ต่อไป »

[..พระอร่ามเป็นชื่อหน่วยย่อยของหน่วยพิทักษ์ป่าที่คุระบุรีครับ..อยู่ใกล้เคียงกับหน่วยทุ่งชาลี..วันนี้คณะเราสามคนตื่นกันตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง..เพราะนัดหมายกับไกด์จ่อยและลิซ่าที่ปากทางเข้าหน่วยทุ่งชาลีตอนตีห้า..เพื่อที่จะไปถ่ายนกหว้า..ที่เป็นไฮไลท์ของทริปนี้ครับ..เมื่อเจอกันแล้วเราสองคันก็ขับตามกันไปที่หน่วยพระอร่ามที่เมื่อวันแรกที่มาถึงผมกับคุณพงษ์พันธ์เข้ามาเซอร์เวย์ไปรอบนึงแล้ว..จากนั้นมีน้องเจ้าหน้าที่ขี่แมงกาไซค์นำหน้าพาไปที่เขื่อนและเลยเข้าไปจอดรถในสวนปล์าม..เราทั้งหมดเตรียมอุปกรณ์โดยเจ้าน้องนั่นช่วยแบกขาตั้งกล้องของคุณจวงซึ่งถือไฟฉายอยู่ในมือเพื่อส่องเส้นทางเดิน..ส่วนผมมีไฟฉายแบบคาดหัว..ด้วยว่ามันยังมืดสนิทอยู่..เดินผ่านสวนปล์ามซึ่งเป็นเนินลาดเขาสูงๆต่ำๆอยู่ราวสามร้อยเมตรก็มาถึงริมลำธารเล็กที่เราต้องข้ามไป..และจากนี้เราต้องขึ้นเขาที่บางช่วงต้องถึงกับ"ปีน"..มีรายละเอียดช่วงนี้เยอะครับ..แต่ผมจะไม่จารนัยอะไรเพราะมันจะเยิ่นเย้อยาวนานเกินไป..เอาเป็นว่าเส้นทางเดินป่าขึ้นเขาระหว่างนี้ซึ่งผมประเมินว่าน่าจะราวๆ 1200 เมตร..คณะเราได้เหงื่อชุ่มกันทุกคน..เข้าถึงไบลด์ตอนราวหกโมงกว่าๆก็รีบตั้งกล้องแข่งกับเวลากัน..เพราะเสียงร้องวู้โว้ววเริ่มดังขึ้นมา..และในที่สุดผมก็ได้กดใบแรกนี้ตอน 06.27 น...ในความเป็นจริงแล้วฟ้าพึ่งจะสางเอง..แสงยังต่ำมากๆ..ที่ท่านเห็นว่าสว่างแล้วนั้นมันเกิดจากกล้องซึ่งผมต้องดันไอเอสโอไป 12500 ไม่งั้นถ่ายไม่ได้ครับ..]

..พระอร่ามเป็นชื่อหน่วยย่อยของหน่วยพิทักษ์ป่าที่คุระบุรีครับ..อยู่ใกล้เคียงกับหน่วยทุ่งชาลี..
วันนี้คณะเราสามคนตื่นกันตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง..เพราะนัดหมายกับไกด์จ่อยและลิซ่าที่ปากทางเข้าหน่วยทุ่งชาลีตอนตีห้า..เพื่อที่จะไปถ่ายนกหว้า..ที่เป็นไฮไลท์ของทริปนี้ครับ..
เมื่อเจอกันแล้วเราสองคันก็ขับตามกันไปที่หน่วยพระอร่ามที่เมื่อวันแรกที่มาถึงผมกับคุณพงษ์พันธ์เข้ามาเซอร์เวย์ไปรอบนึงแล้ว..จากนั้นมีน้องเจ้าหน้าที่ขี่แมงกาไซค์นำหน้าพาไปที่เขื่อนและเลยเข้าไปจอดรถในสวนปล์าม..
เราทั้งหมดเตรียมอุปกรณ์โดยเจ้าน้องนั่นช่วยแบกขาตั้งกล้องของคุณจวงซึ่งถือไฟฉายอยู่ในมือเพื่อส่องเส้นทางเดิน..ส่วนผมมีไฟฉายแบบคาดหัว..ด้วยว่ามันยังมืดสนิทอยู่..
เดินผ่านสวนปล์ามซึ่งเป็นเนินลาดเขาสูงๆต่ำๆอยู่ราวสามร้อยเมตรก็มาถึงริมลำธารเล็กที่เราต้องข้ามไป..และจากนี้เราต้องขึ้นเขาที่บางช่วงต้องถึงกับ"ปีน"
..มีรายละเอียดช่วงนี้เยอะครับ..แต่ผมจะไม่จารนัยอะไรเพราะมันจะเยิ่นเย้อยาวนานเกินไป..เอาเป็นว่าเส้นทางเดินป่าขึ้นเขาระหว่างนี้ซึ่งผมประเมินว่าน่าจะราวๆ 1200 เมตร..คณะเราได้เหงื่อชุ่มกันทุกคน..
เข้าถึงไบลด์ตอนราวหกโมงกว่าๆก็รีบตั้งกล้องแข่งกับเวลากัน..เพราะเสียงร้องวู้โว้ววเริ่มดังขึ้นมา..และในที่สุดผมก็ได้กดใบแรกนี้ตอน 06.27 น.
..ในความเป็นจริงแล้วฟ้าพึ่งจะสางเอง..แสงยังต่ำมากๆ..ที่ท่านเห็นว่าสว่างแล้วนั้นมันเกิดจากกล้องซึ่งผมต้องดันไอเอสโอไป 12500  ไม่งั้นถ่ายไม่ได้ครับ..

[..นกหว้า..Great Argus. พญาระกาแห่งแดนใต้..ตัวนี้เพศผู้เต็มวัย..ขนาดราวๆ 160-203 เซนติเมตร..เป็นนกประจำถิ่นที่พบได้เฉพาะตามป่าเขาทางภาคใต้สูงมาไม่เกินประจวบคีรีขันธ์..มีจำนวนน้อยและค่อนข้างถ่ายภาพได้ยาก..ด้วยเค้าอาศัยในป่าลึกเขาสูงและเซนซิทีปมาก..มีอะไรกะโตกกะตากนิดเดียวเผ่นอ้าวเลย..]

..นกหว้า..Great  Argus.  พญาระกาแห่งแดนใต้..ตัวนี้เพศผู้เต็มวัย..ขนาดราวๆ 160-203 เซนติเมตร..
เป็นนกประจำถิ่นที่พบได้เฉพาะตามป่าเขาทางภาคใต้สูงมาไม่เกินประจวบคีรีขันธ์..มีจำนวนน้อยและค่อนข้างถ่ายภาพได้ยาก..ด้วยเค้าอาศัยในป่าลึกเขาสูงและเซนซิทีปมาก..มีอะไรกะโตกกะตากนิดเดียวเผ่นอ้าวเลย..

[..พระเอกเรามาถึงลานหาคู่ของเค้าแล้วสิ่งที่ทำคือเดินหากินตามพื้น..แล้วก็โดดขึ้นกิ่งไปไซ้ขนเสริมหล่อ..กับโก่งคอขันส่งเสียง"วู้โว้วว"เรียกชวนสาวๆมาหา..เป็นที่น่าสังเกตุว่าทุกครั้งของการโก่งคอขันนั้นคือตอนที่เค้าอยู่บนกิ่ง..เหตุผลคงเพื่อให้เสียงร้องนั้นก้องกระจายไปไกลที่สุด..ซึ่งอาจไปไกลได้เป็นกิโลเมตร..]

..พระเอกเรามาถึงลานหาคู่ของเค้าแล้วสิ่งที่ทำคือเดินหากินตามพื้น..แล้วก็โดดขึ้นกิ่งไปไซ้ขนเสริมหล่อ..กับโก่งคอขันส่งเสียง"วู้โว้วว"เรียกชวนสาวๆมาหา..
เป็นที่น่าสังเกตุว่าทุกครั้งของการโก่งคอขันนั้นคือตอนที่เค้าอยู่บนกิ่ง..เหตุผลคงเพื่อให้เสียงร้องนั้นก้องกระจายไปไกลที่สุด..ซึ่งอาจไปไกลได้เป็นกิโลเมตร..

[..ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่ผมตามถ่ายนกหว้า..ครั้งแรกนั้นอาไห่เพื่อนผมบินมาจากฮ่องกงเพื่อมาตามหาเจ้านี่..ผมจึงชวนคุณหลินร่วมทางไปด้วยกัน..แต่ปรากฎว่าแห้วครับ..เดินขึ้นเขาเข้าป่ากันตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง..รออยู่ในไบลด์ยันสิบโมงเช้าเค้าก็ไม่มา..ซึ่งคนนำทางบอกว่าอาจเพราะมีหมีเข้ามาแถวนั้นด้วยเห็นมีรอยลงเล็บอยู่กับต้นไม้..ค่าจองคิวเข้าถ่ายไม่ใช่ถูกๆนะ..ตอนนั้นคนไทยสองพัน+ต่างชาติสี่พัน..แต่ประกันว่าถ้านกไม่เข้าลานคืนเงินให้ครึ่งนึง..วันนั้นเราเลยเสียเงินฟรีๆไปสี่พัน....ครั้งที่สองมากับคุณจวงและคุณพงษ์พันธ์ที่หน่วยทุ่งชาลี..ได้ถ่ายครับ..แต่ไกลมากและแสงลงฉากหลังไม่สวยเอาซะเลย..ครั้งนี้ระยะถ่ายเหมาะสมและแสงพอใช้ได้..แต่ถ้าใครใช้เลนส์ฟิกหกร้อยมิลอาจจะได้ไม่ครบทั้งตัว..ส่วนผมใช้เลนส์ซูมจึงยืดหยุ่นไม่อึดอัดครับ..]

..ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่ผมตามถ่ายนกหว้า..
ครั้งแรกนั้นอาไห่เพื่อนผมบินมาจากฮ่องกงเพื่อมาตามหาเจ้านี่..ผมจึงชวนคุณหลินร่วมทางไปด้วยกัน..
แต่ปรากฎว่าแห้วครับ..เดินขึ้นเขาเข้าป่ากันตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง..รออยู่ในไบลด์ยันสิบโมงเช้าเค้าก็ไม่มา..ซึ่งคนนำทางบอกว่าอาจเพราะมีหมีเข้ามาแถวนั้นด้วยเห็นมีรอยลงเล็บอยู่กับต้นไม้..
ค่าจองคิวเข้าถ่ายไม่ใช่ถูกๆนะ..ตอนนั้นคนไทยสองพัน+ต่างชาติสี่พัน..แต่ประกันว่าถ้านกไม่เข้าลานคืนเงินให้ครึ่งนึง..วันนั้นเราเลยเสียเงินฟรีๆไปสี่พัน..
..ครั้งที่สองมากับคุณจวงและคุณพงษ์พันธ์ที่หน่วยทุ่งชาลี..ได้ถ่ายครับ..แต่ไกลมากและแสงลงฉากหลังไม่สวยเอาซะเลย..
ครั้งนี้ระยะถ่ายเหมาะสมและแสงพอใช้ได้..แต่ถ้าใครใช้เลนส์ฟิกหกร้อยมิลอาจจะได้ไม่ครบทั้งตัว..ส่วนผมใช้เลนส์ซูมจึงยืดหยุ่นไม่อึดอัดครับ..

[..เค้าเป็นนกที่มีจำนวนน้อยและหาถ่ายได้ยาก..ด้วยเพราะต้องรอฤดูจับคู่ที่เพศผู้ทำลานแล้วมีคนไปเจอตำแหน่ง..จากนั้นจึงขนสแลนด์ไปทำไบลด์..ซึ่งแน่นอนว่าต้องทำในเวลาที่นกไม่อยู่แถวนั้นเท่านั้น..ถ้านกอยู่ยังทำไม่ได้เพราะเค้าอาจทิ้งลานนี้ไปทำที่ใหม่....ฉนั้นมันจึงกลายเป็นธุรกิจขนาดย่อมๆในฤดูกาลนี้..ซึ่งตลอดฤดูราวสามเดือนสามารถทำเงินหลายแสนบาทในแต่ละลาน..แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเจอลานกันได้ทุกปีนะครับ..มันจึงเป็นเรื่องไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสถ่ายเค้า..รวมทั้งความเซนซิทีปของเค้าชนิดที่ห้ามมีเสียงพูดคุย+ห้ามกระแอมไอ+ห้ามสูบบุหรี่เพราะเค้าจะได้กลิ่นแล้วพาลไม่ลงลาน..รวมถึงเรื่องดินฟ้าอากาศ..ฝนตกฟ้าร้องพ่อก็ไม่ลงลานแล้ว..คนที่อยากถ่ายเค้าจึงต้องเตรียมกายใจให้ดีเพราะต้องเดินเข้าป่าก่อนฟ้าสางนั่นแหละ....และสิ่งที่คนถ่ายหวังก็เฉกเช่นเดียวกับที่พระเอกเราหวัง..นั่นคือหวังว่าจะมีนางเอกสนใจเสียงร้องเรียกของพระเอกเราแล้วเข้ามาที่ลานนี้....ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..]

..เค้าเป็นนกที่มีจำนวนน้อยและหาถ่ายได้ยาก..ด้วยเพราะต้องรอฤดูจับคู่ที่เพศผู้ทำลานแล้วมีคนไปเจอตำแหน่ง..จากนั้นจึงขนสแลนด์ไปทำไบลด์..ซึ่งแน่นอนว่าต้องทำในเวลาที่นกไม่อยู่แถวนั้นเท่านั้น..ถ้านกอยู่ยังทำไม่ได้เพราะเค้าอาจทิ้งลานนี้ไปทำที่ใหม่..
..ฉนั้นมันจึงกลายเป็นธุรกิจขนาดย่อมๆในฤดูกาลนี้..ซึ่งตลอดฤดูราวสามเดือนสามารถทำเงินหลายแสนบาทในแต่ละลาน..แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเจอลานกันได้ทุกปีนะครับ..
มันจึงเป็นเรื่องไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสถ่ายเค้า..รวมทั้งความเซนซิทีปของเค้าชนิดที่ห้ามมีเสียงพูดคุย+ห้ามกระแอมไอ+ห้ามสูบบุหรี่เพราะเค้าจะได้กลิ่นแล้วพาลไม่ลงลาน..
รวมถึงเรื่องดินฟ้าอากาศ..ฝนตกฟ้าร้องพ่อก็ไม่ลงลานแล้ว..คนที่อยากถ่ายเค้าจึงต้องเตรียมกายใจให้ดีเพราะต้องเดินเข้าป่าก่อนฟ้าสางนั่นแหละ..
..และสิ่งที่คนถ่ายหวังก็เฉกเช่นเดียวกับที่พระเอกเราหวัง..นั่นคือหวังว่าจะมีนางเอกสนใจเสียงร้องเรียกของพระเอกเราแล้วเข้ามาที่ลานนี้..
..ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..