ต่อไป »

[..เจ้านี่ตัวสำคัญและเป็นนกแพงมากของที่นี่..ประมาณว่าถ้ามาแล้วไม่ได้ภาพเค้านี่ถือว่ายังไม่ประสบความสำเร็จกันเลยทีเดียว..ด้วยเพราะว่าทั้งประเทศไทยนี้ถ้าจะหาถ่ายเค้าก็คือต้องมาที่ดอยลางแห่งนี้ที่เดียว..ที่อื่นๆไม่ต้องไปหา..ไม่มีได้เจอหรอก....คณะเรานั่งรอถ่ายเค้าที่ด่าน ตชด.นานมากแล้ว..แต่ก็แค่ได้เห็นบินไปมาโดยไม่ยอมเข้าหมาย..จนราวสิบเอ็ดโมงคุณพงษ์พันธ์เหลือที่จะทนรอก็เลยลุกขึ้น..บอกว่าจะเดินลงไปแถวซุ้มซึ่งเลยด่านลงไปราวร้อยห้าสิบเมตร..เส้นทางมันค่อนข้างชัน..และผมไม่อยากให้คุณจวงซึ่งท่านอายุ 93 แล้วเดินลงไป..ก็เลยนั่งถ่ายอยู่ที่เดิมเป็นเพื่อนท่าน..พอราวๆเที่ยงคุณพงษ์พันธ์ก็เดินยิ้มกริ่มขึ้นมา..เพราะได้เจ้านี่จากที่ซุ้มด้านล่างนั่นมาแล้ว....คณะเรากินมื้อเที่ยงกันที่ข้างองค์พระ..เมื่ออิ่มแล้วผมบอกขอลงไปที่ซุ้มบ้างโดยให้คุณพงษ์พันธ์นั่งอยู่กับคุณจวงแทน..ลงไปรอนานชั่วโมงกว่า..กว่าเจ้านี่จะมาขึ้นขอนให้ถ่าย..เมื่อกลับขึ้นมาที่ด่านคุณพงษ์พันธ์บอกว่าพอผมเดินลงไปซุ้มเจ้านี่ก็มาลงขอนข้างบนนี้..เค้ากับคุณจวงถ่ายสบายเลย...เออ..ให้มันได้อย่างนี้สิ..]

..เจ้านี่ตัวสำคัญและเป็นนกแพงมากของที่นี่..ประมาณว่าถ้ามาแล้วไม่ได้ภาพเค้านี่ถือว่ายังไม่ประสบความสำเร็จกันเลยทีเดียว..
ด้วยเพราะว่าทั้งประเทศไทยนี้ถ้าจะหาถ่ายเค้าก็คือต้องมาที่ดอยลางแห่งนี้ที่เดียว..ที่อื่นๆไม่ต้องไปหา..ไม่มีได้เจอหรอก..
..คณะเรานั่งรอถ่ายเค้าที่ด่าน ตชด.นานมากแล้ว..แต่ก็แค่ได้เห็นบินไปมาโดยไม่ยอมเข้าหมาย..จนราวสิบเอ็ดโมงคุณพงษ์พันธ์เหลือที่จะทนรอก็เลยลุกขึ้น..บอกว่าจะเดินลงไปแถวซุ้มซึ่งเลยด่านลงไปราวร้อยห้าสิบเมตร..
เส้นทางมันค่อนข้างชัน..และผมไม่อยากให้คุณจวงซึ่งท่านอายุ 93 แล้วเดินลงไป..ก็เลยนั่งถ่ายอยู่ที่เดิมเป็นเพื่อนท่าน..พอราวๆเที่ยงคุณพงษ์พันธ์ก็เดินยิ้มกริ่มขึ้นมา..เพราะได้เจ้านี่จากที่ซุ้มด้านล่างนั่นมาแล้ว..
..คณะเรากินมื้อเที่ยงกันที่ข้างองค์พระ..เมื่ออิ่มแล้วผมบอกขอลงไปที่ซุ้มบ้างโดยให้คุณพงษ์พันธ์นั่งอยู่กับคุณจวงแทน..ลงไปรอนานชั่วโมงกว่า..กว่าเจ้านี่จะมาขึ้นขอนให้ถ่าย..
เมื่อกลับขึ้นมาที่ด่านคุณพงษ์พันธ์บอกว่าพอผมเดินลงไปซุ้มเจ้านี่ก็มาลงขอนข้างบนนี้..เค้ากับคุณจวงถ่ายสบายเลย...เออ..ให้มันได้อย่างนี้สิ..

[..กะรางแก้มแดง..Red-faced Liocichla. ขนาดราวๆ 20.5-23.5 เซนติเมตร..เพศผู้/เมียหน้าตาเหมือนกันจนสายตามนุษย์แยกไม่ออก..เป็นนกประจำถิ่นที่พบเฉพาะบนเขาสูงภาคเหนือในความสูง 1800 เมตรจากระดับน้ำทะเลขึ้นไป.ทุกครั้งที่มาเจอเค้าจะมีอยู่ราวเจ็ดแปดตัว..แต่รอบนี้มีมาแค่สอง..เข้าใจว่าคงแยกย้ายกระจายถิ่นไปหากินที่อื่นๆ..เค้าอยู่ในสถานะมีน้อย/พบได้เฉพาะถิ่น/หายาก..และเมื่อได้เห็นภาพของเจ้านี่.. ถ้าเป็นภาพที่ถ่ายในไทย.. 99 เปอร์เซนต์บอกได้เลยว่าได้ภาพมาจากดอยลางแห่งนี้นั่นแหละ..]

..กะรางแก้มแดง..Red-faced  Liocichla.  ขนาดราวๆ 20.5-23.5 เซนติเมตร..
เพศผู้/เมียหน้าตาเหมือนกันจนสายตามนุษย์แยกไม่ออก..เป็นนกประจำถิ่นที่พบเฉพาะบนเขาสูงภาคเหนือในความสูง 1800 เมตรจากระดับน้ำทะเลขึ้นไป.
ทุกครั้งที่มาเจอเค้าจะมีอยู่ราวเจ็ดแปดตัว..แต่รอบนี้มีมาแค่สอง..เข้าใจว่าคงแยกย้ายกระจายถิ่นไปหากินที่อื่นๆ..เค้าอยู่ในสถานะมีน้อย/พบได้เฉพาะถิ่น/หายาก
..และเมื่อได้เห็นภาพของเจ้านี่..  ถ้าเป็นภาพที่ถ่ายในไทย.. 99 เปอร์เซนต์บอกได้เลยว่าได้ภาพมาจากดอยลางแห่งนี้นั่นแหละ..

[..คณะเราถ่ายอยู่ที่ดอยลางจนราวบ่ายสามก็เก็บข้าวของร่ำลาเจ้าหน้าที่ ตชด. ด้วยว่าต้องใช้เวลาขาลงดอยราวๆชั่วโมงนึง..และจุดมุ่งหมายต่อไปนั้นคือดอยช้างมูบซึ่งต้องข้ามเขาข้ามจังหวัดไปเชียงราย..พอมาถึงถนนพหลโยธินก็หกโมงกว่าแล้ว..ผมจึงขับไป+มองหาร้านข้าวเพื่อมื้อเย็นไป..แต่ข้างทางนั้นไม่มีร้านที่เหมาะสมเปิดขายเลย..คือมันมีแต่ร้านส้มตำ/ลาบ/ลู่/เลือด/ซกเล็ก..ซึ่งเป็นอาหารพื้นถิ่นที่คุณจวงไม่ทานครับ..ถ้าเจอแค่ร้านข้าวซอย/ข้าวแกง/ข้าวมันไก่/ข้าวขาหมูผมก็คงแวะแล้ว..แต่นี่เพราะพิษโควิดเลยปิดกันหมด..ในที่สุดต้องวิ่งยาวไปถึงแม่สาย..และใช้บริการร้านอาหารยูนนานที่เคยมาทานตอนมาถ่ายปีกแพรเขียวนั่นอีกครั้ง..นั่งทานไปก็ใจไม่ค่อยจะดี..เพราะลูกค้าที่นั่งกันอยู่ก่อนโต๊ะเดียวนั่นเป็นนักท่องเที่ยวชายชาวจีนสองคน..ทานๆไปก็มีหญิงจีนขับรถมาซื้อกลับไปทานที่บ้านอีกสองคน..ทั้งสองนี้สวมหน้ากากอนามัยมาด้วย..ผมเลยยิ่งระแวงหนักประสาทจะกิน..ฮ่าๆๆ..แต่ก็ยังดีที่ที่ร้านปิดแอร์แล้วเปิดประตู-หน้าต่างที่เป็นกระจกออก..ให้อากาศข้างนอกไหลเวียนเข้ามา..จบมื้อเย็นแล้วก็วิ่งย้อนทาง..เข้าไปนอนที่รีสร์อทที่อยู่ปากทางขึ้นดอยตุงนั่นแหละครับ..เพื่อความสะดวกในตอนเช้า....ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..]

..คณะเราถ่ายอยู่ที่ดอยลางจนราวบ่ายสามก็เก็บข้าวของร่ำลาเจ้าหน้าที่ ตชด.  ด้วยว่าต้องใช้เวลาขาลงดอยราวๆชั่วโมงนึง..และจุดมุ่งหมายต่อไปนั้นคือดอยช้างมูบซึ่งต้องข้ามเขาข้ามจังหวัดไปเชียงราย..
พอมาถึงถนนพหลโยธินก็หกโมงกว่าแล้ว..ผมจึงขับไป+มองหาร้านข้าวเพื่อมื้อเย็นไป..แต่ข้างทางนั้นไม่มีร้านที่เหมาะสมเปิดขายเลย..
คือมันมีแต่ร้านส้มตำ/ลาบ/ลู่/เลือด/ซกเล็ก..ซึ่งเป็นอาหารพื้นถิ่นที่คุณจวงไม่ทานครับ..ถ้าเจอแค่ร้านข้าวซอย/ข้าวแกง/ข้าวมันไก่/ข้าวขาหมูผมก็คงแวะแล้ว..แต่นี่เพราะพิษโควิดเลยปิดกันหมด..
ในที่สุดต้องวิ่งยาวไปถึงแม่สาย..และใช้บริการร้านอาหารยูนนานที่เคยมาทานตอนมาถ่ายปีกแพรเขียวนั่นอีกครั้ง..นั่งทานไปก็ใจไม่ค่อยจะดี..เพราะลูกค้าที่นั่งกันอยู่ก่อนโต๊ะเดียวนั่นเป็นนักท่องเที่ยวชายชาวจีนสองคน..
ทานๆไปก็มีหญิงจีนขับรถมาซื้อกลับไปทานที่บ้านอีกสองคน..ทั้งสองนี้สวมหน้ากากอนามัยมาด้วย..ผมเลยยิ่งระแวงหนักประสาทจะกิน..ฮ่าๆๆ..แต่ก็ยังดีที่ที่ร้านปิดแอร์แล้วเปิดประตู-หน้าต่างที่เป็นกระจกออก..ให้อากาศข้างนอกไหลเวียนเข้ามา..
จบมื้อเย็นแล้วก็วิ่งย้อนทาง..เข้าไปนอนที่รีสร์อทที่อยู่ปากทางขึ้นดอยตุงนั่นแหละครับ..เพื่อความสะดวกในตอนเช้า..
..ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..

เจ้าตัวนี้  ผมถ่ายได้ครั้งแรกก็ที่ดอยลางนี่แหละ เมื่อราวๆ 10 กว่าปีก่อน
พออาจารย์ ประสิท เห็นภาพของผมก็ร้องลั่นบ้านว่า.....
 "ทำไมมันชัดขนาดนี้..... ของผม ไปนั่งเฝ้า นอนเฝ้าอยู่หลายเดือน เจอมันแค่ครั้งเดียว ถ่ายมาได้แบบรกๆ "
จากนั้นแกก็หยิบหนังสือนกที่แกถ่าย และพิมพ์ขายมาเปิดให้ผมดู  555  ใช่ มันรกจริงๆ  แทบจะจำหน้าไม่ได้ว่ามันนกอะไร

ซึ่งในสมัยที่แกพยายามไปถ่ายเจ้าตัวนี้  คือไปที่อื่นไม่เคยได้ข่าวเจ้านี่เลย มีข่าวว่ามีคนเจอที่ดอยลางนี้เท่านั้น  แกจึงต้องไปนอนเฝ้าเพื่อให้หนังสือสมบูรณ์
และสมัยนั้น  นกยังไม่คุ้นกับนักถ่ายนก มันจึงเห็นคนไม่ได้เลย หลบหน้าตลอด  อิๆๆๆ

[..ครับ..เจ้านี่มันคือตำนานแห่งดอยลาง..]

เจ้าตัวนี้  ผมถ่ายได้ครั้งแรกก็ที่ดอยลางนี่แหละ เมื่อราวๆ 10 กว่าปีก่อน
พออาจารย์ ประสิท เห็นภาพของผมก็ร้องลั่นบ้านว่า.....
 "ทำไมมันชัดขนาดนี้..... ของผม ไปนั่งเฝ้า นอนเฝ้าอยู่หลายเดือน เจอมันแค่ครั้งเดียว ถ่ายมาได้แบบรกๆ "
จากนั้นแกก็หยิบหนังสือนกที่แกถ่าย และพิมพ์ขายมาเปิดให้ผมดู  555  ใช่ มันรกจริงๆ  แทบจะจำหน้าไม่ได้ว่ามันนกอะไร

ซึ่งในสมัยที่แกพยายามไปถ่ายเจ้าตัวนี้  คือไปที่อื่นไม่เคยได้ข่าวเจ้านี่เลย มีข่าวว่ามีคนเจอที่ดอยลางนี้เท่านั้น  แกจึงต้องไปนอนเฝ้าเพื่อให้หนังสือสมบูรณ์
และสมัยนั้น  นกยังไม่คุ้นกับนักถ่ายนก มันจึงเห็นคนไม่ได้เลย หลบหน้าตลอด  อิๆๆๆ

..ครับ..เจ้านี่มันคือตำนานแห่งดอยลาง..