ต่อไป »

[..สืบเนื่องเรื่องนี้นี่มีที่มาที่ไปยาวทีเดียว..ไม่ทราบว่าจะเบื่อที่จะอ่านกันหรือไม่ครับ..แต่ถือว่าผมลงไว้เป็นบันทึกช่วยจำละกัน..คือก่อนหน้านี้ราวเดือนนึง..มีบ่อนกที่แถวน้ำตกกรุงชิง..จังหวัดนครศรีธรรมราชโด่งดังในเฟซบุ๊คด้วยว่านกแพงๆลงดีเหลือเกิน..ทั้งแซวสวรรค์หางยาวสีขาว/สีน้ำตาล+กางเขนน้ำหลังแดง+กะเต็นสร้อยคอ+กะเต็นน้อยสามนิ้วหลังดำ+เขียวปากงุ้ม..และเจ้าตัวหลังนี่แหละเป็นที่มาของเรื่องนี้..คือคุณพงษ์พันธ์และคุณจวงยังไม่เคยได้เจ้านี่..จึงขอให้ผมช่วยติดต่อที่บ่อเพื่อจะเข้าไปถ่าย...ผมเองทราบมาว่าคิวจองที่บ่อนี้ยาวเป็นเดือนๆเลย..แต่ก็ลองติดต่อไป....น้องสราวุฒิรับสายแล้วเช็คคิวพร้อมกับบอกว่ามีคนที่จองไว้แคลเซิ่นไปสี่วัน..คือวันที่ 22-23-24-25 กุมภาพันธ์นี้แหละ..ผมเลยจองคิวไว้สองวันคือ 22-23เมื่อได้คิวมาแบบฟลุ๊คๆแล้วผมก็โทรแจ้งคุณพงษ์พันธ์และคุณหลิน..วันที่ 21 ตีสี่ครึ่งคุณหลินก็มารับผมที่บ้านแล้วมุ่งหน้าไปบริษัทสาขาของท่านที่มหาชัย....เมื่อไปถึงคุณพงษ์พันธ์และคุณจวงมารออยู่ตามที่นัดไว้แล้ว..เราย้ายอุปกรณ์ไปรถฟอร์จูนเนอร์ของคุณจวงแล้วเดินทางลงใต้..มาแวะมื้อเช้าที่แม่ล้วนเขาย้อยตอนราวหกโมงครึ่ง..จากนั้นเดินทางต่อจนมามื้อเที่ยงที่ครัวคุณสาหร่าย..ผมนำทางโดนกูเกิ้ลแมปไปสุราษฎ์-กาญจนดิษฐ์ซึ่งกูเกิ้ลบอกว่าระยะทางจากบ้านผมไปถึงกรุงชิง 779 กิโลเมตร..และต้องใช้เวลาราว 10.05 ชั่วโมงทั้งคณะไม่เคยมีใครมาที่นี่.เส้นทางจึงฝากไว้กับเจ้ากูเกิ้ลแมปเพียงอย่างเดียว..มันพาตัดเข้าสวนยางจากถนนเมนเหลือเป็นเส้นทางเล็กๆ..แล้วในที่สุดก็กลายเป็นถนนลูกรังตัดขึ้นลงป่าและเขาที่รายล้อมอยู่ทั้งสองข้างทาง..ก็โชคดีที่มันยังชี้ทางให้อยู่..ถ้าสัญญาณมันขาดไปนี่ผมว่าคงต้องกลับหลังหันแล้วครับ..จนในที่สุดตอนราวบ่ายสี่โมงผมก็พาชาวคณะมาถึงกรุงชิงโฮมเสตย์ที่โทรมาจองไว้..ขนเสื้อผ้าเข้าเช็คอินน์แล้วผมเห็นว่าเวลายังพอมีเหลือเลยชวนชาวคณะให้เข้าไปเซอร์เวย์พื้นที่ก่อน..ผมโทรหาน้องสราวุฒิแต่น้องติดแข่งบอลล์อยู่..แต่บอกว่าเดี๋ยวจะให้เชษฐ์ซึ่งเป็นทีมงานเดียวกันมารอรับที่วัดบ่อน้ำร้อน....เชษฐ์ขี่แมงกาไซมารอที่หน้าวัด..แล้วขี่นำไปหมายซึ่งเลยลึกจากสวนยาง+สวนทุเรียนขึ้นเขาไปราวสองกิโลเมตร..เส้นทางเป็นถนนดินเละๆและหล่มแอ่งน้ำด้วยว่าฝนที่ตกมาบ่อย..เมื่อมาถึงจุดจอดรถแล้วก็ต้องเดินขึ้นเขาซึ่งบางช่วงค่อนข้างชันไปอีกราวสองร้อยห้าสิบเมตร....นี่มันผิดไปจากที่ผมได้ข่าวมาว่าหมายนี้อยู่ในป่าที่ติดสวนยางครับ..แต่เมื่อมาแล้วและคุณจวง(ท่านอายุเก้าสิบสองแล้ว)บอกว่าจะเดินขึ้นไปดูก็เลยตัดสินใจไปกัน..เราจึงค่อยๆเดินขึ้นไปจนถึงหมายสำรวจอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ลงมา..มุ่งหน้าไปทานมื้อเย็นที่อำเภอนบพิตำ..เสร็จแล้วเข้ากรุงชิงโฮมเสตย์นอนฟังเสียงฝนที่ตกตั้งแต่สี่ทุ่มจนมาซาเอาราวตีสาม..]

..สืบเนื่องเรื่องนี้นี่มีที่มาที่ไปยาวทีเดียว..ไม่ทราบว่าจะเบื่อที่จะอ่านกันหรือไม่ครับ..
แต่ถือว่าผมลงไว้เป็นบันทึกช่วยจำละกัน..คือก่อนหน้านี้ราวเดือนนึง..มีบ่อนกที่แถวน้ำตกกรุงชิง..จังหวัดนครศรีธรรมราชโด่งดังในเฟซบุ๊คด้วยว่านกแพงๆลงดีเหลือเกิน..
ทั้งแซวสวรรค์หางยาวสีขาว/สีน้ำตาล+กางเขนน้ำหลังแดง+กะเต็นสร้อยคอ+กะเต็นน้อยสามนิ้วหลังดำ+เขียวปากงุ้ม..และเจ้าตัวหลังนี่แหละเป็นที่มาของเรื่องนี้..
คือคุณพงษ์พันธ์และคุณจวงยังไม่เคยได้เจ้านี่..จึงขอให้ผมช่วยติดต่อที่บ่อเพื่อจะเข้าไปถ่าย...ผมเองทราบมาว่าคิวจองที่บ่อนี้ยาวเป็นเดือนๆเลย..แต่ก็ลองติดต่อไป..
..น้องสราวุฒิรับสายแล้วเช็คคิวพร้อมกับบอกว่ามีคนที่จองไว้แคลเซิ่นไปสี่วัน..คือวันที่ 22-23-24-25 กุมภาพันธ์นี้แหละ..ผมเลยจองคิวไว้สองวันคือ 22-23
เมื่อได้คิวมาแบบฟลุ๊คๆแล้วผมก็โทรแจ้งคุณพงษ์พันธ์และคุณหลิน..วันที่ 21 ตีสี่ครึ่งคุณหลินก็มารับผมที่บ้านแล้วมุ่งหน้าไปบริษัทสาขาของท่านที่มหาชัย..
..เมื่อไปถึงคุณพงษ์พันธ์และคุณจวงมารออยู่ตามที่นัดไว้แล้ว..เราย้ายอุปกรณ์ไปรถฟอร์จูนเนอร์ของคุณจวงแล้วเดินทางลงใต้..มาแวะมื้อเช้าที่แม่ล้วนเขาย้อยตอนราวหกโมงครึ่ง..
จากนั้นเดินทางต่อจนมามื้อเที่ยงที่ครัวคุณสาหร่าย..ผมนำทางโดนกูเกิ้ลแมปไปสุราษฎ์-กาญจนดิษฐ์ซึ่งกูเกิ้ลบอกว่าระยะทางจากบ้านผมไปถึงกรุงชิง 779 กิโลเมตร..และต้องใช้เวลาราว 10.05 ชั่วโมง
ทั้งคณะไม่เคยมีใครมาที่นี่.เส้นทางจึงฝากไว้กับเจ้ากูเกิ้ลแมปเพียงอย่างเดียว..มันพาตัดเข้าสวนยางจากถนนเมนเหลือเป็นเส้นทางเล็กๆ..แล้วในที่สุดก็กลายเป็นถนนลูกรังตัดขึ้นลงป่าและเขาที่รายล้อมอยู่ทั้งสองข้างทาง..
ก็โชคดีที่มันยังชี้ทางให้อยู่..ถ้าสัญญาณมันขาดไปนี่ผมว่าคงต้องกลับหลังหันแล้วครับ..จนในที่สุดตอนราวบ่ายสี่โมงผมก็พาชาวคณะมาถึงกรุงชิงโฮมเสตย์ที่โทรมาจองไว้..
ขนเสื้อผ้าเข้าเช็คอินน์แล้วผมเห็นว่าเวลายังพอมีเหลือเลยชวนชาวคณะให้เข้าไปเซอร์เวย์พื้นที่ก่อน..ผมโทรหาน้องสราวุฒิแต่น้องติดแข่งบอลล์อยู่..แต่บอกว่าเดี๋ยวจะให้เชษฐ์ซึ่งเป็นทีมงานเดียวกันมารอรับที่วัดบ่อน้ำร้อน..
..เชษฐ์ขี่แมงกาไซมารอที่หน้าวัด..แล้วขี่นำไปหมายซึ่งเลยลึกจากสวนยาง+สวนทุเรียนขึ้นเขาไปราวสองกิโลเมตร..เส้นทางเป็นถนนดินเละๆและหล่มแอ่งน้ำด้วยว่าฝนที่ตกมาบ่อย..เมื่อมาถึงจุดจอดรถแล้วก็ต้องเดินขึ้นเขาซึ่งบางช่วงค่อนข้างชันไปอีกราวสองร้อยห้าสิบเมตร..
..นี่มันผิดไปจากที่ผมได้ข่าวมาว่าหมายนี้อยู่ในป่าที่ติดสวนยางครับ..แต่เมื่อมาแล้วและคุณจวง(ท่านอายุเก้าสิบสองแล้ว)บอกว่าจะเดินขึ้นไปดูก็เลยตัดสินใจไปกัน..เราจึงค่อยๆเดินขึ้นไปจนถึงหมายสำรวจอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ลงมา..มุ่งหน้าไปทานมื้อเย็นที่อำเภอนบพิตำ..เสร็จแล้วเข้ากรุงชิงโฮมเสตย์นอนฟังเสียงฝนที่ตกตั้งแต่สี่ทุ่มจนมาซาเอาราวตีสาม..

[..ตื่นเช้ามาคณะเราทานมื้อเช้าที่นั่นพร้อมกับรับข้าวกล่อง+น้ำดื่มที่สั่งไว้..แล้วขนย้ายสิ่งของทั้งหมดออกจากโฮมเสตย์ด้วยว่าคืนต่อไปนั้นทางโฮมเสตย์ติดจองเต็มแล้ว..เพราะมีการจัดงานวิ่งแถวใกล้ๆนั้น..และเข้าไปถึงหน้าวัดบ่อน้ำร้อนซึ่งเชษฐ์มารออยู่แล้วเช่นเคย..ขับไปยังที่หมายเมื่อวานนี้..เมื่อไปถึงน้องสราวุฒิก็ขี่แมงกะไซตามเข้ามาอีกคนเพราะผมบอกเชษฐ์ไว้ว่าต้องการลูกหาบมาช่วยขนกล้องขึ้นไปที่บังไพรข้างบนนั่น..ด้วยว่าคุณจวงอายุมากแล้วผมจึงต้องการให้เดินขึ้นไปเพียงตัวเปล่าครับ....เมื่อขึ้นไปถึงบังไพรที่มีขนาดสำหรับสี่คนนั้น..คุณจวงเข้าไปด้านในสุดต่อด้วยคุณหลิน..ผม..แล้วก็คุณพงษ์พันธ์..แล้วทุกคนก็ต้องทุลักทุเลกับการตั้งจัดวางกล้อง..ด้วยว่าในนั้นคลุมซันแล้นซ์และผ้าใบจนมืดสนิทมองอะไรไม่เห็นต้องเปิดไฟฉายส่องให้กัน..แถมบริเวณพื้นเป็นปีกของรากไม้ใหญ่และโขดหินไม่มีความราบเรียบจึงเซ็ทขากล้องลำบากมาก..ส่วนที่นั่งเป็นไม้กระดานต่อกันสองแผ่นแต่ระดับที่ตั้งนั้นไม่เหมาะกับความสูงของช่องถ่ายที่เจาะไบลด์ไว้..เพราะมันต้องลุกยงโย่ยงหยกเวลาจะมองวิวไฟเดอร์ของกล้อง....กว่าทุกคนจะตั้งกล้องเสร็จได้ใช้เวลาไปราวสิบนาที..จากนั้นรอครับ..จากเวลาราวแปดโมงเช้าจนเกือบสิบเอ็ดโมงไม่มีตัวอะไรเข้ามาเลย..แต่ผมก็บอกท่านผู้ใหญ่ว่านกจะเข้าดีช่วงบ่ายสองตามที่ทราบมาจากเจ้าเชษฐ์..คุณพงษ์พันธ์ก็ทราบเรื่องนี้และอดทนรอที่นี่ไม่ไหวแล้ว...เลยขอลงไปหาถ่ายพญาปากกว้างเล็กแถวที่จอดรถที่เมื่อเช้าได้ยินร้องระงมอยู่..บอกว่าจะกลับขึ้นมาอีกทีตอนบ่ายโมง...แล้วก็ถอนกล้องแบกลงไป....ในไบลด์ก็นั่งรอกันต่อไป..ผมมองสังเกตุเห็นอะไรสีแดงจัดบังอยู่หลังพุ่มไม้อยู่ไกลๆดูไม่ออกว่าเป็นนกหรือใบไม้แห้งกันแน่..แต่พออีกสิบนาทีเจ้าสิ่งนั้นมันก็บินมาเกาะที่กิ่งไผ่หน้าไบลด์ครับ..ระยะเหมาะเหม็ง 600มิลกับกล้องฟูลเฟรมไม่ต้องคร์อปเลย]

..ตื่นเช้ามาคณะเราทานมื้อเช้าที่นั่นพร้อมกับรับข้าวกล่อง+น้ำดื่มที่สั่งไว้..แล้วขนย้ายสิ่งของทั้งหมดออกจากโฮมเสตย์ด้วยว่าคืนต่อไปนั้นทางโฮมเสตย์ติดจองเต็มแล้ว..เพราะมีการจัดงานวิ่งแถวใกล้ๆนั้น..
และเข้าไปถึงหน้าวัดบ่อน้ำร้อนซึ่งเชษฐ์มารออยู่แล้วเช่นเคย..ขับไปยังที่หมายเมื่อวานนี้..เมื่อไปถึงน้องสราวุฒิก็ขี่แมงกะไซตามเข้ามาอีกคนเพราะผมบอกเชษฐ์ไว้ว่าต้องการลูกหาบมาช่วยขนกล้องขึ้นไปที่บังไพรข้างบนนั่น..ด้วยว่าคุณจวงอายุมากแล้วผมจึงต้องการให้เดินขึ้นไปเพียงตัวเปล่าครับ..
..เมื่อขึ้นไปถึงบังไพรที่มีขนาดสำหรับสี่คนนั้น..คุณจวงเข้าไปด้านในสุดต่อด้วยคุณหลิน..ผม..แล้วก็คุณพงษ์พันธ์..แล้วทุกคนก็ต้องทุลักทุเลกับการตั้งจัดวางกล้อง..ด้วยว่าในนั้นคลุมซันแล้นซ์และผ้าใบจนมืดสนิทมองอะไรไม่เห็นต้องเปิดไฟฉายส่องให้กัน..แถมบริเวณพื้นเป็นปีกของรากไม้ใหญ่และโขดหินไม่มีความราบเรียบจึงเซ็ทขากล้องลำบากมาก..ส่วนที่นั่งเป็นไม้กระดานต่อกันสองแผ่นแต่ระดับที่ตั้งนั้นไม่เหมาะกับความสูงของช่องถ่ายที่เจาะไบลด์ไว้..เพราะมันต้องลุกยงโย่ยงหยกเวลาจะมองวิวไฟเดอร์ของกล้อง..
..กว่าทุกคนจะตั้งกล้องเสร็จได้ใช้เวลาไปราวสิบนาที..จากนั้นรอครับ..จากเวลาราวแปดโมงเช้าจนเกือบสิบเอ็ดโมงไม่มีตัวอะไรเข้ามาเลย..แต่ผมก็บอกท่านผู้ใหญ่ว่านกจะเข้าดีช่วงบ่ายสองตามที่ทราบมาจากเจ้าเชษฐ์..
คุณพงษ์พันธ์ก็ทราบเรื่องนี้และอดทนรอที่นี่ไม่ไหวแล้ว...เลยขอลงไปหาถ่ายพญาปากกว้างเล็กแถวที่จอดรถที่เมื่อเช้าได้ยินร้องระงมอยู่..บอกว่าจะกลับขึ้นมาอีกทีตอนบ่ายโมง...แล้วก็ถอนกล้องแบกลงไป..
..ในไบลด์ก็นั่งรอกันต่อไป..ผมมองสังเกตุเห็นอะไรสีแดงจัดบังอยู่หลังพุ่มไม้อยู่ไกลๆดูไม่ออกว่าเป็นนกหรือใบไม้แห้งกันแน่..แต่พออีกสิบนาทีเจ้าสิ่งนั้นมันก็บินมาเกาะที่กิ่งไผ่หน้าไบลด์ครับ..
ระยะเหมาะเหม็ง 600มิลกับกล้องฟูลเฟรมไม่ต้องคร์อปเลย

[..พอเห็นเข้ารีบตาลีตาลานกดชัตเตอร์..ส่วนปากก็กระซิบบอกท่านผู้ใหญ่ทั้งสองซึ่งนั่งคุยกันอยู่เบาๆว่า"นกมาๆ"..ท่านผู้ใหญ่เห็นแล้วแต่ก็ถ่ายไม่ได้เพราะมีกิ่งเถาวัลย์ใหญ่ย้อยบังอยู่ด้านหน้าของนกพอดี..ส่วนตำแหน่งที่ผมตั้งกล้องนั้นมันบังอยู่ทางด้านบนซ้ายของรูปที่เห็นเป็นเงาๆเพราะเอาท์โฟกัสนั่นแหละ..แต่ไม่บังตัวนกครับ..ผมเลยกดมาได้ราวๆ 100 ใบด้วยระบบไซเรนส์ชู๊ท..มันมีเวลาแค่สองนาทีคือนกเข้ามาเกาะตอน 12.00 น.พอ 12.02 น.มันก็บินจากไป..ช่วงเวลาขนาดนั้นท่านทั้งสองย้ายกล้องไม่ทันหรอกครับ..ด้วยว่าพื้นที่จำกัดและโยกย้ายตั้งใหม่ลำบากมาก..ด้วยว่านกมาเกาะกิ่งไผ่ซึ่งเป็นกิ่งธรรมชาติ..ไม่ใช่กิ่งที่แขวนขึงไว้เป็นหมายกำหนดระยะถ่ายมัน..จึงอยู่สูงจนบังหลังเถาวัลย์ใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า..ผมเองนั้นถ้านกไม่มาเกาะมันก็จะถ่ายมุมนี้ไม่ได้เช่นกัน...แต่พอนกเกาะน้ำหนักของตัวนกนั้นทำให้กิ่งเอนต่ำลงมาพอดีครับ..]

..พอเห็นเข้ารีบตาลีตาลานกดชัตเตอร์..ส่วนปากก็กระซิบบอกท่านผู้ใหญ่ทั้งสองซึ่งนั่งคุยกันอยู่เบาๆว่า"นกมาๆ"..ท่านผู้ใหญ่เห็นแล้วแต่ก็ถ่ายไม่ได้เพราะมีกิ่งเถาวัลย์ใหญ่ย้อยบังอยู่ด้านหน้าของนกพอดี..
ส่วนตำแหน่งที่ผมตั้งกล้องนั้นมันบังอยู่ทางด้านบนซ้ายของรูปที่เห็นเป็นเงาๆเพราะเอาท์โฟกัสนั่นแหละ..แต่ไม่บังตัวนกครับ..ผมเลยกดมาได้ราวๆ 100 ใบด้วยระบบไซเรนส์ชู๊ท..
มันมีเวลาแค่สองนาทีคือนกเข้ามาเกาะตอน 12.00 น.พอ 12.02 น.มันก็บินจากไป..ช่วงเวลาขนาดนั้นท่านทั้งสองย้ายกล้องไม่ทันหรอกครับ..ด้วยว่าพื้นที่จำกัดและโยกย้ายตั้งใหม่ลำบากมาก..
ด้วยว่านกมาเกาะกิ่งไผ่ซึ่งเป็นกิ่งธรรมชาติ..ไม่ใช่กิ่งที่แขวนขึงไว้เป็นหมายกำหนดระยะถ่ายมัน..จึงอยู่สูงจนบังหลังเถาวัลย์ใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า..ผมเองนั้นถ้านกไม่มาเกาะมันก็จะถ่ายมุมนี้ไม่ได้เช่นกัน...แต่พอนกเกาะน้ำหนักของตัวนกนั้นทำให้กิ่งเอนต่ำลงมาพอดีครับ..

[..นี่นับว่าสวรรค์ประทานจริงๆ..ด้วยตัวผมเองก็มิได้คาดหวังว่าจะได้ตัวนี้ในทริปนี้เลย..เพราะไม่มีข่าวว่าเคยมาลงที่นี่..ขุนแผนตะโพกแดง..Scarlet-rumped Trogon เพศผู้..ขนาดราวๆ 25 เซนติเมตร..เป็นนกประจำถิ่นหากินอยู่เฉพาะในแดนใต้ตามป่าดิบเขาในความสูงไม่เกิน 1200 เมตร....นี่เป็นนกใหม่ที่ผมพึ่งเคยเจอครับ..หลังเค้าบินจากไปแล้วผมหันรูปหลังกล้องให้ท่านผู้ใหญ่ทั้งสองดู..ต่างจุ๊ปากด้วยความเสียดายที่ถ่ายไม่ได้..คุณหลินถึงขนาดออกปากว่า"คุงยอกกับบ้างล่าย"ฮ่าๆๆผมเองก็คิดเช่นนั้นครับ..มาซะไกลราวแปดร้อยโลได้ตัวนี้ก็ถือว่าคุ้มแล้ว..เพราะตัวอื่นๆหรือเจ้าเขียวปากงุ้มนั้นผมถ่ายมาจนไม่รู้จะถ่ายอะไรมันอีกแล้วครับ..]

..นี่นับว่าสวรรค์ประทานจริงๆ..ด้วยตัวผมเองก็มิได้คาดหวังว่าจะได้ตัวนี้ในทริปนี้เลย..เพราะไม่มีข่าวว่าเคยมาลงที่นี่..
ขุนแผนตะโพกแดง..Scarlet-rumped  Trogon  เพศผู้..ขนาดราวๆ 25 เซนติเมตร..เป็นนกประจำถิ่นหากินอยู่เฉพาะในแดนใต้ตามป่าดิบเขาในความสูงไม่เกิน 1200 เมตร..
..นี่เป็นนกใหม่ที่ผมพึ่งเคยเจอครับ..หลังเค้าบินจากไปแล้วผมหันรูปหลังกล้องให้ท่านผู้ใหญ่ทั้งสองดู..ต่างจุ๊ปากด้วยความเสียดายที่ถ่ายไม่ได้..คุณหลินถึงขนาดออกปากว่า"คุงยอกกับบ้างล่าย"ฮ่าๆๆ
ผมเองก็คิดเช่นนั้นครับ..มาซะไกลราวแปดร้อยโลได้ตัวนี้ก็ถือว่าคุ้มแล้ว..เพราะตัวอื่นๆหรือเจ้าเขียวปากงุ้มนั้นผมถ่ายมาจนไม่รู้จะถ่ายอะไรมันอีกแล้วครับ..

[...จากนั้นราวบ่ายโมงคุณพงษ์พันธ์ก็แบกกล้องเดินเหนื่อยหอบขึ้นมา..พอรู้ว่าขุนแผนเข้าก็ร้องเสียดายๆ..อุตส่ายอมเหนื่อยเดินลงไปข้างล่างไม่ได้อะไรเลย..ราวบ่ายโมงกว่าก็มีนกเริ่มเข้ามาครับ..เจ้านี่คือ "ปรอดโอ่งไร้หงอน"..Yellow-bellied Bulbul.เพศผู้-เมียหน้าตาเหมือนกัน..ขนาดราว 20-20.5 เซนติเมตร..อาศัยอยู่ตามที่ราบและป่าเขาถึงความสูง 915 เมตรพบได้บ่อยแต่มีอยู่เฉพาะทางภาคใต้นี้เท่านั้น..สูงเลยจากชุมพรขึ้นไปทั้งประเทศไม่ต้องไปหา..]

...จากนั้นราวบ่ายโมงคุณพงษ์พันธ์ก็แบกกล้องเดินเหนื่อยหอบขึ้นมา..พอรู้ว่าขุนแผนเข้าก็ร้องเสียดายๆ..อุตส่ายอมเหนื่อยเดินลงไปข้างล่างไม่ได้อะไรเลย..
ราวบ่ายโมงกว่าก็มีนกเริ่มเข้ามาครับ..เจ้านี่คือ "ปรอดโอ่งไร้หงอน"..Yellow-bellied  Bulbul.
เพศผู้-เมียหน้าตาเหมือนกัน..ขนาดราว 20-20.5 เซนติเมตร..อาศัยอยู่ตามที่ราบและป่าเขาถึงความสูง 915 เมตร
พบได้บ่อยแต่มีอยู่เฉพาะทางภาคใต้นี้เท่านั้น..สูงเลยจากชุมพรขึ้นไปทั้งประเทศไม่ต้องไปหา..

[..ท้องฟ้าช่างนี้มีเมฆทึบทมึนแสงเริ่มจางลง..บางช่วงบางทีก็มีฝนเปาะแปะลงมา..กางเขนน้ำหลังแดง..Chestnut-naped Forktail. เพศผู้ไว้ผมแดงถึงไหล่...เพศเมียไว้ยาวถึงกลางหลังครับ..ขนาดราวๆ 19-21 เซนติเมตร..ชอบอาศัยหากินแมลงเล็กๆตามลำธารในป่าทางภาคใต้..ที่นี่เห็นมีเข้ามาสี่ตัว..]

..ท้องฟ้าช่างนี้มีเมฆทึบทมึนแสงเริ่มจางลง..บางช่วงบางทีก็มีฝนเปาะแปะลงมา..
กางเขนน้ำหลังแดง..Chestnut-naped  Forktail.  เพศผู้ไว้ผมแดงถึงไหล่...เพศเมียไว้ยาวถึงกลางหลังครับ..ขนาดราวๆ 19-21 เซนติเมตร..
ชอบอาศัยหากินแมลงเล็กๆตามลำธารในป่าทางภาคใต้..ที่นี่เห็นมีเข้ามาสี่ตัว..

[..ตัวนี้ถ่ายที่ศรีพังงาสวยกว่าครับ..เพราะจุดที่ถ่ายเป็นก้อนหินที่อยู่กลางลำธารและฉากหลังโล่งลึกเข้าที่มืด..ถ่ายตรงนี้ด้านหลังเป็นหน้าผาหิน...มันชิดตัวแบบเกินไปทำให้ละลายฉากหลังไม่ทัน..]

..ตัวนี้ถ่ายที่ศรีพังงาสวยกว่าครับ..เพราะจุดที่ถ่ายเป็นก้อนหินที่อยู่กลางลำธารและฉากหลังโล่งลึกเข้าที่มืด..
ถ่ายตรงนี้ด้านหลังเป็นหน้าผาหิน...มันชิดตัวแบบเกินไปทำให้ละลายฉากหลังไม่ทัน..

[..ฝนตกลงมาซู่ใหญ่จนน้องสราวุฒิต้องเข้ามาเอากิ่งไม้ดันน้ำที่ขังอยู่บนหลังคาผ้าใบเทออกไป..ไม่งั้นมันจะถ่วงหนักจนทำให้ไบลด์ถล่มได้..เจ้าหนุ่มนี่พอฝนซาก็ลงอาบน้ำแล้วไปยืนสบัดขนให้ตัวแห้งอยู่เป็นนาน..ผมก็ถ่ายไปงั้นๆ...ส่วนที่ชาวคณะตั้งความหวังไว้กับเจ้าเขียวปากงุ้ม..มาเจอฝนเข้าขนาดนี้ไม่มีความหวังเหลืออยู่แล้วครับ..]

..ฝนตกลงมาซู่ใหญ่จนน้องสราวุฒิต้องเข้ามาเอากิ่งไม้ดันน้ำที่ขังอยู่บนหลังคาผ้าใบเทออกไป..ไม่งั้นมันจะถ่วงหนักจนทำให้ไบลด์ถล่มได้..
เจ้าหนุ่มนี่พอฝนซาก็ลงอาบน้ำแล้วไปยืนสบัดขนให้ตัวแห้งอยู่เป็นนาน..ผมก็ถ่ายไปงั้นๆ...ส่วนที่ชาวคณะตั้งความหวังไว้กับเจ้าเขียวปากงุ้ม..มาเจอฝนเข้าขนาดนี้ไม่มีความหวังเหลืออยู่แล้วครับ..

[..กินแมลงตาขาว..Grey-headed Babbler. เพศผู้-เมียหน้าตาเหมือนกัน..ขนาดราวๆ 14-15 เซนติเมตรเป็นนกประจำถิ่นทางภาคใต้ที่ต่ำกว่าสุราษฎ์ลงไป..ภาคอื่นไม่ต้องไปหาไม่ได้เจอหรอก..หากินตามป่าดิบความสูงไม่เกิน760 เมตร....หลังจากเจ้านี่เข้ามาให้ถ่ายตอนราวบ่ายสองกว่า..และผมเห็นว่าฟ้ามืดครึ้มหนักเกรงว่าฝนคงจะลงหนักแน่..กลัวว่าขาลงทางชันนั้นท่านผู้อาวุโสจะลื่นล้มเลยชวนท่านกลับก่อนเวลาที่ตั้งใจไว้..เมื่อลงมาแล้วเราต้องหาที่พักของคืนนี้..เชษฐ์แนะนำว่าให้เข้าไปติดต่อที่อุทยานและโชคดียังมีบ้านพักว่างอยู่..คืนนี้จึงนอนที่อุทยาน..แต่โชคไม่ดีที่วันรุ่งขึ้นนั้นเป็นวันอาทิตย์เด็กนักเรียนมาเข้าค่ายกันส่งเสียงอึงมี่ไปหมด..ตื่นเช้ามาที่หวังจะเดินหากะเต็นสร้อยคอก็หมดหวังไป....เจ้าเชษฐ์พาคณะเราย้อนกลับไปที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์เพื่อสมทบกับบังหมานเจ้าหน้าที่ของศรีพังงาที่พานักถ่ายนกชาวคอเคเชี่ยนมาพร้อมล่ามอีกคน..พากันเปิดเสียงล่อเจ้าขิงดองอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ไม่ได้ถ่าย..ในที่สุดก็ย้อนเข้าอุทยานไปเฝ้าหัวขวานที่เชษฐ์บอกว่าป้อนลูกอยู่ตรงทางไปน้ำตก..ต้องเดินจากที่พักราวๆสี่ร้อยเมตรและช่วงท้ายๆเทรลปูนนั้นค่อนข้างชัน..ผมจึงต้องหาลูกหาบช่วยขนอุปกรณ์ให้คุณจวงเหมือนเดิม..สองคณะรวมกันเป็นจำนวนเก้าคนยืนเฝ้าหน้ารูรังกันตั้งแต่แปดโมงครึ่ง..ก็มาหลายครั้งครับ...แต่ที่ว่ามานั้นคือฝน..ฮ่าๆๆ..เจ้าเชษฐ์ต้องเอาผ้าใบที่เตรียมมาขึงกันฝนกันอุตลุตหลายรอบ..จนสิบเอ็ดโมงครึ่งบังหมานหมดความอดทนขอแยกไปที่บ่อที่เมื่อวานผมถ่ายนั่นแหละ(ที่จริงผมจองมาสองวันคือเมื่อวานกับวันนี้..แต่บังหมานจองมาทีหลังและเจ้าเชษฐ์กับเจ้าสราวุฒิต่างคนต่างรับแล้วมาชนกันเข้า..ผมเลยต้องแบ่งให้บังหมานวันนึง..แต่ก็ดีแล้วครับ...เพราะเมื่อผมเห็นสภาพที่ต้องเดินไปสูงชันขนาดนั้นแล้วผมไม่คิดว่าจะให้คุณจวงขึ้นไปอีกครั้งหรอก..ทุกอย่างเลยลงตัวพอดี)....เสียเวลาสามชั่วโมงครึ่งรออยู่หน้ารังหัวขวานจนเที่ยงก็ไม่มีวี่แวว..เจ้าเชษฐ์ยิ้มแห้งๆบอกว่ามันคงไม่อยู่แล้ว..คณะเราก็ตัดสินใจกลับ..ผมถามว่าจะไปเอาแต้วแล้วลายที่ศรีพังงาต่อมั้ย..คุณหลินส่ายหน้าบอกว่าวันรุ่งมีธุระแล้ว..คณะเรากลับออกจากกรุงชิงโดยคุณพงษ์พันธ์ทำหน้าที่ขับเหมือนเดิม..แต่บอกว่าไม่เอาเส้นทางเดิมที่มานะ..ผมเลยต้องกำหนดเส้นทางออกไปทางนบพิตำต่อด้วยท่าศาลาแล้วถึงย้อนขึ้นกาญจนดิษฐ์..แต่มันไกลกว่าเส้นเดิมยี่สามสิบกิโล....เมื่อขับมาจนทะลุทางหลวงหมายเลข 41 ที่ท่าฉางนั้นฝนตกหนักมากจนแทบต้องคลานไป..และพอวิ่งต่อมาอีกสองกิโลฝนเริ่มซาก็เกิดเหตุครับ..ฟอร์จูนเนอร์เราวิ่งอยู่เลนขวาตามหลังปิคอัฟเชพโรเล็ตสีเปลือกมังคุดที่กั้นคอกกะบะท้ายแบบไว้บรรทุกผลไม้แต่ตอนนี้วิ่งรถเปล่า..ในจังหวะที่วิ่งตามกันด้วยความเร็วราวๆ 70กม/ชม.และแซงรถบรรทุกหกล้อตู้ทึบที่วิ่งอยู่เลนซ้ายนั้นจู่ๆเจ้าเชพโรเล็ตก็แถ-ลงขอบทางทางด้านขวา....แต่พอล้อเจ้าเชพแตะถึงขอบทางที่เป็นหินคลุกเค้าก็สามารถหักกลับขึ้นมาหมุนอยู่กลางทาง..จังหวะนั้นคุณพงษ์พันธ์สติ+ฝีมือดีเยี่ยมครับ...กระชากรถออกทางด้านซ้ายพ้นเจ้าเชพที่กำลังหมุนอยู่นั้นโดยแซงหน้าเจ้าหกล้อตู้ทึบที่วิ่งอยู่ทางเลนซ้ายหน่อยเดียว..ผมมองไปเห็นข้างหน้านั้นมีปิคอัพอีซูซุสีขาวอีกคันหมุนลงไปกองอยู่ที่่ร่องกลางถนนระหว่างขาขึ้น-ล่อง..อะไรมันจะลื่นขนาดนั้น....วิ่งมาจนฝนขาดเม็ดเราก็แวะเข้าปั๊ม..แล้วผมมาทำหน้าที่ไดร์มั่ง..กินแรงคุณพงษ์พันธ์มามากแล้ว..ฮ่าๆๆ..มาจนถึงออฟฟิซคุณหลินที่มหาชัยเราก็ขนถ่ายข้าวของมารถคุณหลินแล้วแยกย้ายกลับบ้าน..ผมมาถึงบ้านเอาเกือบเที่ยงคืน....ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..]

..กินแมลงตาขาว..Grey-headed  Babbler. เพศผู้-เมียหน้าตาเหมือนกัน..ขนาดราวๆ 14-15 เซนติเมตร
เป็นนกประจำถิ่นทางภาคใต้ที่ต่ำกว่าสุราษฎ์ลงไป..ภาคอื่นไม่ต้องไปหาไม่ได้เจอหรอก..หากินตามป่าดิบความสูงไม่เกิน760 เมตร..
..หลังจากเจ้านี่เข้ามาให้ถ่ายตอนราวบ่ายสองกว่า..และผมเห็นว่าฟ้ามืดครึ้มหนักเกรงว่าฝนคงจะลงหนักแน่..กลัวว่าขาลงทางชันนั้นท่านผู้อาวุโสจะลื่นล้มเลยชวนท่านกลับก่อนเวลาที่ตั้งใจไว้..
เมื่อลงมาแล้วเราต้องหาที่พักของคืนนี้..เชษฐ์แนะนำว่าให้เข้าไปติดต่อที่อุทยานและโชคดียังมีบ้านพักว่างอยู่..คืนนี้จึงนอนที่อุทยาน..
แต่โชคไม่ดีที่วันรุ่งขึ้นนั้นเป็นวันอาทิตย์เด็กนักเรียนมาเข้าค่ายกันส่งเสียงอึงมี่ไปหมด..ตื่นเช้ามาที่หวังจะเดินหากะเต็นสร้อยคอก็หมดหวังไป..
..เจ้าเชษฐ์พาคณะเราย้อนกลับไปที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์เพื่อสมทบกับบังหมานเจ้าหน้าที่ของศรีพังงาที่พานักถ่ายนกชาวคอเคเชี่ยนมาพร้อมล่ามอีกคน..พากันเปิดเสียงล่อเจ้าขิงดองอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ไม่ได้ถ่าย..
ในที่สุดก็ย้อนเข้าอุทยานไปเฝ้าหัวขวานที่เชษฐ์บอกว่าป้อนลูกอยู่ตรงทางไปน้ำตก..ต้องเดินจากที่พักราวๆสี่ร้อยเมตรและช่วงท้ายๆเทรลปูนนั้นค่อนข้างชัน..ผมจึงต้องหาลูกหาบช่วยขนอุปกรณ์ให้คุณจวงเหมือนเดิม..
สองคณะรวมกันเป็นจำนวนเก้าคนยืนเฝ้าหน้ารูรังกันตั้งแต่แปดโมงครึ่ง..ก็มาหลายครั้งครับ...แต่ที่ว่ามานั้นคือฝน..ฮ่าๆๆ..เจ้าเชษฐ์ต้องเอาผ้าใบที่เตรียมมาขึงกันฝนกันอุตลุตหลายรอบ..
จนสิบเอ็ดโมงครึ่งบังหมานหมดความอดทนขอแยกไปที่บ่อที่เมื่อวานผมถ่ายนั่นแหละ(ที่จริงผมจองมาสองวันคือเมื่อวานกับวันนี้..แต่บังหมานจองมาทีหลังและเจ้าเชษฐ์กับเจ้าสราวุฒิต่างคนต่างรับแล้วมาชนกันเข้า..ผมเลยต้องแบ่งให้บังหมานวันนึง..แต่ก็ดีแล้วครับ...เพราะเมื่อผมเห็นสภาพที่ต้องเดินไปสูงชันขนาดนั้นแล้วผมไม่คิดว่าจะให้คุณจวงขึ้นไปอีกครั้งหรอก..ทุกอย่างเลยลงตัวพอดี)..
..เสียเวลาสามชั่วโมงครึ่งรออยู่หน้ารังหัวขวานจนเที่ยงก็ไม่มีวี่แวว..เจ้าเชษฐ์ยิ้มแห้งๆบอกว่ามันคงไม่อยู่แล้ว..คณะเราก็ตัดสินใจกลับ..ผมถามว่าจะไปเอาแต้วแล้วลายที่ศรีพังงาต่อมั้ย..คุณหลินส่ายหน้าบอกว่าวันรุ่งมีธุระแล้ว..
คณะเรากลับออกจากกรุงชิงโดยคุณพงษ์พันธ์ทำหน้าที่ขับเหมือนเดิม..แต่บอกว่าไม่เอาเส้นทางเดิมที่มานะ..ผมเลยต้องกำหนดเส้นทางออกไปทางนบพิตำต่อด้วยท่าศาลาแล้วถึงย้อนขึ้นกาญจนดิษฐ์..แต่มันไกลกว่าเส้นเดิมยี่สามสิบกิโล..
..เมื่อขับมาจนทะลุทางหลวงหมายเลข 41 ที่ท่าฉางนั้นฝนตกหนักมากจนแทบต้องคลานไป..และพอวิ่งต่อมาอีกสองกิโลฝนเริ่มซาก็เกิดเหตุครับ..
ฟอร์จูนเนอร์เราวิ่งอยู่เลนขวาตามหลังปิคอัฟเชพโรเล็ตสีเปลือกมังคุดที่กั้นคอกกะบะท้ายแบบไว้บรรทุกผลไม้แต่ตอนนี้วิ่งรถเปล่า..ในจังหวะที่วิ่งตามกันด้วยความเร็วราวๆ 70กม/ชม.และแซงรถบรรทุกหกล้อตู้ทึบที่วิ่งอยู่เลนซ้ายนั้นจู่ๆเจ้าเชพโรเล็ตก็แถ-ลงขอบทางทางด้านขวา..
..แต่พอล้อเจ้าเชพแตะถึงขอบทางที่เป็นหินคลุกเค้าก็สามารถหักกลับขึ้นมาหมุนอยู่กลางทาง..จังหวะนั้นคุณพงษ์พันธ์สติ+ฝีมือดีเยี่ยมครับ...กระชากรถออกทางด้านซ้ายพ้นเจ้าเชพที่กำลังหมุนอยู่นั้นโดยแซงหน้าเจ้าหกล้อตู้ทึบที่วิ่งอยู่ทางเลนซ้ายหน่อยเดียว..
ผมมองไปเห็นข้างหน้านั้นมีปิคอัพอีซูซุสีขาวอีกคันหมุนลงไปกองอยู่ที่่ร่องกลางถนนระหว่างขาขึ้น-ล่อง..อะไรมันจะลื่นขนาดนั้น..
..วิ่งมาจนฝนขาดเม็ดเราก็แวะเข้าปั๊ม..แล้วผมมาทำหน้าที่ไดร์มั่ง..กินแรงคุณพงษ์พันธ์มามากแล้ว..ฮ่าๆๆ..มาจนถึงออฟฟิซคุณหลินที่มหาชัยเราก็ขนถ่ายข้าวของมารถคุณหลินแล้วแยกย้ายกลับบ้าน..ผมมาถึงบ้านเอาเกือบเที่ยงคืน..
..ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..

ถนนสายใต้ ไว้ใจไม่ได้หรอกครับ

[..แม้แต่ถนนราชดำเนินก็ไว้ใจไม่ได้นะ..ตายกันไม่รู้เท่าไหร่แล้วครับ..]

ถนนสายใต้ ไว้ใจไม่ได้หรอกครับ

..แม้แต่ถนนราชดำเนินก็ไว้ใจไม่ได้นะ..ตายกันไม่รู้เท่าไหร่แล้วครับ..