ต่อไป »

   ค่ำคืนของวันที่ 10 มกราคม 2557  ท่ามกลางอากาศที่ยังหนาวเหน็บกับการเมืองที่วุ่ยวายสับสน   น้องเอิร์น  หลานสาวคนสวยก็ส่งข่าวมาจากดอยอินทนนท์ว่า

"ดอกพญาเสือโคร่งที่ดอยเริ่มบานแล้ว  คุณอาไม่มาถ่ายดอกพญาเสือโคร่งเหรอค่ะ"

"อาก็อยากไปอยู่  แต่ติดตรงที่ยังมีงานที่คั่งค้าง เคลียร์ไม่จบ  คงต้องหลังวันที่ 16 ไปแล้ว  แต่ก็ยังติดนัดงานวันที่ 20 อีก จากนั้นก็วันที่ 25-26 ไม่รู้ว่าหากรอจนหลังวันที่ 26 ไปแล้ว  ดอกพญาเสือโคร่งมันจะยังอยู่ให้ถ่ายไหม?"

"ก็คงยังพอมีอยู่บ้างแหละค่ะ  แต่... คงเหลือน้อยเต็มที"

"แล้วตอนนี้ บนยอดดอยหนาวมากไหม?"

"ก็หนาวอยู่.."   นั่นคือคำตอบอย่างซื่อๆของสาวชาวดอยที่ชื่อ น้องเอิร์น

   บ่ายวันที่ 15 มกราคม 2557  ผมกำลังเปิดดูภาพถ่ายดอกพญาเสือโคร่งที่บรรดาช่างภาพที่ไปถ่ายภาพมาแล้ว เอาลงเวป   โดยเฉพาะภาพของเวปตากล้อง  เพราะมีนายโน๊ต สันดาน ที่เป็นสมาชิกเวปชมรมฯสมุรปราการไปกะเค้าด้วย  ทันใดนั้นประตูห้องทำงานของผมก็ถูกเปิดออกโดยไม่มีเสียงเคาะประตูแต่ประการใด   และผู้ถือวิสาสะก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับผู้ติดตามอีกสองคน

"เฮ้ย ทำไรอยู่.. "  เสียงทักทายอย่างคนกันเองดังจากอาคันตุกะที่มาเยี่ยมเยือน

"ดูภาพจากเนตอ่ะ  เห็นแล้วความอยาก....มันติดหมับเลย"   ผมตอบ

"รูปอะไรหรือ... อ้อ... พญาเสือโคร่ง   ภาพของใครเหรอ...."   น้าหกถาม

"ของน้าโน๊ต สันดานคลับกับพวกเพื่อนๆเวปตากล้อง"  ผมเฉลย

"อ้อ....  เจ้านะมันกำลังอยากไปอยู่เหมือนกัน  แต่ไม่มีเพื่อนไปด้วย  เอาไหมน้านะ  ไปกะทั่นประธานฯเลย"   ประโยคหลังน้าหกหันไปถามน้านะแบบทีเล่นทีจริง

"น่าสนใจอ่ะ   ว่าแต่ทั่นประธานฯจะไปวันไหน กลับวันไหนล่ะ"  น้านะหันมาถามผม   เล่นเอาผมอึดอัดขึ้นมาทันที   เพรารู้ตัวว่าอยากไปมากก็จริง  แต่ด้วยเงื่อนไขเวลาที่นัดงานกับลูกค้ามันไม่ค่อยลงตัวเท่าไรนัก

"ผมมีติดงานไปจนถึงวันที่ 26 โน่น  กว่าจะพ้นจากนั้น มีหวังดอกพญาเสือโคร่งคงโก๋นหมดต้นไปแล้ว   แต่ถ้าจะไปจริงๆก็จะมีแค่วันที่ 17-19 นี้เท่านั้น   แต่วันมันน้อย... ถ้าไป มันจะคุ้มเร๊อ...."

"นั่นแหละ  ลงตัวพอดีเลย  เพราะหากไปหลายๆวัน  ข้าฯก็ทิ้งงานไม่ได้เหมือนกัน"  น้าหกเอ่ยเสริมมา

"พูดแบบนี้ หมายความว่าแกจะไปด้วยหรือไง?"  ผมถาม

"อ่ะ  แน่นอนอยู่แล้ว"  น้าหกตอบ แล้วทำหน้าทะเล้น

"แต่เฮ้ย... มันไม่ใช่ทริปถ่ายนางแบบนะเฟ้ย... แกจะได้ไปด้วย"   ผมแย้งอีก

"ข้าฯก็รู้สึกเบื่อๆพริตตี้อยู่เหมือนกัน   ถ้าได้ออกไปถ่ายอย่างอื่นบ้างก็ดี"  น้าหกตอบ

    และนั่นก็คือที่มาที่ไป  เป็นจุดเริ่มต้นของทริปนี้   ซึ่งในความเป็นจริง  ผมตั้งใจเอาไว้ว่าจะขึ้นเหนือช่วงราวๆปลายเดือนมกราคม เพื่อไปตามล่านกเหนืออยู่แล้ว แต่ด้วยเงื่อนไขเวลาที่จำกัด  คงต้องวางเรื่องนกออกไปก่อน   หลังจากนัดแนะกับน้าหกเรียบร้อบ  เย็นวันที่ 16 พวกเราก็เริ่มออกเดินทางโดยผมขับเจ้าแก่ประจำตัวไป   ก่อนออกเดินทาง  เจ้าเบ็นซ์ก็กลับจากทำงาน สอบถามผมว่าจะไปไหน  ผมบอกว่าไปล่าเสือโคร่งทางเหนือ  เจ้าเบ็นซ์สนใจขึ้นมาทันที  และผลุนผลันไปเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าขอโดดตามไปอย่างคนใจง่ายอีกคน  สรุปวันนั้นพวกเราจึงมีรวมกัน 4 พระหน่อ  เราแวะกินข้าวต้มรอบดึกกันที่นครสวรรค์  จากนั้นก็เดินทางต่อ  ตามพวกเราไปเที่ยวด้วยกันนะครับ

น้องเอิร์น หลานสาวคนสวยแห่งดอยอินท์

     ราวตี 3 พวกเราเดินทางมาถึงหน้าด่าน 1 ผมหักหัวรถเข้าข้างทางเพราะเห็นว่ายังพอมีเวลาให้ผมได้สักงีบเพื่อเอาแรง   เทอร์โมมิเตอร์ที่ติดรถแจ้งว่า 7 องศา   โอ... พระเจ้าจ๊อด  ตีนดอยอย่างนี้ยัง 7  แล้วยอดดอยมันจะเท่าไรว๊ะ  

     ตี 4 กว่าๆ  ไม่รู้โทรศัพท์ใครมันดังปลุกผมตื่นขึ้นสองเที่ยว   ด้วยความหงุดหงิดที่ถูกปลุก ทั้งที่มันยังไม่ถึงเวลา   ผมจำต้องขับรถขึ้นดอยทันที

"อนุญาตให้ขึ้นดอยหลังตี 5 ไปแล้วนะครับ"   เจ้าหน้าที่ที่ด่าน 2 แจง พร้อมกับโบกให้ผมเอารถจอดข้างทาง  ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือ  4.40น.  อีก 20 นาที   ผมจึงลงจากรถเพื่อไปทำธุระส่วนตัวซะให้มันเรียบร้อย  พอผมลงจากรถไปล้างหน้าแปรงฟัน  ทุกคนเลยลงไปทำธุระตามผม  และด้วยอากาศที่หนาวเย็นขนาดนั้น การล้างหน้าตอนนั้นมันก็เหมือนโดนสาวๆตบหน้าฉาดเบ่อเร่อ หน้าเจ็บจนชาด้านไปตามๆกัน

พอถึงเวลาตี 5  ผมก็เคลื่อนรถออกจากด่านทันที  เราถึงยอดดอยเลยตี 5 ไปเล็กน้อย  เทอร์โมในรถบอกตัวเลขที่ 5.5 องศา  เอ....  ไม่หนาวเท่าไหร่นี่  ทุกคนลงจากรถไปสัมผัสกับอากาศนอกรถ   ท่ามกลางแสงจันทร์ที่เพิ่งผ่านพ้นวันเพ็ญมาหมาดๆ  พระจันทร์ดวงกลมโตส่องแสงกระจ่างราวกะกลางวัน   พวกเราเริ่มยกกล้องออกมาส่องพระจันทร์เป็นอันดับแรก

ขอแจงเอาไว้ตรงนี้เลยว่า คราวนี้ ผมมีกล้องไปเพียงตัวเดียวเท่านั้นคือ แคนนอน 5D Mk III ส่วนเลนส์ที่เอาไปก็มี 15mm ฟิชอาย 16-35  ,24-105  แล้วก้อ 100-400 นอกนั้นก็มี TC1.4X และ TC2X อีกตัว  มีท่อมาโครของจีนแดงอีกชุด 3 ท่อน  แค่นั้น

ภาพนี้ถ่ายด้วย 24-105 mm F4 iso3200  1/4 s

     พวกเราถ่ายพระจันทร์กันอยู่ได้ไม่นานนัก   ที่สุดทุกคนก็ทานทนกับความหนาวเย็นไม่ไหว   โดยเฉพาะน้าหกที่บ่นว่า เสื้อกันหนาวที่ใส่มา มันช่วยอะไรแทบไม่ได้เอาซะเลย  ส่วนน้านะ กับ น้าเบ็นซ์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง  เพราะน้านะใส่รองเท้าเตะกะเสื้อผ้าร่มบางๆกางเกงขาสั้นอีกต่างหาก   เจ้าเบ็นซ์ก็เอามาแค่เสื้อยีนส์ซึ่งมันก็แทบจะกันหนาวอะไรไม่ได้  ทุกคนจึงพร้อมใจกันซุกตัวอยูบนรถรอวันใหม่ที่กำลังคืบคลานมาถึง  เวลานั้นทุกคนได้แต่ลุ้นว่า เมื่อไรร้านกาแฟจะเปิดซะที

     หลังจากที่นั่งอยู่ในรถพอคลายหนาวได้บ้าง  ฟ้าก็เริ่มมีสีนวลๆอันแสดงว่าฟ้าจะสว่างในไม่ช้านี้แล้ว  เหล่ารถของนักท่องเที่ยวก็เริ่มทะยอยๆกันขึ้นมาอีกหลายคัน  น้านะอดรนทนไม่ไหว คว้ากล้องย่องลงจากรถไปก่อน  ผมหันไปชักชวนน้าหกให้ตามไป   แต่แกโบกมือขอบายท่าเดียว บอกว่ายังไม่อยากลงไปตาย   ผมจึงตามน้านะกับน้าเบ็นซ์ไป  และพาไปดูจุดที่อาจจะมีน้ำค้างแข็ง  แต่ก็ผิดหวัง   อากาศอาจจะยังหนาวไม่พอกระมัง   เราเดินไปที่จุดชมวิวพระอาทิตย์ขึ้น  น้าเบ็นซ์ น้านะ เอาขาตั้งไปวางเตรียมกล้องถ่ายพระอาทิตย์   แต่ผมไม่ค่อยสนใจเพราะเคยมาถ่ายที่นี่หลายครั้งแล้ว  และต้องผิดหวังทุกครั้ง   เพราะที่นี่ เวลาเช้าๆก่อนอาทิตย์จะขึ้น  บรรยากาศที่ขอบฟ้ามักจะตัดเป็นเส้นตรง โดยชั้นล่างเป็นหมอกหนาทึบ กว่าพระอาทิตย์จะพ้นหมอกขึ้นมาก็แรงเกินไปแล้วทุกที   ผมจึงเปลี่ยนไปถ่ายเงานักท่องเที่ยวแทน

ภาพนี้ เลนส์ 24-105mm ถ่ายที่ 24 mm  F4   iso 3200  1/6 s

     พอฟ้าเริ่มสาง  ผมจึงรีบเปลี่ยนเป็นเลนส์ 400  แต่พอครั้นสว่างเต็มที่ ผมเดินเอากาแฟไปปลุกน้าหกที่รถ  หลังกาแฟ น้าหกถามหาห้องน้ำ  ผมชี้มือบอกทางให้แก แล้วผมก็เดินเตร็ดเตร่แถวสนามหญ้าหน้าร้านกาแฟ  หันไปเห็นอะไรขาวๆบนพื้นเข้า  เอ... นั่นมันน้ำค้างแข็งนี่หว่า....  แล้วมันแข็งได้ไงฟ๊ะ  ก็มันแค่ 5.5 องศาเองอ่ะ   ด้วยความสงสัย ผมเดินเข้าไปที่ร้านกาแฟของ ทอ. ป้ายแสดงไว้ชัดเจนว่า อุณหภูมิ 2 องศา  อุณหภูมิยอดหญ้า -2 องศา  อ้อ...  มิน่า.. ถึงมีน้ำค้างแข็ง  แล้วก้อ... มิน่าล่ะ  ที่ทำไมรู้สึกหนาวจนเจ็บกระดูก

     ผมรอจนน้าหกออกจากห้องน้ำก็ชี้มือใหเแกดูน้ำค้างแข็ง   จากนั้นก็โทรตามน้าเบ็นซ์กะน้านะให้มาดู  แต่สองคนนั่นกลับบอกว่า  เค้าเห็นจากที่ตรงรอถ่ายวิวแล้ว  เมื่อเป็นเช่นนั้นผมก็เลยเดินเตร่ๆไปดูตามต้นไม้ที่เคยมาถ่ายนกบริเวณรอบๆร้านกาแฟ  แต่แปลกแฮะ  มาคราวที่แล้ว นกศิวะ นกหางรำดำ นกเอี้ยงถ้ำ นกกระรางหัวแดงลงเยอะมาก   แต่มาคราวนี้ พวกมันหายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้   ได้ยินแต่เสียงร้องในป่า แต่ไม่มาปรากฎตัวให้เห็นแม้แต่ตัวเดียว   เมื่อผิดหวัง  ผมก็เลยชวนทุกคนลงไปเดินที่อ่างกา  หวังว่าอาจจะเจอนกที่นั่นบ้าง  แต่ก็ผิดหวังอีกเช่นเคย   เช้าๆอย่างนี้ นักท่องเที่ยวยังไม่เยอะ  พวกเราเลยเดินตามเทลที่เค้าจัดให้  ชมนกชมไม้ไปตามเรื่อง

ใบแรกนั่นเลนส์ฟิชอายแคนนอน 15 mm F4 iso3200 1/400 s

ส่วนใบที่ 2 นั่นเลนส์ฟิชอายแคนนอน 15 mm F4 iso3200 1/200 s

บางมุมในอ่างกา  ต้นไม้ที่มีกิ่งก้านสาขา หากมองเป็นมุมศิลป์ ก็อาจให้ภาพที่งดงามตาได้เช่นกัน  ถ่ายๆอยู่  น้าหกเดินเข้าไปส่องใบไม้เปลี่ยนสี  เลยกลายเป็นนายแบบจำเป็นให้คนที่ยืนส่องมาจากอีกมุมหนึ่ง


ใบแรกนั่นเลนส์ฟิชอายแคนนอน 15 mm F4 iso3200 1/100 s

ใบที่สองเลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 16mm  F4  iso 3200  1/400 s

ใบที่สามเลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 21mm  F8  iso 3200  1/200 

อ้าว.... พระอาทิตย์ขึ้นมาส่องแสงทะลุใบไม้  เอ้า  ส่องเพิ่มกันอีกหน่อยปะไร  ทุกคนก้มๆเงยๆ มุมใครมุมมัน ซ้ำมุมกันบ้าง ไรบ้าง สนุกสนานกันไป

ใบแรกเลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 16mm  F22  iso 3200  1/160 s

ใบที่สองเลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 16mm  F22  iso 3200  1/250 s

     พอสายหน่อย  กาแฟก็เริ่มหมดฤทธิ์  ท้องร้องทวงถามอาหารมื้อเช้า   พวกเราเลยต้องย้ายก้นลงมาที่กิ่วแม่ปาน   ผมโทรหาน้องเอิร์นก็ได้คำตอบว่ากำลังพาแขกทัวร์อยู่  อีกสักพักถึงจะจบรอบ   ผมเองก็พอดีหิวเลยชวนพวกไปนั่งกินข้าวเหนียวไก่ย่าง+หมูปิ้ง  และแอบย่องๆไปดูนกที่หลังครัว  มันเงียบเชียบเหมือนบนยอดดอย  แต่พอนั่งๆกินไปสักเดี๋ยว ก็มีเจ้าหางรำดำมาบินโฉบๆให้ดู  จากนั้นเจ้ากระรางหัวแดงก็ย่องมาคาบเศษอาหารมั่ง  พรรคพวกเดินย้อนกลับไปที่รถ  เอาเลนส์ที่ยาวที่สุดเท่าที่ทุกคนมีมาตั้งท่ารอ   แต่เหมือนนกรู้  พวกมันพร้อมใจกันหายศรีษะกันหมด

     พวกเรายังไม่ทันจะอิ่มหนำกันดี  น้องเอิร์นก็เดินมาหา  ผมชวนน้องกินข้าว  แต่.... อนิจา  น้องเอิร์นแกทานอาหารเจ  ไม่ทานเนื้อสัตว์  แล้ววันนั้น บนกิ่วแม่ปานก็ดันไม่มีอาหารเจเลย  น้องเอิร์นจึงรัปได้แต่น้ำอัดลมเพียงขวดเดียวเท่านั้น  สอบถามน้องว่า พรุ่งนี้เช้าๆ  มารับพวกเราไปเดินกิ่วแม่ปานได้ไหม?  น้องบอกว่า วันพรุ่งนี้เธอไม่ว่าง  แต่จะให้คุณพ่อมาแทน  เอาล่ะสิ  ให้คุณพ่อมาแทน แล้วพวกเราจะเอานางแบบที่ไหนถ่ายกันล่ะ  ผมเลยต้องตัดสินใจเดี๋ยวนั้นว่า ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็เดินกิ่วแม่ปานกันในเช้านี้เลยล่ะกัน

     แม้ว่าจะอดนอนกันมาทั้งคืน   แต่ด้วยอากาศที่สดชื่น  มันก็ช่วยได้เยอะ  เมื่อเดินผ่านจุดเริ่ม ผมเหลียวหาตัวช่วย  ก็เผอิญเห็นกองไม้ท่อนๆวางกองอยู่  ผมจึงเลือกดุ้นที่เหมาะะมือติดมือมา  เวลาที่ต้องเดินเขาและทางลาดชัน  หากเรามีไม้เท้าสักอัน มันจะช่วยได้เยอะครับ  เดินมาถึงจุดแรก  น้ำตกต้นน้ำ  น้องเอิร์นพาเราแวะเข้าไปเพื่อให้เราได้ถ่ายภาพ   แต่เจ้าเบ็นซ์ดันตาไว  เห็นนกบางชนิดบินอยู่เรี่ยๆพื้นจึงชี้ให้ผมดู  ผมเลยรีบเปลี่ยนเลนส์หวังจะสอยนก  แต่... อนิจา..  ด้วยแสงที่มีอย่างสลัวรางเต็มทีของสถานที่แห่งนั้น  ผมจึงได้มาเพียงแค่วิญาณนกอย่างที่เห็นครับ   แถมดูไม่ออกด้วยว่ามันเป็นนกชนิดไหนกันแน่  แต่ก็เดาๆเอาว่า มันน่าจะเป็นนกจำพวกจับแมลง หรือไม่ก้อนกจำพวกเขนน้ำ เพราะมันมาหากินอยู่กับน้ำตก  เดายากเต็มทีครับ ใครรู้ช่วยบอกที  

เมื่อหมดหนทางและเจ้านกมันเริ่มรู้ตัวเสียแล้วว่ามีคนแอบส่องมัน  มันจึงหลบไปซะไกลเลย  ผมจึงต้องหันเลนส์ส่องนกมาส่องน้องเอิร์นแทน

เลนส์ 100-400mm + TC1.4X  ถ่ายที่ 280mm F8  iso 6400 1/30 s ไม่มีขาตั้ง

แล้วก้อเปลี่ยนเลนส์ไปถ่ายน้ำตกซะหน่อย   เดี๋ยวจะหาว่ามาไม่ถึง   แต่ดันไม่ได้เอาขาตั้งกล้องมาด้วย  เอาว๊ะ  พิงๆราวกันตกเอาก็แล้วกัน

เลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 29mm  F22  iso 50  6 s

ออกเดินไปอีกหน่อย  เจอนักท่องเที่ยวหญิงคนหนึ่ง เดินเข้ามาถามผมว่า

"เอ่อ...  พอจะทราบมั๊ยคะว่า ทุ่งหญ้าสีทองๆ เค้าถ่ายกันที่ไหนอ่ะ"

"คุณเดินออกไปตามทางข้างหน้านี้  อีกราว 3-400 เมตร จะทะลุป่าทึบ เป็นทุ่งหญ้าครับ  แล้งมาหลายวันอย่างนี้ เข้าใจว่าทุ่งหญ้าน่าจะกลายเป็นสีทองหมดทั้งทุ่งแล้วครับ"  ผมบอกแล้วชี้ไม้ชี้มือส่งเดชไปข้างหน้า   เพราะตัวเองก็กำลังเหนื่อย จะหน้ามืดอยู่แล้ว  การอดนอนมาทั้งคืน  เมื่อต้องมาออกกำลังเดินเขาขนาดนี้ มันจึงส่งผลออกมาอย่างชัดเจน   ไม่ใช่แก่นะ  ขอบอก

หลังจากที่เดินกระย่องกระแย่ง ค่อยๆตามน้าหกที่พอเห็นหน้าน้องเอิร์นก็มีแรงเดินเขาอย่างประหลาดไป  พอพ้นป่าทึบ เราก็มาถึงทุ่งโล่งอย่างที่ชี้มือบอกนักท่องเที่ยวคนนั้นไป  ทุกคนตื่นตาตื่นใจกับวิวที่เห็นตรงหน้า  น้าหกจับน้องเอิร์นเป็นแบบทันที  และก็อย่างเคย ต้องถ่ายภาพคู่กับน้องซะหน่อย กันลืม

ภาพแรกเลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 16mm  F22  iso 50  1/25 s

ภาพสองเลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 16mm  F22  iso 100  1/30 s

น้องเอิร์นไม่ใช่นางแบบที่จะสามารถโพสท่าถ่ายรูปได้ง่ายๆ  น้าหกต้องออกแรงแสดงท่าทางให้น้องเอิร์นโพส  แต่น้องเอิร์นก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี  แถมอายจนหน้าแดงก่ำซะอีก   และด้วยความไม่รู้ของพวกเรา  เราจึงขอให้น้องเอิร์นเดินออกนอกเทลทางเดิน เพื่อเก็บภาพน้องเค้า  ความซวยมาเยือนเมื่อเจ้าหน้าที่ป่าไม้เดินผ่านมาเห็นเข้า  จึงเรียกพวกเราไปตักเตือนว่าไม่ให้เดินออกนอกเส้นทางที่กำหนดเอาไว้ให้  เพราะจะเหยียบหญ้าตายได้

"คุณรู้ไหม? ว่าต้องใช้เวลากี่ปี กว่าที่จะเป็นทุ่งหญ้าแบบนี้ให้คุณได้ชม?"   เจ้าหน้าที่ป่าไม้ตั้งคำถามเอากับผม

"......"   ไม่มีคำตอบจากสวรรค์  แต่นึกเถียงอยู่ในใจว่า ก้อ..หญ้ามันตายแล้งไปแล้วนี่หว่า...  จามาว่าตูเหยียบมันตายได้ไงว๊ะ

จากนั้นอีตานั่นก็ไปแอบหลังพงหญ้า  ซุ่มดูพฤติกรรมของพวกเราต่ออีก  มันน่าจะเลือกให้เป็นนายกคนต่อไปจริงๆเลย คนทำงานจริงๆจังๆแบบนี้อ่ะ

เลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 16mm  F16  iso 100  1/25 s

     เมื่อเราฝ่าทุ่งหญ้ามาอีกหน่อยก็มาถึง "ผาแง่มน้อย"  เป็นแท่งหินรูปร่างแปลกตา   แถมเจ้าหน้าที่แอฟเฟคก็ดันปล่อย"ดาร์ยไอซ์" ขึ้นมาอย่างหนาตา   ทำเอาบางช่วงเวลา มองไม่เห็นแท่งหินที่ว่า   นี่ยังนึกเสียดายอยู่ว่า  ทำไมทางอุทยานไม่ทำบันไดลงไปเบื้อล่างบ้าง  เพราะถ่ายจากมุมสูงมุมเดียว   หากได้ถ่ายมุมต่ำบ้างอาจจะสวยไปอีกแบบก็เป็นได้  เอา ไหนๆ ก็นึกแล้ว ลองทำมั่วๆดูเผื่อมันจะออกมาแนวๆหนังเรื่องอวตารกะเค้ามั่ง

เดินเลาะริมผาชมวิวทิวทัศน์  บางเวลาที่เจ้าหน้าที่เอฟเฟคปล่อยไอน้อย เราก็จะเห็นวิวไกลออกไป  แต่หากไอหมอกเยอะก็มองเห็นแค่ใกล้ๆเท่านั้น    ภาพนี้อย่าคิดว่าเจ้าเอิร์นมันนอนตะแคงนะครับ เพราะวิวขอบฟ้ามันช่างเป็นใจให้ต้องคิดอย่างนั้นจริงๆ

เลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 32mm  F8  iso 100  1/125 s

ตลอดเส้นทาง เราจะเห็นกุหลาบพันปี  รวมกันหลายๆดอกคงนับเป็นล้านๆปีได้กระมัง  ที่จริงมันมีพันธุ์สีขาวด้วย  แต่บางดอกอยู่ห่างจากหน้าผามาก เลยขี้เกียจเปลี่ยนเลนส์

เลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 35mm  F2.8  iso 100  1/640 s