิดอีกหรือว๊ะเนี่ย.....  ระยะทางจากเจดีย์กับตัววัดห่างกันราว 200 เมตร  แปลว่าตอนที่ผมเดินผ่านเจดีย์ขึ้นมา  ยังไม่มีใครมารออยู่ตรงนั้น  เพราะหากมีพรรคพวกรออยู่ที่นั่น ผมก็ควรต้องเห็นก่อน  แกบอกผมว่าให้ผมเดินขึ้นไปใหม่  เออ...  เดินขึ้นไปอีก 500 เมตร  ทางชันขึ้นเขา  แม้ว่าทางเดินจะไม่ต้องปีนป่ายอะไร  แต่มันก็เหนื่อยนาว๊อย....  เดินขึ้นๆลงๆมันสนุกซะที่ไหน  แถมไปแล้ว มันก็ไอ้สถานที่เดิมอีก  ผมเลยปฏิเสธแกไปว่า  ผมไม่ไปแล้ว  ไปกันเองเถอะ  ผมจะนั่งรออยู่ตรงนี้  กลับลงมาก็เจอกันเองแหละ  ผมพูดไปอย่างคนอารมณ์เสียแล้วก็วางสายไป   แต่เมื่อนั่งไปนานๆเข้าถึงรู้ตัวว่าผมคิดผิดถนัดที่นั่งรอที่นี่  เพราะรอไปจนบ่ายสองแล้ว  พวกนั้นยังไม่ลงมาสักคน  แถมที่สำคัญ  ผมหิวข้าวกลางวันแต่แถวนั้นไม่มีอะไรขายเลยนอกจากของที่ระลึกที่มันกินไม่ได้

สรุปแล้ววันนั้นผมเซ็งๆในอารมณ์มาตั้งแต่เมื่อคืนอยู่แล้ว  (ที่ถูกต้องบอกว่าเซ็งกะไกด์มาตั้งแต่วันแรกแล้ว) พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าก็ยิ่งเซ็งหนักเข้าไปอีก  บ่าย 3 โมงไกด์พาพวกที่ขึ้นไปข้างบนกลับลงมาสมทบกับผมที่รออยู่ตรงป้ายรถประจำทาง  แล้วนั่งรถกลับไปเอาของที่ฝากไว้ที่บ้านพัก  แล้วจับรถประจำทางลงจากย่าติ่งไปต่อรถโคชของเรากลับไปพักโรงแรมที่เต้าเฉิง   มันเป็นทริปท่องเที่ยวถ่ายภาพที่งุนงงที่สุดในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้  ถ่อสังขารมาซะไกล  แต่พอมาถึงแล้วไม่ได้เห็นสถานที่ที่ต้องการมา  มันยิ่งกว่าชะโงกทัวร์ซะอีก  เย็นนั้นที่เต้าเฉิง  ผมเริ่มรู้สึกว่าจะเป็นหวัด  เพราะน่าจะโดนฝนที่เป็นกึ่งฝน กึ่งหิมะที่ธารไข่มุกมานั่นเอง