ต่อไป »

[ครับ...หลังจากออกจากกิ่วแม่ปานมา..ก็มานั่งมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารตรงลานจอดรถ..โดยเรียกน้องเอริ์นมาทานด้วยกัน...ถึงได้รู้ว่าเจ้าเอิ์นเค้ากินเจจบจากนั้นก็ขับรถขึ้นไปฐานเรด้าเพราะหวังไปถ่ายนก..แต่ได้ไม่ดี..เดี๋ยวไว้รวมกับกระทู้นกจากดอยลางเลยละกัน..ราวบ่ายสองลงจากฐานเรด้ามาที่ด่านสองเพื่อสอบถามเจ้าหน้าที่ถึงทางไปบ้านป่าปงเปียง(ผมไม่แน่ใจว่าชื่อบงเปียงหรือปงเปียงนะครับ)เจ้าหน้าที่ถามว่าจะเอารถคันนี้ไปเหรอ(ท่านประธานขับเบ็นซ์เก๋งไป)..ไปไม่ได้หรอก...ถนนไม่ดีต้องใช้โฟรวีลด์ครับ..ถ้าคันนี้ไปคงต้องไปจอดที่น้ำตกห้วยทรายเหลืองแล้วเดินเข้าไปสี่กิโล..เอา...ท่านประธานตัดสินใจไป..โดยมีผมเป็นเนวิเกเตอร์นำทางให้..เพราะผมเคยไปถ่ายนกที่น้ำตกนี้มาแล้วกับน้าออดี้ตรงลานจอดห้วยทรายเหลือง...ท่านประธานบอก..ทางดูแล้วยังไปต่อได้นี่..เลยขับลงไปต่อ..อีกโค้งเดียวเท่านั้นเจอถนนทางลงชันมากและเป็นร่องน้ำตรงกลางลึกเลย...เลยต้องจอดรถไว้ข้างทางตรงนั้น...แล้วก็เตรียมอุปกรณ์เท่าที่ที่จำเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือ"ไฟฉาย"ครับ...เพราะกว่าจะกลับมาถึงนั่นคงมืดแล้วแน่ๆ...เดิน..ไปตามทางที่เป็นหลุมบ่อร่องลึกราวกิโลเดียวก็ได้ยินเสียงรถยนต์ตามหลังมา...ใช่แล้ว...มีซูซูกิคาริบเบียนมาสองคันครับ..เค้าจอดถามเราว่าจะไปไหน...เราบอกจุดหมายปลายทาง..เค้าว่าที่เดียวกันนี่แล้วชวนไปกับเค้า...ผมก็ดีใจที่ไม่ต้องเดินในส่วนที่เหลือรถเค้ามีแค่สองที่นั่ง(คือเค้ามากับแฟนครับ)จึงให้แฟนเค้าไปนั่งที่วางของด้านหลัง..แล้วให้ท่านประธานนั่งข้างคนขับ...ส่วนผมตีตั๋วยืนครับ..คือยืนบนบันไดข้างรถ..และใช้มือโหนแล็คหลังคาไว้....จากนั้นก็มุ่งหน้าไปหาบ้านป่าปงเปียง...วิ่งมาสักพักจนหลุดจากป่าออกมาถึงหมู่บ้านจนเลยเข้าไปในไร่ข้าวโพด...เอ..ทำไมสามกิโลที่เหลือนี่มันไกลจังหว่า...แถมมีเสียวสุดๆเพราะคาริบเบียนคันมันเล็ก...เวลารถลงหลุมตกร่องทีมันเอียงจนผมต้องกระโจนลงมายืนค้ำ...กลัวมันคว่ำมาทับครับ..แต่น้องคนขับทั้งสองคนเก่งมากรู้จังหวะส่งจังหวะหยอด..จนในที่สุดเราก็มาถึงตรงนี้..เห็นนาขั้นบันไดแล้วครับ...ท่านประธานเลยขอลงตรงนี้แหละ]

ครับ...หลังจากออกจากกิ่วแม่ปานมา..ก็มานั่งมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารตรงลานจอดรถ..โดยเรียกน้องเอริ์นมาทานด้วยกัน...ถึงได้รู้ว่าเจ้าเอิ์นเค้ากินเจ
จบจากนั้นก็ขับรถขึ้นไปฐานเรด้าเพราะหวังไปถ่ายนก..แต่ได้ไม่ดี..เดี๋ยวไว้รวมกับกระทู้นกจากดอยลางเลยละกัน..
ราวบ่ายสองลงจากฐานเรด้ามาที่ด่านสองเพื่อสอบถามเจ้าหน้าที่ถึงทางไปบ้านป่าปงเปียง(ผมไม่แน่ใจว่าชื่อบงเปียงหรือปงเปียงนะครับ)
เจ้าหน้าที่ถามว่าจะเอารถคันนี้ไปเหรอ(ท่านประธานขับเบ็นซ์เก๋งไป)..ไปไม่ได้หรอก...ถนนไม่ดีต้องใช้โฟรวีลด์ครับ..
ถ้าคันนี้ไปคงต้องไปจอดที่น้ำตกห้วยทรายเหลืองแล้วเดินเข้าไปสี่กิโล..
เอา...ท่านประธานตัดสินใจไป..โดยมีผมเป็นเนวิเกเตอร์นำทางให้..เพราะผมเคยไปถ่ายนกที่น้ำตกนี้มาแล้วกับน้าออดี้
ตรงลานจอดห้วยทรายเหลือง...ท่านประธานบอก..ทางดูแล้วยังไปต่อได้นี่..เลยขับลงไปต่อ..อีกโค้งเดียวเท่านั้นเจอถนนทางลงชันมากและเป็นร่องน้ำตรงกลางลึกเลย...
เลยต้องจอดรถไว้ข้างทางตรงนั้น...แล้วก็เตรียมอุปกรณ์เท่าที่ที่จำเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือ"ไฟฉาย"ครับ...เพราะกว่าจะกลับมาถึงนั่นคงมืดแล้วแน่ๆ
...เดิน..ไปตามทางที่เป็นหลุมบ่อร่องลึกราวกิโลเดียวก็ได้ยินเสียงรถยนต์ตามหลังมา...ใช่แล้ว...มีซูซูกิคาริบเบียนมาสองคันครับ..
เค้าจอดถามเราว่าจะไปไหน...เราบอกจุดหมายปลายทาง..เค้าว่าที่เดียวกันนี่แล้วชวนไปกับเค้า...ผมก็ดีใจที่ไม่ต้องเดินในส่วนที่เหลือ
รถเค้ามีแค่สองที่นั่ง(คือเค้ามากับแฟนครับ)จึงให้แฟนเค้าไปนั่งที่วางของด้านหลัง..แล้วให้ท่านประธานนั่งข้างคนขับ...ส่วนผมตีตั๋วยืนครับ..
คือยืนบนบันไดข้างรถ..และใช้มือโหนแล็คหลังคาไว้....จากนั้นก็มุ่งหน้าไปหาบ้านป่าปงเปียง...
วิ่งมาสักพักจนหลุดจากป่าออกมาถึงหมู่บ้านจนเลยเข้าไปในไร่ข้าวโพด...เอ..ทำไมสามกิโลที่เหลือนี่มันไกลจังหว่า...
แถมมีเสียวสุดๆเพราะคาริบเบียนคันมันเล็ก...เวลารถลงหลุมตกร่องทีมันเอียงจนผมต้องกระโจนลงมายืนค้ำ...กลัวมันคว่ำมาทับครับ..
แต่น้องคนขับทั้งสองคนเก่งมากรู้จังหวะส่งจังหวะหยอด..จนในที่สุดเราก็มาถึงตรงนี้..เห็นนาขั้นบันไดแล้วครับ...ท่านประธานเลยขอลงตรงนี้แหละ

[ผมคิดในใจว่า..ตายหล่ะ..ระยะทางเท่าที่รู้สึกคือจากจุดที่ขึ้นรถมาถึงหมู่บ้านนั่นน่าจะราวสามกิโล...แต่จากหมู่บ้านลงเนินเขามาถึงตรงนี้น่าจะอีกสี่กิโล..แล้วนี่ขากลับจะทำยังไง...ไม่มีมอไซค์วินด้วย...เหอๆๆๆถ่ายรูปแบบเซ็งๆครับ..เพราะมองไปก็ไม่เห็นว่าจะสวยงามยังไง..และใจห่วงว่าจะกลับยังไงมากกว่า(ท่านประธานก็คงคิดเหมือนผมนั่นแหละน่า)ราวๆยี่สิบนาที่...ผมได้ยินเสียงรถสวนทางจากที่คาริบเบียนสองคันนั้นวิ่งไป...ผมบอกท่านประธานว่ายังไงๆคงต้องขอโบกรถนี้เพื่อออกไปที่หมู่บ้านเถอะ..พอรถโผล่ขอบทางออกมา...อ้าว...ก็เจ้าคาริบเบียนสองคันนั้นแหละครับ..คือเค้าบอกว่าหลงทาง..หาบ้านเพื่อนเค้าไม่เจอ..และโทรติดต่อเพื่อนได้แล้ว...แจ้งว่าบ้านเพื่อนเค้าก็อยู่ตรงหมู่บ้านที่ผ่านมาสี่กิโลนั่นแหละ...ฮ่าๆๆ...รอดตายแล้วครับ..ก็เลยกลับมากับรถเค้า..วิ่งไต่เนินเขาและร่องหลุมทางน้ำกลางไร่ข้าวโพดย้อนทางมาที่หมู่บ้าน...รูปนี้คือจังหวะที่หัวรถโผล่มาจุดที่ผมถ่ายรูปตอนเค้าย้อนกลับมาครับ]

ผมคิดในใจว่า..ตายหล่ะ..ระยะทางเท่าที่รู้สึกคือจากจุดที่ขึ้นรถมาถึงหมู่บ้านนั่นน่าจะราวสามกิโล...แต่จากหมู่บ้านลงเนินเขามาถึงตรงนี้น่าจะอีกสี่กิโล..
แล้วนี่ขากลับจะทำยังไง...ไม่มีมอไซค์วินด้วย...เหอๆๆๆ
ถ่ายรูปแบบเซ็งๆครับ..เพราะมองไปก็ไม่เห็นว่าจะสวยงามยังไง..และใจห่วงว่าจะกลับยังไงมากกว่า(ท่านประธานก็คงคิดเหมือนผมนั่นแหละน่า)
ราวๆยี่สิบนาที่...ผมได้ยินเสียงรถสวนทางจากที่คาริบเบียนสองคันนั้นวิ่งไป...ผมบอกท่านประธานว่ายังไงๆคงต้องขอโบกรถนี้เพื่อออกไปที่หมู่บ้านเถอะ..
พอรถโผล่ขอบทางออกมา...อ้าว...ก็เจ้าคาริบเบียนสองคันนั้นแหละครับ..คือเค้าบอกว่าหลงทาง..หาบ้านเพื่อนเค้าไม่เจอ..และโทรติดต่อเพื่อนได้แล้ว...
แจ้งว่าบ้านเพื่อนเค้าก็อยู่ตรงหมู่บ้านที่ผ่านมาสี่กิโลนั่นแหละ...ฮ่าๆๆ...รอดตายแล้วครับ..ก็เลยกลับมากับรถเค้า
..วิ่งไต่เนินเขาและร่องหลุมทางน้ำกลางไร่ข้าวโพดย้อนทางมาที่หมู่บ้าน...
รูปนี้คือจังหวะที่หัวรถโผล่มาจุดที่ผมถ่ายรูปตอนเค้าย้อนกลับมาครับ

[คันสีดำนี่แหละครับ...ที่ผมยืนมา...ทั้งคู่เป็นหนุ่มพิษณุโลกที่ชอบแอดวานเจอร์...มีเวลาว่างก็เข้าป่าขึ้นดอยไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ครับสองภาพนี้ถ่ายจุดที่ผมลงมาถ่ายรูปนาขั้นบันไดนั่นแหละ...คือน้องทั้งสองคนนี้ก็เป็นตากล้องท่องเที่ยวเหมือนกัน..เลยลงมาเก็บภาพที่เดียวกับผมหน่อยเสียดายที่ผมจำชื่อไม่ได้ครับ...ยังไงก็ขอขอบคุณในน้ำใจมากนะ...ไม่งั้นผมคงต้องเดินขาขวิดแน่...สี่กิโลขึ้นเนินนี่...ไม่ใช่อุจาระๆนะครับ..อิๆ]

คันสีดำนี่แหละครับ...ที่ผมยืนมา...ทั้งคู่เป็นหนุ่มพิษณุโลกที่ชอบแอดวานเจอร์...มีเวลาว่างก็เข้าป่าขึ้นดอยไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ครับ
สองภาพนี้ถ่ายจุดที่ผมลงมาถ่ายรูปนาขั้นบันไดนั่นแหละ...คือน้องทั้งสองคนนี้ก็เป็นตากล้องท่องเที่ยวเหมือนกัน..เลยลงมาเก็บภาพที่เดียวกับผมหน่อย
เสียดายที่ผมจำชื่อไม่ได้ครับ...ยังไงก็ขอขอบคุณในน้ำใจมากนะ...ไม่งั้นผมคงต้องเดินขาขวิดแน่...สี่กิโลขึ้นเนินนี่...ไม่ใช่อุจาระๆนะครับ..อิๆ

[กลับมาถึงหมู่บ้าน..แค่เลี้ยวซ้ายไปสองร้อยเมตรก็ถึงบ้านเพื่อนเค้า้ครับ....และที่แน่ๆ...มันคือตำแหน่งเป้าหมายที่ท่านประธานมุ่งหมายมาด้วยจอดรถตรงนี้แล้วน้องเค้าก็ไปเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนเค้า...ผมเลยเก็บภาพรถแห่งความประทับใจมาหน่อยครับ]

กลับมาถึงหมู่บ้าน..แค่เลี้ยวซ้ายไปสองร้อยเมตรก็ถึงบ้านเพื่อนเค้า้ครับ....และที่แน่ๆ...มันคือตำแหน่งเป้าหมายที่ท่านประธานมุ่งหมายมาด้วย
จอดรถตรงนี้แล้วน้องเค้าก็ไปเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนเค้า...ผมเลยเก็บภาพรถแห่งความประทับใจมาหน่อยครับ

[นาขั้นบันไดบ้านป่าปงเปียง...ที่ใครๆต่างก็มุ่งหน้ามาถ่าย...มันช่างยากเย็นแสนเข็ญเสียนี่กระไรเลยเรามาช้าไปหน่อยแล้วครับ...เพราะมีการเกี่ยวไปแล้วบางส่วน...แต่ผมกลับชอบแบบนี้มากกว่า..เพราะได้สองอารมณ์ครับ]

นาขั้นบันไดบ้านป่าปงเปียง...ที่ใครๆต่างก็มุ่งหน้ามาถ่าย...มันช่างยากเย็นแสนเข็ญเสียนี่กระไรเลย
เรามาช้าไปหน่อยแล้วครับ...เพราะมีการเกี่ยวไปแล้วบางส่วน...แต่ผมกลับชอบแบบนี้มากกว่า..เพราะได้สองอารมณ์ครับ

[พานอร์ครับ]

พานอร์ครับ

[โหดไม่โหด...โปรดดูที่กางเกงท่านประธาน...ฮ่าๆๆ]

โหดไม่โหด...โปรดดูที่กางเกงท่านประธาน...ฮ่าๆๆ

[ไม่ไปไหนละครับ...ปักหลักถ่ายตรงนี้...รอเวลาที่แสงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ..]

ไม่ไปไหนละครับ...ปักหลักถ่ายตรงนี้...รอเวลาที่แสงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ..

[พานอร์อีกใบครับ..]

พานอร์อีกใบครับ..

[เมือแสงเปลี่ยน...อารมณ์ก็เปลี่ยน...และอารมณ์ผมตอนนั้นคือกลัวฝนจะมาตอนเิดินสามโลครึ่งเพื่อกลับไปที่รถอ่ะครับ..เสื้อกันฝนเอามาอยู่..แต่มันคงไม่สนุกที่ต้องเดินฝ่าสายฝนกลางทางในป่าที่มืดมิดไปหมด]

เมือแสงเปลี่ยน...อารมณ์ก็เปลี่ยน...และอารมณ์ผมตอนนั้นคือกลัวฝนจะมาตอนเิดินสามโลครึ่งเพื่อกลับไปที่รถอ่ะครับ..
เสื้อกันฝนเอามาอยู่..แต่มันคงไม่สนุกที่ต้องเดินฝ่าสายฝนกลางทางในป่าที่มืดมิดไปหมด

[แต่ก็อยู่ถ่ายกันจนแสงสุดท้าย...แล้วก็เดินส่องไฟฉายกลับไปถึงรถ..บึ่งออกไปบ้านลุงแดงหาข้าวกินแล้วรีบนอน..เช้าตีห้าต้องตื่น..เพราะท่านประธานนัดน้องเอริ์นไว้ที่กิ่วแม่ปานให้นำทางเข้าไปที่หลังองค์พระธาตุเพื่อจะถ่ายแสงเช้าครับ....ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..]

แต่ก็อยู่ถ่ายกันจนแสงสุดท้าย...แล้วก็เดินส่องไฟฉายกลับไปถึงรถ..
บึ่งออกไปบ้านลุงแดงหาข้าวกินแล้วรีบนอน..เช้าตีห้าต้องตื่น..
เพราะท่านประธานนัดน้องเอริ์นไว้ที่กิ่วแม่ปานให้นำทางเข้าไปที่หลังองค์พระธาตุเพื่อจะถ่ายแสงเช้าครับ..
..ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..

ภาพสวยมาก น้ายอด....  แต่ทำไมต้องเอาผมมาขายด้วย...... ฮือ...ๆ

[ขายที่ไหน..ผมเอามาลงเพื่อให้น้องๆได้เห็นและชื่นชมถึงความทุ่มเทของท่านประธาน...ที่ปีนหินปีนโคกเพื่อให้ได้ภาพสวยๆไงครับ...อิๆๆ]

ภาพสวยมาก น้ายอด....  แต่ทำไมต้องเอาผมมาขายด้วย...... ฮือ...ๆ

ขายที่ไหน..ผมเอามาลงเพื่อให้น้องๆได้เห็นและชื่นชมถึงความทุ่มเทของท่านประธาน...ที่ปีนหินปีนโคกเพื่อให้ได้ภาพสวยๆไงครับ...อิๆๆ

ผมเน้นดูตรงกางเกงน้าหมีเลย 555++

[พอก้าวขาขึ้นโคก..กางเกงมันรั้ง..แควกกกกกก....เรียบร้อย...อิๆฮ่าๆๆ...ท่านประธานเอาเลนส์ใส่ในกระเป๋ากางเกงครับ..]

ผมเน้นดูตรงกางเกงน้าหมีเลย 555++

พอก้าวขาขึ้นโคก..กางเกงมันรั้ง..แควกกกกกก....เรียบร้อย...อิๆ
ฮ่าๆๆ...ท่านประธานเอาเลนส์ใส่ในกระเป๋ากางเกงครับ..