ต่อไป »

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
หลังจากที่คุณก้อยได้กระเป๋ากล้องคืนมาแล้ว พวกเราก็ตรงดิ่งไปที่น้ำตก Shosenkyo อีกครั้ง น้ำตกที่เมื่อวานเราเข้าไปมืดเกินไป แล้วเจ้าหน้าที่แนะนำว่าให้มาใหม่พรุ่งนี้ดีกว่า ที่เรามุ่งมาที่นี่ เพราะถ้าเราจะตามไปแท็กกิ้งก็สายมากแล้ว คงเดินตามพรรคพวกที่เข้าไปตั้งแต่เช้าไม่ทันแล้ว เราจึงมาดักรอเอาที่นี่ดีกว่าครับ

แต่.... พอเดินเข้าไปได้หน่อยเดียว ก็เจอกับคุณเหน่ง ก็งงว่า เอ... ทำไมถึงเดินแท็กกิ้งกันเร็วจริงๆ ยังไม่ทันจะเที่ยงก็ออกมาอยู่ที่นี่กันแล้ว พอสอบถามถึงได้รู้ว่า ฟากคุณเหน่งก็ไม่มีใครเข้าไปเดินแท็กกิ้งเหมือนกัน พอตื่น กินข้าวกินปลาเสร็จก็ดิ่งมาที่นี่กันเลย

ใครต่อใคร เดินไป ถ่ายภาพไป แต่ผมเดินตรงดิ่งขึ้นไปน้ำตกก่อน แต่พอไปเห็นต้ำตกของที่นี่แล้วก็พาลจะหมดแรงครับ แม้ว่าเวลาที่ผมไปถึงน้ำตกนั้น แสงกำลังส่องที่น้ำตกที่กำลังฟุ้งกระจาย ทำให้เกิดเงารุ้งกินน้ำมาเพิ่มความสวยงามแล้วก็ตาม ผมก็ยังมองว่ามันยังไม่ค่อยน่าประทับใจนักอยู่ดี งัดขาตั้งกล้อง ตั้งกล้องถ่ายไปภาพหนึ่ง ดูน้ำบนอ่างมันสะท้อนแสงบนฟ้าขาวเว่อร์ จึงงัดเอา C-PL เอามาใส่เพื่อตัดแสงสะท้อนบนน้ำออก อ้าว..... รุ้งกินน้ำก็พลอยโดนตัดออกไปด้วย กรรม

ถ่ายอยู่ 2-3 ใบก็หมดมุข หมดอารมณ์ กลับดีกว่า ออกไปถ่ายใบไม้แดงๆข้างนอกนั่น น่าจะมันกว่าเยอะครับ

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
ขาเดินออกจากน้ำตก ตั้งใจว่าจะเดินเก็บภาพใบไม้ออกไปเรื่อยๆ แต่ดูสิครับ พอผมยกกล้องเล็งปั๊บ ก็เจอน้องๆเดินเข้ามาบังทุกทีเลยครับ ฮรี่ๆๆๆ

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
เดินไปเจออะไรน่าสนใจก็เก็บไปเรื่อยเปื่อย ดอกไม้ใบหญ้าก็เอา แต่ที่สำคัญ ผมมาเจอเข้ากับป้ายอันนี้ครับ อ่านไม่ออกหรอกครับ แต่เดาเอาว่า ที่น้ำตกแห่งนี้ น่าจะเป็นจุดดูนก ถ่ายนก อีกจุดหนึ่งของญี่ปุ่นครับ (จากที่เจอเมื่อวันก่อนที่หมู่บ้านโบราณ)
และดูจากรูปวาด ก็เดาเอาอีกล่ะว่า น่าจะเป็นนกกะเต็นน้อยสายพันธุ์หนึ่งครับ

แต่สุดท้าย น้องก้อย ที่รู้ภาษาญี่ปุ่นก็มาอ่านแปลให้ฟังว่า....

คำแปล - ขุนเขาแสนงาม น้ำใสสะอาด ล้วนเป็นสมบัติของเมืองโคฟุ (ที่ตั้งของสถานที่นี้) พื้นที่นี้ (ลุ่มน้ำนี้) เป็นแหล่งต้นน้ำที่สำคัญของการประปาเมืองโคฟุ และกำหนดให้เป็นพื้นที่อนุรักษ์ต้นน้ำ โปรดช่วยกันเอาใจใส่ รักษาแหล่งต้นน้ำไว้จากสิ่งใกล้ตัวที่ท่านทำได้ ด้วยการไม่ทิ้งขยะ กระป๋องเปล่า ไม่ทำให้แม่น้ำสกปรก เพื่อให้คนรุ่นหลังมีน้ำดื่มน้ำใช้ที่สะอาดต่อไป

ไม่ได้เกี่ยวกับนกเลยสักนิด   กรรม

 

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
วันแดงเดือด 2
บริเวณทางขึ้นไปน้ำตก Shosenkyo ทั้งสองฟากฝั่งทางเดิน ก็มีใบไม้แดงๆให้ชมไปตลอดทางครับ

แต่ขาขึ้น ผมไม่ได้ถ่าย เดินตรงรี่ขึ้นไปข้างบนเลยทีเดียว พอถ่ายน้ำตกแล้ว ขาลงค่อยมาแวะเก็บภาพตามรายทางครับ พร้อมๆกับชะเง้อหาร้านอาหารรองท้องไปด้วย เพราะเช้านี้ เราออกจากโรงแรมกันตั้งแต่ตีสามตีสี่ จึงยังไม่ได้กินอาหารเช้ากัน แล้วนี่ก็ปาเข้าไปเที่ยงกว่าแล้วครับ ท้องมันเริ่มทวงล่ะครับ

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
วันแดงเดือด 2
เดินถ่ายไป ก็เจอร้านที่เป็นรถยนต์แบบปิกอัฟคันเล็กๆที่เปิดข้าง พ่อค้ากำลังย่างมันเทศขาย ส่งกลิ่นหอมหวลยั่วน้ำลาย และที่สำคัญ ที่ผมรู้ๆมาคือ มันเทศของญี่ปุ่นนั้นรสหวานอย่าบอกใครเชียว แต่พอชะเง้อคอเข้าไปดู ก็เห็นหัวมันเทศหัวใหญ่เบ่อเริ่มเทิ่ม ก็ให้นึกแปลกใจว่า เอ.... ที่เคยเห็นมันเทศญี่ปุ่น มันหัวเล็กๆนี่หว่า.... ไอ้นี่มันใหญ่ขนาดนี้ ไม่แน่ใจว่ามันจะใช่มันเทศญี่ปุ่นที่เราเคยกินป่ะว๊ะ แถมพ่อค้าไม่ได้ย่างทั้งหัว แต่แบ่งครึ่งหัว ขายราคาครึ่งหัว 300 เยน (ประมาณ 100 บาท) มันแพงเอาเรื่องเชียวนะนี่ แถมยังต้องรอต่อคิวอีกยาวเลย ผ่านไปก่อนดีกว่าครับ

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
วันแดงเดือด 2
เลยจากร้านขายมันเทศย่างลงมาก็เจอร้านขายบะหมี่โซบ่ะ แต่มองเข้าไปในร้าน โอ้.... แม่จ้าว ลูกค้าแน่นร้านเลยจ้า.... เข้าไปนี่จะได้กินเอาเมื่อไร (ว๊ะ) ผ่าน
เดินลงมาถึงทางเข้าข้างล่าง ตอนขาขึ้นหมายตาเอาไว้ว่า มีสองร้านที่ขายไอศครีม กะว่า เดี๋ยวเอาไอศครีมรองท้องไปก่อนล่ะกัน พอเดินถ่ายภาพมาถึงหน้าร้าน ปรากฏว่า คนขายดันไปยืนคุยกับลูกค้าที่เข้าไปเลือกของที่หลังร้าน ผมรออยู่สัก 10 นาที พี่แกก็ยังไม่ออกมา เลยเดินผ่านไปอีกร้าน เจ๊คนขายไอศครีมไปไหนก็ไม่รู้ มีแต่อาเฮียซังแกยืนชี้ชวนให้ซื้อแต่ของฝาก ของที่ระทึก เอ๊ยที่ระลึกท่าเดียว เลยเดินผ่านอีกร้าน เออ.... นี่ตรูจะต้องหิ้วท้องไปถึงอีกเมื่อไร (ว๊ะ)

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
วันแดงเดือด 2
ตัดสินใจว่า เดี๋ยวเดินไปรอพรรคพวกที่รถเลยล่ะกัน เพราะตรงที่จอดรถก็มีร้านค้าอยู่อีกหลายร้าน คงพอจะมีสักร้านหรอกน่า ที่พอจะหาอาหารใส่ท้องได้บ้าง

เดินผ่านบ้านหลังนี้แล้วก็อดรู้สึกอิจฉาเจ้าของบ้านไม่ได้ เพราะบ้านพี่แกมาตั้งอยู่ในโลเกชั่นแบบนี้ จะต้องทำบุญด้วยอะไร ถึงจะได้มีบ้านมาอยู่ในที่แบบนี้ได้น๊อ.....

การที่ผมเดินดุ่มๆขึ้นไปน้ำตกก่อน จึงทำให้ผมต้องเดินเพียงผู้เดียวเปลี่ยเอกา ฉะนั้น พอผมถ่ายน้ำตกเสร็จ คนอื่นๆเพิ่งจะเดินขึ้นไปถึง แต่ผมจะลงแล้ว ดังนั้น ผมจึงต้องเดินลงมาเพียงคนเดียวอีกเหมือนเดิม เดินมาจนเกือบถึงรถที่จอดอยู่ ก็เหลียวหาร้านขายอาหารได้ร้านหนึ่ง ก็เลี้ยวเข้าไปเพื่อเติมพลังงานที่เสียไปตั้งกะเช้ามาจนป่านนี้ พอนั่งลงแล้วหยิบเมนูอาหารมาพลิกดูก็ต้องสะดุ้งเหยง
เพราะปรกติ ร้านอาหารที่นี่ มักจะมีภาษาปะกิตประกอบกับชื่ออาหารของเค้า หรือไม่ อย่างน้อยที่สุดก็ควรต้องมีรูปภาพประกอบอยู่ด้วย แต่ร้านนี้.... มีแต่ชื่อที่เป็นภาษาญี่ปุ่นล้วนๆ แล้วนี่ตรูจะไปสั่งยังไงถูกล่ะ (ฟ๊ะ) เพื่อนก็ไม่ได้มาด้วยกันสักคน จะหันหน้าไปพึ่งใครก็ไม่ได้ เหลียวซ้าย-แลขวา มองดูตามโต๊ะที่เค้ากำลังนั่งหม่ำกันอยู่ เออ.... ไอ้โต๊ะโน้นที่มันกำลังหม่ำอยู่ หน้าตาใช้ได้ พอเจ๊เจ้าของร้านมา ผมก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปทางโต๊ะนั้น พลางบอกแกว่า "แซมๆ" แกก็เข้าใจ พยักหน้ารับคำ และแล้ว ผมก็ได้อาหารมื้อแรกมาแก้หิวเอาบ่ายโมงกว่าๆ

กลับไปที่รถ เจอคุณชัด แกนั่งปรับเบาะเอนนอนหลับอยู่ ก็เลยไม่กล้ารบกวนแก เพราะเมื่อเช้า แกต้องตื่นแต่เช้า ห้อรถไป Fumotoppara Camping กัน พวกเราที่เป็นผู้โดยสาร ยังแอบงีบได้บ้าง แต่คุณชัดแกต้องขับรถ แกจึงไม่ได้งีบเลย เวลานี้ แกต้องเสียสละเวลาในการเดินเที่ยว มางีบเอาแรงในรถอย่างนี้ น่าเห็นใจมากครับ ผมเลยเดินเลี่ยงไปนั่งที่ขอบทางใต้ร่มไม้ใกล้ๆแถวนั้นแทน

นั่งอยู่เป็นนานสองนาน เอ.... ทำไมเพื่อนคนอื่นๆไม่เห็นมีใครกลับมาที่รถสักคนเลย มันชักจะยังไงๆซะแล้ว แต่ผมก็อดทนนั่งรอต่อไป จนบ่ายสามโมงกว่า จึงเห็นพี่สมชายเดินตุปัดตุเป๋มาที่รถ สอบถามจึงได้ความว่าแกเดินหลงทาง ย้อนกลับไปทางที่เมื่อวานพวกเราจอดรถถ่ายภาพกันที่หน้าอุโมงค์โน่น ซึ่งห่างจากที่นี่ไปราวๆ 5 กิโลเมตรเห็นจะได้ กว่าที่แกจะรู้ตัวว่าหลงทางจึงต้องเดินย้อนกลับมาที่จอดรถอีก รวมๆแล้ว ทั้งเดินขึ้นไปน้ำตก 1.5 กิโล ลงอีก 1.5 กิโล เดินหลงเลยไป 5 กิโล และเดินกลับอีก 5 กิโล ฮ่าๆๆๆๆ
แกเดินกินลมชมวิวไปแค่เบาะๆ 13 กิโล แค่นั้นเอง

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
หลังจากที่น้าสมชายเดินมาถึงรถ เราก็ปลุกน้าชัดแกขึ้นมาทำหน้าที่นำทางเราไปจุดหมายอีกแห่งหนึ่งของวันนี้ นั่นก็คือ สะพานแดง ซึ่งเราจะต้องวิ่งผ่านทางด่วนและมุดเข้าอุโมงค์อีกแห่งหนึ่ง แต่ที่น่าแปลกใจคือ เซ็นเซ่อร์ทางด่วนที่เราสามารถขึ้นทางด่วนที่ไหนๆก็ได้ แต่มาใช้กับที่นี่ไม่ได้ครับ ต้องควักเงินสดจ่ายค่าทางด่วน ทั้งขาไปและขากลับ

เมื่อลงจากรถไปก็มุมใครมุมมัน แต่มุมก็คงไม่ได้แตกต่างกันมากนัก เพราะทิศทางให้ถ่ายมันมีอยู่เพียงทิศเดียวเท่านั้น และเรายังต้องรอเวลาให้ค่ำกว่านี้อีกสักหน่อย เพื่อจะได้ลากเส้นของรถยนต์ที่วิ่งอยู่บนสะพานนั่น เมื่อต้องรอเวลา หลายๆคนจึงหันไปถ่ายพรอตเทรตกันเองบ้าง ถ่ายรูปหมู่กันบ้าง ตามอัธยาศัย

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
จนกระทั่งใกล้ค่ำเต็มที เราเริ่มลากชัตเตอร์ได้ยาวๆ ทำให้ได้เส้นแสงจากไฟหน้ารถที่วิ่งผ่านไปมาได้บ้าง แต่ก็ยังดูว่ามันจะยังขาดๆอยู่ เพราะเมื่อค่ำลง รถยนต์ที่วิ่งผ่านสะพานก็ลดน้อยลง ทำให้ได้เส้นแสงไม่มากนัก อีกทั้งอยู่ไกล จึงเห็นเส้นเล็กนิดเดียว ไม่ค่อยเด่นชัดนัก

เมื่อไม่ได้ดีไปกว่านี้แล้ว พวกเราก็เลิก กลับไปหากินข้าวเย็น แล้วก้อนอนดีกว่าครับ

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
บทส่งท้าย
น้องก้อย พาไปพักที่โรงแรมชานเมือง ลักษณะคล้ายๆโฮมสเตย์ ประมาณนั้น ห้องพักส่วนใหญ่เป็นห้องใหญ่ๆและพักรวมกัน 4-5 คน หลังอาหารมื้อค่ำ พวกเราต้องไปใช้การอาบน้ำแบบญี่ปุ่น นั่นคือ ออนเซน ซึ่งก็คือการแก้ผ้าอาบน้ำในห้องรวมโดยการกระโดดลงไปแช่น้ำอุ่นในบ่อน้ำร้อนรวม พวกเราคนไทยซึ่งไม่ค่อยคุ้นเคยกับการอาบน้ำแบบนี้ก็เกิดอาการเขิลๆ ผมกับน้าสมชาย ถือช่วงโอกาสที่หลายคนยังไปเดินชอปที่ร้านข้างๆโรงแรมแอบแว๊บไปอาบก่อนเลย แต่เจ้ากรรมแท้ๆ ที่การอาบน้ำแบบนี้ เราจะต้องทำการปรับอุณหภูมิของร่างกายให้สูงขึ้น พอเหมาะแก่การลงไปแช่ในน้ำร้อน เพราะหากเราไม่ปรับอุณหภูมิของเราก่อนลงไป เราจะรู้สึกว่าน้ำในบ่อนั่นร้อนจนเราจะทนไม่ได้ แต่วันนั้น น้ำจากฝักบัว ดันไม่ร้อน ปรับยังไงมันก็ไม่ร้อน จึงทำได้แค่ราดๆตัวเหมือนอาบน้ำที่บ้านแล้วเช็ดตัวให้แห้งโดยที่ไม่กล้าลงบ่อน้ำร้อนแต่ประการใด

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
บทส่งท้าย
เช้าวันรุ่งขึ้น ซึ่งเป็นสุดท้ายที่พวกเราจะกลับเมืองไทยกันแล้ว และเราจะต้องไปเช็กอินขึ้นเครื่องไม่ช้ากว่าบ่าย 4 โมง ช่วงเช้าจึงยังพอมีเวลาอยู่บ้าง น้องก้อยจึงจัดโปรแกรมให้พวกเราไปชอปปิ้งซื้อของก่อนกลับบ้าน ผม... ที่ไปไหน มาไหน แทบจะไม่เคยซื้ออะไรกลับบ้าน จึงไม่ค่อยสนใจมากนัก

พวกเราออกจากโรงแรมราว 8 โมงเช้า ห้อรถขึ้นทางด่วน วิ่งลงใต้ไปเมืองโกเต็นบ่ะซึ่งอยู่ห่างจากที่พักเราไปราวร้อยกว่ากิโล กะว่าเราไปถึง ห้างฯก็ได้เวลาเปิดพอดี

แต่น้องก้อยอาจจะคาดคำนวนผิดพลาดไปถนัดใจ นั่นก็คือ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ คนส่วนใหญ่ก็จะออกมาเดินชอปปิ้งกันอยู่แล้ว ประกอบกับห้างโกเต็นบ่ะที่เรามานั้นจัดโปรแกรมลดราคาสนั่นเมือง จึงทำให้ผู้คนหลั่งไหลไปกันเนืองแน่น ทำเอาการจราจรรอบๆห้างฯติดขัดยาวหลายกิโล กว่าที่พวกเราจะเข้าถึงที่จอดรถได้ก็ปาเข้าไป 11 โมงกว่าเข้าไปแล้ว และหากเราจะไปให้ทันเช็กอินขึ้นเครื่อง เราจะต้องออกจากที่นี่ราวๆเที่ยง เพราะจากที่นี่ไปถึงสนามบินนาริตะ ระยะทางยังเกือบๆ 200 กิโล ฉะนั้น เราจะมีเวลาเดินดูของได้อย่างดีก็แค่ 40 นาทีเท่านั้น

โอ้..... แม่จ้าว..... จะไปซื้ออะไรได้ กินข้าวเที่ยงมื้อหนึ่งยังไม่ทันเลยครับ

เดินเข้าไปในบริเวณห้างฯ น้าสมชายซึ่งรองเท้ามีปัญหามาตั้งแต่วันแรกก็สะกิดผมว่า ไปเดินดูรองเท้าสักคู่ก่อนดีกว่า เราสองคนจึงเล็งร้านรองเท้า ก็ไปเจอรองเท้ายี่ห้องดังเข้า (อย่าบอกเลยว่ายี่ห้ออะไร เพราะเค้าไม่ได้จ้างโฆษณา) เลือกซื้อได้คนล่ะคู่ เดินออกมา น้าสมชายบอกว่า กินข้าวเที่ยงคงไม่ทัน เอางี้ เดินไปร้านแมกโดนัลซื้อแฮมไปกินบนรถกันคนล่ะก้อนก็แล้วกัน แต่พอเดินไปถึงร้านแมกโดนัล โอ... คุณพระช่วย แถวยาวเป็นกิโลเลยจ้า.... นี่เค้าขาย หรือว่า แจกฟรี (ฟ๊ะ) คนถึงต่อคิวกันยาวเหยียดขนาดนี้ เราสองคนเดินส่ายหัวออกมา จากนั้นก็เลิกคิดจะกินอาหารเที่ยงที่นี่กันเลย

รถคันของเราน้ำมันใกล้จะหมดเต็มที เมื่อออกจากห้างฯ ขึ้นทางด่วนได้ก็ต้องแวะเข้าปั๊ม เราจึงถือโอกาสแวะเติมอาหารไปด้วย จากนั้นก็ห้อแนบไปสนามบิน เราถึงสนามบินด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น เพราะเราดันคุยกันเพลินจนวิ่งเลยทางแยกเข้าสนามบินซะอีก หลงทางก็ต้องเสียเวลา เราต้องไปหาที่กลับรถกลับมาอีกครั้ง ทำเอาหัวใจจะวาย..... เอวัง

โคตรสวยเลยอย่างกับในหนังอยากไปสักครั้งจัง

โคตรสวยเลยอย่างกับในหนังอยากไปสักครั้งจัง

ขอบคุณครับ