ต่อไป »

[..เรื่องนี้ก็คงราวๆ 33 ปีที่แล้วครับ..ช่วงนั้นทั้งผมและท่านประธานกำลังไฟแรง..แรงถึงขนาดรับงานถ่ายภาพโฆษณาจากบริษัทห้างร้านทั้งหลาย..และนี่ก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ..ตัวสินค้ามันเป็นหมากล้อมญี่ปุ่นที่เรียกกันว่า"โกะ"หรืออะไรสักอย่าง..นัยว่าให้เด็กเล่นเพื่อพัฒนาสมอง..โอวเนอร์โยนงานตัวอย่างสินค้ามาให้..และบอกให้เรามาคิดไอเดียเอาเอง..เอาหล่ะสิ..แต่ในเมื่อมันเป็นของเล่นเด็กมันก็ต้องเอาเด็กมาเล่นนั่นแหละ..แล้วจะเอาเด็กที่ไหนหล่ะ??..เผอิญช่วงนั้นผมมีลูกค้าเป็นโรงงานทำขนมปังซึ่งผมวิ่งเซอร์วิสงานไฟฟ้าให้เค้าอยู่..อยู่ในซอยวัดบางโปรง..และหลานชายเจ้าของเจ้าของโรงขนมปังตรานกอินทรีย์ที่ว่านี้มีลูกสาววัยกำลังน่ารักน่าชัง..ก็เลยเข้าไปติดต่อกับพ่อ/แม่..นี่ครับ..หนูแนน..ลูกสาวของน้าแห้งผู้จัดการโรงงานที่ว่า..ตอนนั้นหนูแนนน่าจะอายุราวห้าหกขวบ..แต่นับมาถึงตอนนี้ก็คงราว 38-39 แล้วหล่ะ..ครั้งหลังสุดที่เจอน้าแห้งผมถามถึงหนูแนน..น้าแห้งบอกว่าเรียนจบปริญญาโทและปัจจุบันเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่ ม.หัวเฉียว กม.18 บางนา-บางปะกง....แม๊..ไอ้ผมก็คิดว่าคงเป็นดารา-นางเอกภาพยนต์ไปแล้ว..นี่เป็นอาจารย์ไปซะนี่..และด้วยอายุขนาดนี้ลูกศิษย์คงเรียกอาจารย์ป้าละ..ฮ่าๆๆ(..เอ..แล้วตูนี่เค้าจะเรียกว่าเฒ่าทารกรึเปล่าหว่า??)]

..เรื่องนี้ก็คงราวๆ 33 ปีที่แล้วครับ..ช่วงนั้นทั้งผมและท่านประธานกำลังไฟแรง..
แรงถึงขนาดรับงานถ่ายภาพโฆษณาจากบริษัทห้างร้านทั้งหลาย..และนี่ก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ..
ตัวสินค้ามันเป็นหมากล้อมญี่ปุ่นที่เรียกกันว่า"โกะ"หรืออะไรสักอย่าง..นัยว่าให้เด็กเล่นเพื่อพัฒนาสมอง..
โอวเนอร์โยนงานตัวอย่างสินค้ามาให้..และบอกให้เรามาคิดไอเดียเอาเอง..เอาหล่ะสิ..แต่ในเมื่อมันเป็นของเล่นเด็กมันก็ต้องเอาเด็กมาเล่นนั่นแหละ..
แล้วจะเอาเด็กที่ไหนหล่ะ??..เผอิญช่วงนั้นผมมีลูกค้าเป็นโรงงานทำขนมปังซึ่งผมวิ่งเซอร์วิสงานไฟฟ้าให้เค้าอยู่..อยู่ในซอยวัดบางโปรง..และหลานชายเจ้าของเจ้าของโรงขนมปังตรานกอินทรีย์ที่ว่านี้มีลูกสาววัยกำลังน่ารักน่าชัง..
ก็เลยเข้าไปติดต่อกับพ่อ/แม่..นี่ครับ..หนูแนน..ลูกสาวของน้าแห้งผู้จัดการโรงงานที่ว่า..ตอนนั้นหนูแนนน่าจะอายุราวห้าหกขวบ..แต่นับมาถึงตอนนี้ก็คงราว 38-39 แล้วหล่ะ..
ครั้งหลังสุดที่เจอน้าแห้งผมถามถึงหนูแนน..น้าแห้งบอกว่าเรียนจบปริญญาโทและปัจจุบันเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่ ม.หัวเฉียว กม.18 บางนา-บางปะกง..
..แม๊..ไอ้ผมก็คิดว่าคงเป็นดารา-นางเอกภาพยนต์ไปแล้ว..นี่เป็นอาจารย์ไปซะนี่..และด้วยอายุขนาดนี้ลูกศิษย์คงเรียกอาจารย์ป้าละ..ฮ่าๆๆ(..เอ..แล้วตูนี่เค้าจะเรียกว่าเฒ่าทารกรึเปล่าหว่า??)

[..คนที่สอง..หน้าตาเหมือนแขกอินเดีย..แต่ผมจำชื่อและที่มาที่ไปไม่ได้ครับ..]

..คนที่สอง..หน้าตาเหมือนแขกอินเดีย..แต่ผมจำชื่อและที่มาที่ไปไม่ได้ครับ..

[..คนที่สามเป็นหนุ่มน้อยมาดสุขุม..จำได้ว่าเป็นหลานของเพื่อนท่านประธานครับ..]

..คนที่สามเป็นหนุ่มน้อยมาดสุขุม..จำได้ว่าเป็นหลานของเพื่อนท่านประธานครับ..

[..หลังจากเทสต์หน้ากล้องลองแสงแฟลชแล้วก็เข้างานกันเลย..สถานที่ก็ห้องสตูจำเป็นที่บ้านท่านประธานนั่นแหละ..จัดให้เด็กๆเล่นกันตามสบายแล้วเราคอยเก็บแคนดิดเพื่อความเป็นธรรมชาติ..ท่านประธานเป็นกล้องหลักโดยใช้แพนแท็กซ์ 6X7 ซึ่งเป็นมีเดียมฟอร์แมท..ส่วนผมนี่กดแสนปช็อตครับ..แต่มาถึงบัดนี้ฟลิ์มท่านประธานยังพอเหลืออยู่รึเปล่าก็ไม่ทราบแล้วครับ..]

..หลังจากเทสต์หน้ากล้องลองแสงแฟลชแล้วก็เข้างานกันเลย..
สถานที่ก็ห้องสตูจำเป็นที่บ้านท่านประธานนั่นแหละ..จัดให้เด็กๆเล่นกันตามสบายแล้วเราคอยเก็บแคนดิดเพื่อความเป็นธรรมชาติ..
ท่านประธานเป็นกล้องหลักโดยใช้แพนแท็กซ์ 6X7 ซึ่งเป็นมีเดียมฟอร์แมท..ส่วนผมนี่กดแสนปช็อตครับ..แต่มาถึงบัดนี้ฟลิ์มท่านประธานยังพอเหลืออยู่รึเปล่าก็ไม่ทราบแล้วครับ..

[..งานโฆษณาภาพนิ่งสมัยนั้นไม่ยุ่งยาก..แต่บางครั้งต้องคิดครีเอทีฟกันหัวโป่ง..อย่างจ๊อบนึงโอวเนอร์โยนงานมาเป็นบัลลาส(คร์อยขดลวดที่ใช้กับหลอดฟูออเรสเซนท์)..และให้มาคิดแนวทางโฆษณาเอาเอง..ไอ้เราก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องของวิศวกรรมไฟฟ้า..ก็เอาทั้งม้วนทองแดง/หลอดไฟ/สายไฟมาอยู่ในเฟรมเพราะมันเป็นส่วนที่เกี่ยวเนื่อง..ถ่ายจนหมดมุกแล้วก็เลยเอาดอกกุหลาบมาวางข้างบัลลาสถ่ายไปใบนึง....พอส่งงาน..เจ้าของเค้าเลือกเอาใบที่ถ่ายกับกุหลาบไปใช้..ฮ่าๆๆ..โดยเหตุผลว่ามันดูนุ่มนวลและตัดความแข็งกระด้างของบัลลาสเค้าได้ดี..ก๊ากกก...ยากที่สุดคือการรู้ใจคนนี่แหละ...ก็มีงานถ่ายโฆณากันไปกว่าสิบชิ้นแต่ผมไม่ได้บันทึกเอาไว้ครับ..และสุดท้ายก็เลิกเพราะทำแล้วมันเครียด..ไม่เหมือนถ่ายเล่นที่ถ่ายแล้วเพลิดเพลินสนุกสนาน....แม้แต่ถ่ายงานรับปริญญาบัตรที่ถ่ายนักศึกษาทั้งหมดหน้าปะรำพิธี/ถ่ายเฉพาะนิสิตและครอบครัว/งานแต่งงาน/งานบวช/งานศพฯลฯ..ผมเคยทำมาทั้งหมดนั่นแล้วครับ..แต่ทุกครั้งที่มันเป็น"งาน"มันก็จะเครียดนั่นแหละ..ด้วยเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบและคุณพลาดไม่ได้..ด้วยว่าเจ้าของงานเค้าไม่มีการเทคแอคชั่นให้คุณถ่ายใหม่....ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..]

..งานโฆษณาภาพนิ่งสมัยนั้นไม่ยุ่งยาก..แต่บางครั้งต้องคิดครีเอทีฟกันหัวโป่ง..
อย่างจ๊อบนึงโอวเนอร์โยนงานมาเป็นบัลลาส(คร์อยขดลวดที่ใช้กับหลอดฟูออเรสเซนท์)..และให้มาคิดแนวทางโฆษณาเอาเอง..
ไอ้เราก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องของวิศวกรรมไฟฟ้า..ก็เอาทั้งม้วนทองแดง/หลอดไฟ/สายไฟมาอยู่ในเฟรมเพราะมันเป็นส่วนที่เกี่ยวเนื่อง..ถ่ายจนหมดมุกแล้วก็เลยเอาดอกกุหลาบมาวางข้างบัลลาสถ่ายไปใบนึง..
..พอส่งงาน..เจ้าของเค้าเลือกเอาใบที่ถ่ายกับกุหลาบไปใช้..ฮ่าๆๆ..โดยเหตุผลว่ามันดูนุ่มนวลและตัดความแข็งกระด้างของบัลลาสเค้าได้ดี..ก๊ากกก...ยากที่สุดคือการรู้ใจคนนี่แหละ...
ก็มีงานถ่ายโฆณากันไปกว่าสิบชิ้นแต่ผมไม่ได้บันทึกเอาไว้ครับ..และสุดท้ายก็เลิกเพราะทำแล้วมันเครียด..ไม่เหมือนถ่ายเล่นที่ถ่ายแล้วเพลิดเพลินสนุกสนาน..
..แม้แต่ถ่ายงานรับปริญญาบัตรที่ถ่ายนักศึกษาทั้งหมดหน้าปะรำพิธี/ถ่ายเฉพาะนิสิตและครอบครัว/งานแต่งงาน/งานบวช/งานศพฯลฯ..ผมเคยทำมาทั้งหมดนั่นแล้วครับ..แต่ทุกครั้งที่มันเป็น"งาน"มันก็จะเครียดนั่นแหละ..ด้วยเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบและคุณพลาดไม่ได้..ด้วยว่าเจ้าของงานเค้าไม่มีการเทคแอคชั่นให้คุณถ่ายใหม่..
..ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..

สอนผมเล่นบ้างครับ

[..เราคงต้องย้อนเวลาไปสักห้าสิบปีครับ...อิๆๆ]

สอนผมเล่นบ้างครับ

..เราคงต้องย้อนเวลาไปสักห้าสิบปีครับ...อิๆๆ

หุๆๆๆ   แกยังมีเก็บเอาไว้  ส่วนของผม เมื่อจบงาน  ฟิล์มทั้งหมด ผมต้องส่งเจ้าของไปหมดเลยครับ  ไม่มีเหลือเลย ทุกครั้ง

[..ไม่มีแอบแฮบเอาไว้เลยหรือครับ..วันไหนว่างๆไปหาอาจารย์แนนที่หัวเฉียวกันมั้ยครับ..อยากรู้ว่าอาจารย์จะจำได้มั้ย..แต่ผมดันลืมถามน้าแห้งว่าสอนคณะอะไร..]

หุๆๆๆ   แกยังมีเก็บเอาไว้  ส่วนของผม เมื่อจบงาน  ฟิล์มทั้งหมด ผมต้องส่งเจ้าของไปหมดเลยครับ  ไม่มีเหลือเลย ทุกครั้ง

..ไม่มีแอบแฮบเอาไว้เลยหรือครับ..
วันไหนว่างๆไปหาอาจารย์แนนที่หัวเฉียวกันมั้ยครับ..อยากรู้ว่าอาจารย์จะจำได้มั้ย..
แต่ผมดันลืมถามน้าแห้งว่าสอนคณะอะไร..

[..ไม่มีแอบแฮบเอาไว้เลยหรือครับ..วันไหนว่างๆไปหาอาจารย์แนนที่หัวเฉียวกันมั้ยครับ..อยากรู้ว่าอาจารย์จะจำได้มั้ย..แต่ผมดันลืมถามน้าแห้งว่าสอนคณะอะไร..]

หุๆๆๆ   แกยังมีเก็บเอาไว้  ส่วนของผม เมื่อจบงาน  ฟิล์มทั้งหมด ผมต้องส่งเจ้าของไปหมดเลยครับ  ไม่มีเหลือเลย ทุกครั้ง

..ไม่มีแอบแฮบเอาไว้เลยหรือครับ..
วันไหนว่างๆไปหาอาจารย์แนนที่หัวเฉียวกันมั้ยครับ..อยากรู้ว่าอาจารย์จะจำได้มั้ย..
แต่ผมดันลืมถามน้าแห้งว่าสอนคณะอะไร..

ม่าย.... ล่ะ  เพราะยังไง  ผมก็จำแกไม่ได้อยู่ดี

[..ก็ไปรื้อฟื้นเรื่องเก่าให้อาจารย์หนูแนนฟัง..ฮ่าๆๆ..แต่อาจารย์หนูแนนก็คงจำไม่ได้หรอก..เพราะตอนนั้นแค่หกขวบเอง..]

[/quote]
ม่าย.... ล่ะ  เพราะยังไง  ผมก็จำแกไม่ได้อยู่ดี
[/quote]

..ก็ไปรื้อฟื้นเรื่องเก่าให้อาจารย์หนูแนนฟัง..ฮ่าๆๆ..แต่อาจารย์หนูแนนก็คงจำไม่ได้หรอก..เพราะตอนนั้นแค่หกขวบเอง..