ต่อไป »

ไปเที่ยวไหน ก็ต้องมีขุนแผนญี่ปุ่นห้อยคอไปด้วยเสมอ  มาจนถึงทุกวันนี้  แทบไม่อยากคิดเลยว่า วัน เวลาที่ผ่านมา ผลาญฟิล์ม และ ผลาญเงินไปเท่าไหร่ครับ

ชุดนี้ไปเที่ยวเวียงจันท์ครับ

ย้อนกลับขึ้นดอยตุงบ้างครับ

หรือจะเป็นอย่างงานประเพณี สงกรานต์พระประแดงบ้านเราก็มีนะครับ

หรือว่าจะเป็น งานลอยกระทง ก็เคยถ่ายเหมือนกัน
อันนี้ถ่ายกลางวัน โดนให้นางงามลอยกระทงมาแสดงแบบให้ครับ

กลับไปขึ้นดอยแม่สลอง

 ผมยังมีแอบย่องขึ้นไปดอยแม่สลอง และก็โชคดีที่ดันไปเจอเข้ากับดอกพญาเสือโคร่งที่กำลังบานเต็มดอยอยู่พอดี (สมัยนั้น ทางกรุงเทพฯยังไม่มีใครรู้จักดอกไม้ชนิดนี้) ผมตื่นเต้นมาก หลับหูหลับตากดมาหลายใบด้วยฟิล์มสไลด์ แล้วค่อยไปถามเด็กๆนักเรียนที่อยู่แถวๆนั้น (บริเวณที่ผมเข้าไปถ่ายคือบริเวณโรงเรียนของหมู่บ้าน ที่เวลานั้นสอนแต่ภาษาจีน) ว่าต้นดอกไม้ที่สวยๆนั่นคือต้นอะไร กว่าผมจะได้คำตอบที่ชัดเจน ก็ต้องถามไถ่กันไปหลายคน เพราะเด็กๆส่วนใหญ่ยังพูดภาษาไทยไม่ได้ ซึ่งในที่สุดจึงได้คำตอบว่ามันคือ ดอกพญาเสือโคร่ง
ภาพนี้ถ่ายมาจากดอยแม่สะลองเมื่อราวๆเกือบๆ 40 ปีที่แล้ว
ก็ไม่ทราบว่า บ้องที่อาแปะแกถืออยู่นั่นคือบ้องอะไรกันแน่ เพราะไม่ค่อยสันทัดกับเรื่องพวกนี้ครับ
.
ในสมัยเมื่อราวๆ 40 ปีก่อน ดอยแม่สะลองเป็นเขตปกครองของกลุ่มทหาร นายพลต้วน (ใครอยากรู้ประวัติความเป็นมาอย่างไร ลองไปสืบค้นกันดูครับ) ใครจะเข้าไปในหมู่บ้าน จะต้องเอาบัตรประชาชนไปขอแลกใบผ่านที่ด่านทหารก่อน จึงเข้าไปได้
ภายในหมู่บ้าน เป็นบ้านที่ปลูกสร้างด้วยไม้แทบทั้งสิ้น สมัยนั้นผมกะคร่าวๆว่าน่าจะมีราวๆ 2-300 หลังคาเรือน ชาวบ้านทำไร่เลื่อนลอย ไร่ฝิ่น ไร่ข้าวโพด ฯลฯ
ทั้งดอย มีโรงแรมแห่งเดียว มีทั้งหมด 4 ห้องเท่านั้น เป็นอาคารไม้ 2 ชั้น (ซึ่งแน่ล่ะ ที่พักของผมก็ต้องอยู่ที่นี่แน่นอน) บนดอย มีโรงเรียนที่สอนภาษาจีนอยู่แห่งหนึ่ง ที่ไม่ได้สอนภาษาไทย ส่วนใหญ่จึงเป็นเด็กดอยที่มาเรียนกัน (ยังไม่มีโรงเรียนไทย)
เช้าๆ อากาศหนาวเย็นจนจับกระดูก แต่คนบนดอยเองดูเหมือนจะไม่ค่อยรู้สึกกันเท่าไรนัก เพราะกลางคืนได้ยินร้อง "ฮกติ้วๆ" กันทั้งคืน (น่าจะเป็นภาษาฮกเกี้ยน ที่แปล่วา คว่ำจอก หรืออะไรทำนองนั้นกระมัง)
ตื่นเช้ามาราวๆ 7 โมงเช้า ผมเจออาแปะแกนั่นพ่นควันอยู่หน้าบ้าน เมื่อแกเหลียวมาเห็นผม แกก็มองผมอย่างแปลกใจที่หน้าตาผมอาจจะไม่คุ้นเลยสำหรับแก ไอ้ครั้นจะเข้าไปทายทักแก ก็พูดกันไม่รู้เรื่อง เพราะมีอาแปะอีกคนที่เดินผ่านหน้าโรงแรม และหิ้วผักและเนื้อหมูมาด้วย เพื่อนร่วมทางของผมเข้าไปทักถามแกว่า "ตลาดอยู่ไกลมั๊ย" แกทำหน้างงๆ เหมือนจะฟังไม่รู้เรื่อง เพื่อนผมเลยต้องถามซ้ำไปพร้อมกับชี้มือไปที่สิ่งที่แกหิ้วติดมืออยู่ และตามด้วยว่า "ผักนั่นอ่ะ ซื้อมาจากไหน" อาแปะแกยกสิ่งที่หิ้วมาชูขึ้น ตอบว่า "อังนี้ซื้อมาสองบัก" 555

ไปดูใบหน้าอันละอ่อนๆของตากล้องสมัยนั้นกันครับ

โปรดสังเกตุในวงสีแดงนั่น ผมว่าผมบังเอิญถ่ายติดนกมาตัวหนึ่งด้วยครับ 5555

วิวใกล้ๆบ้าน อย่าง เมืองโบราณ ก็มีครับ

งานประดับไปกรุงเทพฯ 200 ปี ก็ไปถ่ายมาครับ

งานเปิดสะพานแขวนแห่งแรกของไทย สะพานพระราม9 ก็ไปถ่าย

ประเทศพม่า ประเทศเพื่อนบ้าน ผมก็ไปมาตั้งแต่รุ่นหนุ่ม เมื่อสัก 30 ปีก่อนโน้น ที่แทบจะไม่มีนักท่องเที่ยวจากไทยสนใจกัน  เพราะส่วนใหญ่ จะเน้นที่ ฮ่องกง สิงคโปร ยุโรปกันมากกว่า

พลุ ฉลอง กรุงเทพฯ 200 ปี
ของบริษัทไซโก้ จากญี่ปุ่น
บอกเลยว่า อลังการณ์ งานสร้างมากๆ
จุดแบบเน้นๆทุกดอก จุดทีล่ะดอก  ไม่ต้องรัวให้ควันท่วม

ประเภท กายกรรมก็มีนะครับ

ข้ามมาถึงประเภทมาโครบ้างครับ  ก็ชอบถ่ายมาตลอดครับ ดีบ้าง เสียบ้าง ฝึกวิทยายุทธไปเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียว  เพราะสมัยนั้น ยังไม่ค่อยมีใครเล่นกล้องกันมากนัก
จึงหาเพื่อน หาพี่ เป็นที่ปรึกษายากครับ

ยิ่งพวกดอกไม้ ดอกไร่ นี่ก็ยิ่งชอบครับ ถ่ายเพลินดีนัก  โดยเฉพาะ ไม้ดอกทางภาคเหนือ ทั้งสวย ทั้งใหญ่ ทั้งอากาศเย็น

ถ่ายกันทั้งวันก็ไม่เบื่อครับ

ถ้าจำพวกดอกไม้นี่ ผมว่า ผมน่าจะถ่ายไว้เยอะเป็นพิเศษกว่าอย่างอื่นๆด้วยซ้ำครับ

สายฟ้อน สายรำก็มี