ต่อไป »

นมัสการ ท่านผู้เจริญทั้งหลาย

จั่วหัวเอาไว้แบบนี้  สงสัยมีหลายท่านต้องคิดว่า ท่านเจ้าอาวาสวัดไหนมาเทศกันแน่  

ครับ  ผมกลับจากอินเดีย ในทริปสังเวชนียสถาน 4 แห่ง พร้อมกับสภาพร่างกายที่สะบักสะบอมไปด้วยไข้หวัดอินเดี้ยน  จึงทำให้ต้องพักผ่อนก่อนจึงไม่มีรูปมาลง

เอาล่ะ  วันนี้พอลุกขึ้นมาไหวแล้ว  แต่ก็ยังติดงานที่กองรออยู่เบื้องหน้า ก็ต้องทำใจครับ  เอาเป็นว่า ผมจะทะยอยๆลงไปเรื่อยๆก็แล้วกันนะครับ  มีเรื่องเล่าในรายละเอียดเยอะมากๆ

คงต้องใช้เวลาพอสมควรเชียวล่ะครับ  เพราะ อินเดียเป็นประเทศที่ใหญ่มากๆและต้องเข้าไปในประเทศเนปาลด้วย จึงรวมเป็นสองประเทศที่เข้าไป  มีเรื่องที่ควรกล่าวถึงมากทีเดียว

เริ่มตั้งแต่พลเมืองที่มากเป็นอันดับสองของโลก 1500 ล้านคน

เรื่องของความสกปกที่ติดอับหนึ่งของโลกมานานปี

เรื่องของ เจองู-เจอแขก ต้องตี.......ก่อน  และอื่นๆอีกมากมาย ฯลฯ

เอารูปทัชมาฮาลมาลงให้ชมก่อนรูปนึง  เพราะว่าที่อื่นๆนั้น คงจะหารูปงามๆยากครับ  แต่จะค่อยๆเล่าไปครับ

หลวงพ่อหมี นิมนต์ มาเทศน์ เอ็ย...มาเล่า ไวๆ อิอิ มาภาพเดียว ปล่อยให้กิเลส เกาะกินจิตข้าน้อย อิอิ 

[การแข่งขัน ทำให้เกิดการพัฒนา]

สาธุ สาธุ อนุโมทนาบุญด้วยครับ เดินตามรอยพระพุทธองค์ คงได้บุญเยอะ

แต่ถ้าอยากได้บุญเยอะมากขึ้นอีกหน่อย  ก็ต้องนำรูปมาทำให้สมาชิกชื่นชม

ชมแล้วมีความสุข ผู้เดินตามรอยก็จะยิ่งได้บุญเพิ่ม

รอ รอ รอ รอ รอ

มารอเที่ยวครับบบพี่

...กางเต้นท์รอ...

ต้องขออภัยครับ ที่ทำให้เพื่อนๆสมาชิกต้องรอนาน  พอดีติดงานครับ

เอาล่ะ  คราวนี้คงได้เริ่มกันสักที หลังจากที่จั่วหัวดึงเรตติ้งเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว อิๆๆ

บ่าย 2 โมง ของวันที่ 21 มกราคม 2554 ที่ท่าอากาศยาน สุวรรณภูมิ  พรรคพวกที่ไปก็มาพบกันโดยพร้อมเพียง เช็คอินเตรียมขึ้นเครื่องครับ โดยมีไกด์สาวจาก ทอป เอเซีย ทราเวล มาเป็นผู้ดูแลทริปนี้ครับ

16.15น.  พวกเราขึ้นเครื่องของสายการบิน King Fisher Airlines (แหม...ชื่อถูกใจ เพราะเป็นชื่อนกที่ชอบมาก แถมตราก็ใช่ซะด้วย) ได้เวลาก็ทะยานขึ้นจากท่า  ตามผมไปนะครับ  เราจะไปเที่ยวด้วยกัน


ภาพ เทวดากับอสูร ร่วมกันจับพญานาคราชกวนเกษียรสมุทร ทะเลน้ำนม เพื่อทำยาอายุวัฒนะ ในท่าอากาศยาน สุวรรณภูมิ

นี่ครับ โฉมหน้าของไกด์สาวแห่งทอป เอเซีย

....รอ...รอ...รอจนหลับเเล้วหลับอีก    รอข้ามวัน ข้ามคืน   ก็จะรอ   เพราะ ดูเเล้วเหมือนได้ไปด้วย  ไม่เสียตังค์    ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า หนึ่งจุ๊บ  จะได้มา post  ไวไว  คริ..คริ

นั่งไปราว 2.45 ชั่วโมง เราก็ไปลงที่สนามบินเมืองกัลกัตตา เมืองหลวงเก่าของอินเดีย ซึ่งอยู่ทางใต้ของประเทศ  แต่เวลาของที่นั่นเพิ่งจะ 17.30น.ครับ  ครับเวลาของอินเดียจะช้ากว่าไทยเรา 1.30 ชั่วโมง อากาศที่กัลกัตตาก็แค่เพียงเย็นๆเท่านั้น ไม่ถึงขนาดหนาว

ตามโปรแกรมเดิม เมื่อถึงกัลกัตตา เราจะต่อเครื่องบินไปที่เมือง ปัตนะ  และคืนนี้พวกเราจะพักโรงแรมที่เมืองปัตนะ  แต่ทางไกด์ท้องถิ่น (ไกด์แขก) แจ้งมาก่อนวันเดินทางว่า ที่อินเดียช่วงนี้หมอกลงจัด ทำให้เครื่องบินไม่ออกบินช่วงเวลากลางคืน  จึงมีการปรับเปลี่ยนแผนให้พวกเราเดินทางจากเมืองกัลกัตตาโดยรถไฟแทน

ไกด์สาวแนะนำตัวเองว่าชื่อ "เหม่ยหลิง"พาพวกเราออกจากสนามบิน  ไกด์แขกก็มารอรับอยู่ข้างนอกแล้ว หลังจากที่ทักทายกัน พวกเราบางคนก็แอบตั้งชื่อไทยให้แกว่า "ขาวผ่อง" ก็ลองจินตนาการตามดูนะครับว่าแกจะขาวขนาดไหน

สิ่งแรกที่ทำ ไกด์พาพวกเราไปหาอาหารลองท้องมื้อเย็นในเมือง  จากนั้นรถทัวร์ก็พาพวกเราเบียดเสียดกับการจารจร-จราจลของเมืองกัลกัตตา แกพยายามเร่งแซงเพราะว่านายขาวผ่องบอกว่ารถไฟจะออกเวลา 4 ทุ่ม คงกลัวไม่ทัน

หน้าสถานีรถไฟของเมืองกัลกัตตาครับ

   ขาวผ่อง ของน้าหมี   ดำปี๋....ชัวร์   

จากภาพหน้าสถานีรถไฟ  บางท่านอาจจะคิดว่า ทำไมมันโล่งขนาดนั้น  ที่จริงผมต้องเสี่ยงตาย โดดออกไปกลางถนนเพื่อเก็บรูปนั้น เพราะฝั่งที่ผมลงจากรถ การจราจรมันอีลุงตุงนังจนไม่สามารถถ่ายได้

เข้าไปในสถานียิ่งเห็นความวุ่นวายใหญ่  พวกเราบางคนไม่เคยรู้สภาพแบบนี้มาก่อนก็ตกใจ  เพราะนายขาวผ่องมันบอกไปว่า มันจองตั๋วแบบ VIP ให้พวกเรา พอมาเห็นสภาพแบบนี้ก็เริ่มลังเล  ส่วนผมนั้น ทำใจมาตั้งแต่อยู่บ้านแล้วครับ  เพราะต่อให้เป็นแบบ VIP ก็ยังต้องเจอแน่ๆ

สภาพมันดูคุ้นๆไหมครับ

ภาพในสถานีรถไฟเมืองกัลกัตตา  กดมาไม่กี่รูป เจ้าขาวผ่องมาเตือนว่าอย่าถ่าย เพราะเจ้าหน้าที่ไม่ชอบ  ก็ไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่จริงป่ะ

เคยอ่านเจอในหนังสือบ่อยๆว่า รถไฟของอินเดีย เวลาที่จอดสถานี  คนลงก็จะลง คนขึ้นก็จะขึ้น  มันจะไปแย่งกันขึ้น แย่งกันลง จนขึ้นก็ไม่ได้ ลงก็ไม่ได้  บางคนใช้วิธีโยนกระเป๋าเดินทางขึ้นไปทางหน้าต่างรถก่อน  แล้วค่อยไปแย่งขึ้นที่ประตู  ปรากฏว่ากระเป๋าไปกับรถ แต่เจ้าตัวไปไม่ได้ 555  มาเห็นกะตา ต้องเชื่อสนิทเลยครับ

ส่วนคนที่ขึ้นได้ก่อนก็ได้ที่นั่ง สบายอุรา

คืนนั้น เจ้าขาวผ่องมันพยายามต้อนให้พวกเราเดินเร็วๆเพื่อไปให้ถึงขบวนรถไฟ  แต่พอถึง  หลายคนเห็นเข้าก็ตกใจกับสภาพของมัน  ยิ่งพอขึ้นไปบนรถก็ยิ่งตกใจใหญ่ เพราะผู้คนแออัดกันอยู่บนนั้น  ผู้หญิงบางคนในคณะของเราร้องว่า "ไม่ใช่  มันต้องไม่ใช้แน่ๆ  VIP  มันไม่ใช่อย่างนี้" แล้วก็โดดลงจากรถไป  ไกด์ต้องลงไปตาม

จากนั้นนายขาวผ่องก็ต้องอธิบายกับคนที่ไปทริปนี้ว่า รถไฟอินเดียมันเป็นสภาพแบบนี้มานานแล้ว  แล้วก็ต้องไปอธิบายกับคนที่ขึ้นไปยึดที่นั่งของเราว่ามันเป็นที่นั่งที่เราบุ๊คมา  ให้เค้าย้ายก้นออกไป  แต่ถึงกะนั้นก็ยังไม่ค่อยลงตัวอยู่ดี เพราะพวกเราต้องนั่งกันคนละที่ ซึ่งบางคนต้องไปนั่งคนละโบกี้ด้วยซ้ำไป

ที่นั่ง(นอน)ของผมกะเด็นไปไกลกว่าเพื่อน  นั่งอยู่ท่ามกลางชาวอินเดีย ที่พาครอบครัวมากันทั้งครอบครัว ผมนั่งอยู่ชั้นล่าง แต่พ่อเจ้าประคุณที่อยู่ชั้นบนไม่ยอมขึ้นไป มานั่งที่นั่งของผม  จะไล่ก็ใช่ที่ ก็เลยได้เพื่อนนั่งด้วยซะงั้น  5 ทุ่มกว่าแล้ว รถไฟก็ยังจอดสนิทอยู่ในสถานี แต่เจ้าแขกคงง่วงนอนเลยปีนขึ้นไป ผมกำลังจะเตรียมตัวนอน  ก็มีเจ้าเด็กน้อยแขกมุดเข้ามา เอาที่ชาร์ทโทรศัพท์มาเสียบไฟชาร์ทตรงที่ผมอีก บอกว่าขอนิดนึง  แต่กว่าเจ้าหนูจะออกไปก็ปาเข้าไปหลังเที่ยงคืน

ผมขยับตัวลงนอนก่อนที่จะมีใครมาแย่งอีก รีบปลดผ้าม่านลงและปิดไฟ ตี 1 หนึ่งแล้ว รถไฟก็ยังไม่ออกซักที ผมเองก็นอนไม่หลับ  เพราะเดี๋ยวๆก็จะมีคนยื่นมือล้วงเข้ามาตรงที่ผมนอนอยู่ เพื่อเปิดไฟมั่ง ปิดไฟมั่ง  ก็สวิทไฟมันดันมาอยู่ตรงที่นอนผมนั่นเอง กำจริงๆ ไม่เป็นอันนอนกันทั้งคืน

กว่ารถจะออกวิ่งก็ปาเข้าไปตี 2 แล้ว ก็ไม่รู้ว่าเจ้าขาวผ่องมันจะรีบพาพวกผมมานั่งในโบกี้หาวิมาณอะไร  แล้วก้อไม่มีคำอธิบายใดๆจากทั้งไกด์ไทยไกด์แขก ว่าที่รถไฟออกผิดเวลาขนาดนั้นเกิดจากอะไร ไกด์ดูเวลามาผิดเอง หรือว่ารถไฟของอินเดียมันดีเรย์กันแน่ แต่ชั่งเหอะ  เดี๋ยวก็เช้าแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น ราว 10..น.ของเวลาท้องถิ่นที่นั่น  เราเดินทางมาถึงเมืองพุทธคยา เราจะลงกันที่นี่ครับ

ตามโปรแกรมเดิม เราจะต้องไปนอนที่เมืองปัตนะ  แต่เปลี่ยนมานั่งรถไฟ เราจึงมาถึงเมืองพุทธคยาเอาสายๆของวันรุ่งขึ้นเลย ทางทัวร์ก็ประหยัดทั้งค่าเครื่องบินและโรงแรมไปหนึ่งคืน แล้วทำไมไม่คืนเงินให้เรา (ว๊ะ)  แต่ก็ดีเหมือนกัน  เพราะเมืองปัตนะไม่ใช่จุดหมายของเราอยู่แล้ว หากไปนอนที่ปัตนะ เราก็ต้องนั่งรถมาที่นี่กันอีกหลายชั่วโมง  ลงจากรถ พวกเราก็โดนแขกรุมครับ  ก็พวกที่เดินรับจ้างขนกระเป๋าตามสถานีรถนะสิ มะรุมมะตุ้ม จะแย่งกันยกกระเป๋าให้พวกเรา วุ่นวายกลัวมันจะยกเอากระเป๋าเราไป  กว่าเจ้าขาวผ่องมันจะมาเคลียร์ให้  แต่ก็สนุกไปอีกแบบครับ เพราะได้ชมลีลาการขึ้นรถไฟของชาวอินเดี้ยน มันส์มาก

นักยกกระเป๋า แล้วดูนะครับว่า กระเป๋าพวกเราหนักไหม