ต่อไป »

ทริปญี่ปุ่น 2018

พอย่างเข้าเดือนพฤศจิกายน ของทุกปี ก็จะเป็นการย่างเข้าสู่ฤดูหนาวของหลายๆประเทศ และหลายประเทศ ก็จะมีการเปลี่ยนแปลงทางฤดูกาลที่สัมผัสกันได้อย่างชัดเจน เช่น การเปลี่ยนสีของใบไม้เพื่อรองรับความหนาวที่กำลังคืบคลานเข้ามา หลังจากที่ใบไม้ร่วงหล่นจากต้นจนโกร๋นหมด หิมะ ก็จะตามมาพร้อมกับความหนาวเหน็บที่รุนแรง มาก-น้อย ก็ขึ้นอยู่กับที่ตั้งของแต่ล่ะประเทศ ว่าอยู่ที่เส้น ละติจูด เท่าไร ยิ่งอยู่เหนือมาก หรือ ใต้มาก ความหนาวเย็นก็ยิ่มเพิ่มขึ้นนั่นเองครับ

ฉะนั้น เมื่อย่างเข้าเดือน พฤศจิกายน หลายๆประเทศจึงเกิดการเปลี่ยนแปลงที่สวยงามจับตาจับใจก่อนการมาถึงของหิมะ และในช่วงเวลาสั้นๆนี่เอง จึงเป็นที่มาของทริปการถ่ายภาพสีสันอันตระการตานี้ เมื่อ ประเทศไทยของเรา ไม่มีการเปลี่ยนแปลงสีของใบไม้เช่นประเทศอื่นๆเขา เราจึงจำเป็นต้องเดินทางไปชมและ ไปถ่ายที่ประเทศอื่นๆ และ ปีนี้ เป้าหมายก็เป็นที่ประเทศญี่ปุ่นนั่นเองครับ

ใบแรกๆ ก็แดงสะใจแล้วครับ

ทริปญี่ปุ่น 2018

พวกเรา เหล่าวานรนิวาส เหิรฟ้าจากสุวรรณภูมิราวเกือบๆเที่ยงคืนของวันที่ 6 พ.ย. สู่สนามบินนาริตะ ประเทศญี่ปุ่น ล้อแตะรันเวของนาริตะเอาราวๆ 7.35น.ของวันรุ่งขึ้น (เวลาที่ญี่ปุ่น เร็วกว่าเวลาของไทย 2 ชั่วโมง)
ผ่าน ต.ม. ของญี่ปุ่นมาแบบเฮฮาๆ เพราะมีพี่สมชาย โดน ต.ม.ญี่ปุ่นซักไซร้ไล่เรียงว่า "คุณมีรองเท้ามาอีกคู่ในกระเป๋าไหม?" ซึ่งอันที่จริง พี่สมชายแกมีรองเท้าแตะมาอีกคู่หนึ่งในกระเป๋าก็จริง แต่ด้วยความที่ไม่เข้าใจว่า ต.ม. จะมาถามหารองเท้าอีกคู่ทำไมกัน เพราะไม่เห็นมันจะเกี่ยวกับการเข้าเมืองอีตรงไหน แกเลยตอบแบบมั่วๆไปว่า ไม่มี ส่งผลให้แกโดนถามซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า คุณมีรองเท้าอีกคู่ไหม ทำเอาพี่สมชายหัวเสียไปเหมือนกัน ฮ่าๆๆ
และเพราะเรื่องที่ถูกซักไซร้ไล่เรียงเรื่องรองเท้าอีกคู่นี่เอง เมื่อพวกเราไปเช็กอินเข้าที่พัก พี่สมชายก้มลงจะถอดรองเท้า จึงพบว่า รองเท้าของแกเสียหาย ปลายรองเท้าอ้าปากกวักมือเรียกเงินในกระเป๋าของแกอยู่ไหวๆ เนื่องเพราะเป็นรองเท้าที่ไม่ได้ใช้งานมานานนับปี กาวที่อัดรองเท้าไว้จึงอยู่ในสภาพหมดอายุ ทำให้รองเท้าของแกอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมจะใช้งานโดยที่แกไม่รู้ตัว และแกจึงได้ถึงบางอ้อ.... ว่าที่ ต.ม. ตั้งคำถามเอากับแกว่ามีรองเท้าอีกคู่ในกระเป๋าเดินทางไหม เพราะเรื่องนี้นี่เอง ฮ่าๆๆ
ออกจากสนามบิน รถที่พวกเราเช่า มาจอดรอพวกเราที่ลานจอดรถอยู่แล้ว เมื่อพวกเรารับมอบรถจากเจ้าหน้าที่ ก็เซ็ต GPS มุ่งสู่ ทะเลสาป คาวากูจิโกะทันที แต่ด้วยความที่ไม่คุ้นกับเส้นทางและไม่คุ้นเคยกับ GPS ของญี่ปุ่น ก็ทำให้พวกเรา "หลงทาง" อีกจนได้

ใบไม้แดงๆ กับคุณหมอหญิงคนงาม ที่แดง แรงพอๆกัน ทำให้วิวใบไม้ที่สวยอยู่แล้ว สวยเพิ่มเข้าไปอีก

...น้อยจัง เอาอีก เอาอีก...

...น้อยจัง เอาอีก เอาอีก...

เพิ่งขึ้น อินโทรดั๊กชั่นครับ น้าชิต  อิๆๆๆ

มาต่อกันครับ

ทริปญี่ปุ่น 2018

หลังจากที่ งง กับ GPS และหลงทางกับเพื่อนๆกันพักใหญ่ ในที่สุดพวกเราก็มาเจอกันที่ริมทะเลสาบ คาวากูจิโกะ จนได้ครับ
ที่ริมทะเลสาบนี้ ช่วงฤดูใบไม้เปลี่ยนสีของที่นี่ ใครมาเห็นก็ต้อง ว๊าว.... กันทุกคนเชียวล่ะครับ เพราะช่วงใบไม้เปลี่ยนสีของประเทศอื่นๆ มักจะมีสีเดียว เช่น สีเหลือง หรือไม่ก็แดง แต่ที่นี่ มีหลายสีครับ มันเลยดูว่ามีเสน่ห์ชวนหลงไหลมากกว่า

ใบที่เห็นสีแดงแป๊ด...นั่น ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันคือใบของต้นอะไรกันแน่ แรกทีเดียว ผมก็เข้าใจเอาเองว่ามันน่าจะเป็นต้น เมเปิ้ล แต่พอถึงหน้าดอกซากุระบาน ผมก็ว่า ดอกซากุระมันก็บานมาจากเจ้าต้นนี้นี่หว่า.... หรือว่าผมจะจำผิดต้นก็ไม่ทราบนะครับ

ทริปญี่ปุ่น 2018

แม้ว่า... พวกเราซึ่งหลงทางกับกลุ่มใหญ่ จะไปได้เจอกันอีกครั้งก็ตาม แต่เรามาถึงเอาที่พรรคพวกแทบจะเก็บกล้องกันแล้ว พวกเราที่มาทีหลังจึงต้องส่องเอาแบบลวกๆ จากนั้นก็แจวอ้าว.... ตามคันอื่นๆที่ไปจุดอื่นๆต่อไป

และจุดที่พวกเราตั้งใจไปเก็บแสงเย็นของวันนี้ก็คือ เจดีย์แดงแรงฤทธิ์ (ชื่อญี่ปุ่นเรียกว่ากระไรก็ไม่ทราบ มากี่ครั้งๆ ก็เรียกว่า เจดีย์แดง ฮ่าๆ) ที่นี่โดยปรกติแล้ว จะมาถ่ายแสงเย็นกัน แต่ก็มีเหมือนกันที่มาถ่ายกันเช้ามืด ผมมาที่นี่หลายครั้ง เคยมาทั้งเช้า ทั้งเย็น จึงพอจะรู้ทางหนีทีไล่ ว่า..... หากมืด เราจะถ่ายภาพเจดีย์แดงได้ยาก ผมจึงเตรียมไฟฉายแรงสูงมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ

โดยปรกติแล้ว องค์เจดีย์จะมีไฟแสงสว่างเปิดให้ (น่าจะเป็นการตั้งเวลาเปิด-ปิด) แต่ฤดูหนาว ที่ญี่ปุ่นจะมืดเร็วกว่าปรกติมาก 5 โมงเย็นก็มืดจนไม่เห็นลายนิ้วมือกันแล้วครับ แต่ไฟจะเปิดเอาเวลา 18.30 น. ฉะนั้น ช่วงตั้งแต่ 5โมงเย็นถึง 6 โมงครึ่ง มันจึงมืดแน่นอน และเข้าใจว่า ไฟจะเปิดถึงแค่เที่ยงคืนเท่านั้น ฉะนั้น หากใครที่คิดจะมาถ่ายตอนเช้ามืด ก็ต้องมีไฟมาส่องสว่างเอาเองเช่นกันนะครับ

แต่..... ไม่ว่าจะมากี่ครั้งๆ ผมก็ผิดหวังทุกครั้งโดยตลอด นั่นก็คือ เจ้ามิสเตอร์ฟูจิซังไม่ค่อยยอมให้ความร่วมมือโผล่หัวมาให้ชมเลย บางครั้งโผล่มาแบบอายๆ ไม่เต็มลูกบ้าง บางครั้งก็หายศีรษะไปเลย อย่างคราวนี้ก็เช่นกันครับ แล้วดูบนท้องฟ้านั่นสิครับ เมฆา ดำทะมึนกันเลยทีเดียว

นี่เป็นใบแรกๆที่ขึ้นมาถึง กับบันได 400 ขั้น ก็เล่นเอาผู้เฒ่าอย่างผมต้องไปยืนหอบซี่โครงบานไปพักใหญ่ๆทีเดียวครับ ส่วนผู้เฒ่ารายอื่นๆ ก็ต้องพิจารณาเป็นรายๆไปครับ ฮ่าๆๆ

ทริปญี่ปุ่น 2018

เอาล่ะ ไหนๆก็มากันแล้ว ต่อให้ฟ้าจะเน่าแค่ไหน เราก็ต้องมีภาพกลับไปอวดคนที่บ้านเราให้ได้ ว่าแล้วก็มุมใครมุมมัน เลือกเอาเองว่าชอบมุมไหนก็ว่ากันไป

แต่..... ที่แน่ๆ หากไม่มีคนส่องไฟให้ก็คงจะแย่เหมือนกัน ฉะนั้นจึงต้องขอขอบคุณมือส่องไฟอัจฉริยะอย่างคุณก้อยมา ณ.ที่นี้ด้วยนะครับ ภาพจะงาม ไม่งาม ต้องยกความดีให้คุณก้อย มือส่องไฟเลยครับ

แล้วดูนั่นสิครับ ถึงอีตามิสเตอร์ฟูจิซัง แกจะไม่มา แต่เราก็ยังได้ฟ้าที่สวยงามจับตา จับใจ กลับมาอีกจนได้

บางท่านอาจจะงงว่า ก็ฟ้ามันเน่าสนิทซะขนาดนั้น มันจะมีฟ้าแสงสวยๆมาจากไหน ก็ขอเฉลยว่า มันเกิดจากเมฆที่ลอยต่ำ และโดนแสงไฟจากในเมืองที่ส่องขึ้นไปกระทบเมฆแล้วสะท้อนกลับลงมาครับ

อะไรก็เกิดขึ้นได้ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ฮ่าๆๆ

พอดีมาถึงตรงนี้ เกิดมีคนสนใจเรื่องการใช้ไฟฉายถ่ายภาพ เลยขอเอาลงไว้ตรงนี้ เผื่อใครที่เข้ามาอ่านแล้วอาจจะเอาไปใช้ได้นะครับ

"สอนหนูส่องไฟโหน่ยย ถ้าจุดที่คนถ่ายอยู่ กับสิ่งที่จะถ่ายอยู่ห่างกันมากๆ (ระดับหลายสิบเมตร) ยังใช้หลักการนี้ได้มั้ยคร้า"  Treejutar Kitti

ที่จริง เรื่องนี้ ผมว่า... คุณก้อยควรไปถามที่อาจารย์เหน่งมากกว่ามังครับ

แต่เอาเถอะ เมื่อมาถามมาที่ผม ผมก็ขอตั้งตนเองเป็นอาจารย์ซะหน่อยก็แล้วกันครับ อิๆๆ

จากภาพที่พวกเราถ่ายกันนี้ ผมเคยไปถ่ายกับอาจารย์สอนถ่ายภาพชื่อดังของเมืองไทยท่านหนึ่ง แกเคยสอนผมว่า ให้ใช้แฟลชยิงซ้ำๆกันหลายๆครั้งก็ได้ ซึ่งผมเถียงกับแกว่า เป็นไปไม่ได้ เพราะ สมมุติว่า เราวัดแสงที่ F 16 ได้ 8 วินาที ที่ ISO 100 แสงแฟลชที่จะส่องถึงได้อย่างดีก็แค่ 4 เมตร แต่ที่เราจะถ่ายนั่นมันอยู่ห่างออกไป 25-30 เมตร เราจะต้องยิงแฟลชกี่ครั้งถึงจะได้แสงพอดี และเมื่อเรายิงแฟลชออกไป แฟลชต้องรอชาร์ทกำลังไฟใหม่ทุกครั้ง ซึ่งจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 4 วินาที ฉะนั้น เมื่อเราวัดแสงได้เพียง 8 วินาที มันจึงยิงได้เพียง 2 ครั้ง ชัตเตอร์ก็ปิดไปแล้ว ผมจึงบอกแกว่ามีทางเดียว คือใช้ไฟฉายแรงสูงส่องเอา และผมก็ทำให้แกดู จากนั้น แกจึงเอาวิธีนี้ ไปสอนลูกศิษย์ท่านอื่นๆอีกมากมาย

หลักการนี้ ใช้ได้แม้ว่าภาพที่เราจะถ่ายจะอยู่ไกลๆ แต่มันจะเพิ่มเงื่อนไขขึ้นมาอีกว่า แสงไฟฉายต้องส่องไปถึง และต้องสว่างมากพอกับแสงในธรรมชาติ (แสงต้องบาลานท์กัน) และในอากาศ ต้องไม่มีหมอก ควัน ที่จะเข้ามากั้นแสงจากลำไฟฉาย เพราะหากมีหมอก ควัน หมอกหรือควันจะสะท้อนแสงเข้ากล้องซะเอง ทำให้หลักการนี้ใช้ไม่ได้ครับ

อีกวิธีหนึ่ง หากสิ่งที่ต้องการส่องอยู่ไกลจากกล้องมาก ให้ผู้ที่ทำหน้าที่ส่องไฟ หาทางเข้าไปส่องให้ใกล้กับสิ่งที่ต้องการส่อง แต่แอบบังมุม ไม่ให้ภาพคนส่องไฟเข้ากล้องก็ได้ครับ และหากเป็นในที่มืด ต้องใช้ชัตเตอร์ยาวๆ และคนส่องไฟ เดินส่อง อย่าหยุดนิ่งกับที่เดิม โอกาสจะเห็นในภาพก็จะเลือนหายไปเองอยู่แล้วครับ

ทริปญี่ปุ่น 2018

เมื่อไปแล้ว โอกาสไม่อำนวย โชคไม่เข้าข้าง ก็มีอย่างเดียวเท่านั้น ต้องใช้กำลังภายใน เสกมันขึ้นมาตามใจปราถนาครับ

ฉะนั้นก็อย่าว่ากันนะครับ ที่ภาพนี้ จู่ๆก็เกิดเห็นอีตามิสเตอร์ฟูจิซังมายืนยิ้มอยู่ฉากหลัง ก็แค่ขอยืมภาพที่ถ่ายในเช้าวันรุ่งขึ้นมาประกอบเข้าด้วยกันเท่านั้นแหละครับ ฮรี่ๆๆๆ

ทริปญี่ปุ่น 2018

พวกเราถ่ายไป ฝนก็ตกปรอยๆไป ถ่ายไป เช็ดหน้าเลนส์กันไป แรกๆก็สนุกดีครับ แต่พอหลังๆ ชักจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เช็ดกันแทบไม่ทันเลยเชียว

ยิ่งผมดันไปใช้เลนส์ EF 11-24mm ของแคนนอน แก้วเลนส์ชิ้นหน้ามันโค้งนูน สูงล้ำหน้าออกมาเยอะ เลยเกินขอบฮูดกลีบบัวออกไป แถมเวลาถ่ายยังต้องเงยหน้าเลนส์ขึ้นเล็กน้อย มันจึงไปรับเอาเม็ดฝนเข้าเต็มๆ สุดท้าย.... ผมจึงต้องขอยอมแพ้แต่โดยดีครับ

เก็บกล้องเดินลงจากไหล่เขาที่เรายืนปักหลักถ่ายภาพกัน ลงมาได้นิดเดียว ไฟส่ององค์เจดีย์ก็เปิดซะนี่ ชะงักนิดหนึ่ง ว่าจะย้อนกลับขึ้นไปเก็บภาพตอนที่มีแสงไฟแล้วดีหรือไม่ แต่มาคิดๆดูอีกที หน้าเลนส์เราเละเทะไปด้วยหยาดน้ำฝน ยังไม่ได้เคลียร์ ถ่ายมาก็คงเจอแต่น้ำฝนอีกนั่นแหละ เลยตัดสินใจ ลงเลยดีกว่า

ระหว่างทางที่ลงจากเจดีย์ ผมเลือกลงตามเส้นทางรถยนต์ เพราะรู้สึกว่า ถึงมันจะดูอ้อมๆไปสักหน่อย แต่มันไม่ต้องมีขั้นบันได น่าจะถนอมหัวเข่าผู้เฒ่าอย่างเราได้ดีกว่า ระหว่างทางที่ลงมา ก็ได้ยินข่าวว่า น้องเบิร์ดที่เดินลงมาก่อนนั้น ดันเดินหลงทางไปซะอีก เออ... ยังหนุ่มยังแน่น หลงไปแค่นี้ คงไม่มีปัญหาหรอก

ทริปญี่ปุ่น 2018

พวกเราลงมาจากเขา เอาของเก็บเข้าที่พัก น้าสมชาย บัดดี้ผมที่มีปัญหาเรื่องรองเท้า ก็ชวนผมไปร้าน เซเว่นใกล้ๆโรงแรม เพื่อจะดูว่ามีกาวอะไรที่พอจะเอามาประทังรองเท้าของแกได้บ้าง ซึ่งก็ได้กาวร้อนมาหนึ่งหลอด ราคา 150 เยน (ประมาณ 50 บาท) ย้อนกลับขึ้นไปบนห้อง แกก็จัดการหยอดกาวใส่รองเท้าเป็นการใหญ่ แล้วในที่สุดแกก็บอกว่า สงสัย เดี๋ยวไปกินข้าวแล้วคงต้องซื้อมาเพิ่มอีกหลอดแล้วล่ะ

เมื่อถึงเวลานัด เราสองคนก็ลงมารวมแกงส์เพื่อไปหาอาหารเย็นใส่ท้องกัน แต่... ก็ดันมีปัญหาขึ้นมาอีก เพราะว่าร้านอาหารแถวๆนั้น มันดันเป็นแต่ร้านเล็กๆเสียส่วนใหญ่ พวกเรามีกัน 17 ชีวิต ทางร้านบอกรับทั้งหมดไม่ไหว ก็เลยต้องแบ่งๆแยกๆไปกินกันเป็นสองร้าน

หลังจากที่อิ่มท้อง ออกจากร้านอาหาร น้าสมชาย ที่กำลังเดือดร้อนเรื่องรองเท้า ก็ชวนผมเดินไปร้าน เซเว่นอีกครั้ง และมีพรรคพวกของเราอีกหลายคน ตามเข้าไปชมกิจการของร้านเซเว่นที่ญี่ปุ่นกัน ก็อุดหนุนกันไปคนล่ะเล็กล่ะน้อย พอหอมปากหอมคอ

เช้าวันต่อมา เราออกจากโรงแรมกันก่อนไก่โห่ (ไม่ได้ยินเสียงไก่โห่หรอก เพราะที่นี่คงไม่มีใครอุตริเลี้ยงไก่มั้ง) มันเป็นวัฒนธรรมของพวกถ่ายภาพอย่างพวกผมไปแล้ว ที่จะต้องลุกออกจากที่นอนแต่เช้ามืด เพื่อไปหาทำเลก่อนจะมีแสง เพราะหากเราไปสาย แสงจะแข็ง และถ่ายภาพไม่สวย หนาวแค่ไหนก็ต้องกัดฟันออกไป เพลียจากการเดินทางเมื่อวานแค่ไหนก็ต้องแข็งใจลุกไป ไม่งั้นก้อ... ไม่ได้ภาพ

เช้านี้ เราก็ไปที่ริมทะเลสาบคาวากูจิโกะ นั่นแหละ ได้ทำเลตรงนี้กัน ไม่ได้เอามาให้แทงหวยนะครับ แต่พรุ่งนี้หวยออก ใครที่ยังไม่มีเลขเด็ดในใจ จะเอาเลขจากเรือไปแทงมั่งก็ไม่ว่ากันนะครับ แต่หากถูกกินก็อย่าว่ากัน และหากถูกหวยรวยขึ้นมา จะเอามาแบ่งให้ผมใช้บ้างก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง ฮ่าๆๆๆ

...จุใจเลยครับ แต่ก็รู้ว่ายังมีอีก // อิอิ...

...จุใจเลยครับ แต่ก็รู้ว่ายังมีอีก // อิอิ...

ครับ  ผมก็พยายามเขียนเรื่องราว เพื่อถ่ายทอดให้คนที่อยู่ข้างหลัง เหมือนได้ติดตามไปเที่ยวด้วยกันไงครับ

ทริปญี่ปุ่น 2018

เมื่อวาน ติดไปงานแต่งของหลานสาว เลยไม่ได้ลงภาพไปซะหนึ่งวัน วันนี้พอมีเวลาก็เอามาลงกันต่ออีกหน่อยนะครับ

ก็ยังคงวนเวียนอยู่แถวๆเรือริมทะเลสาบครับ แต่ฟ้าก็ลักกะปิดลักกะเปิด ทำให้เห็นยอดมิสเตอร์ฟูจิซังแบบผลุบๆโผล่ๆ เดี๋ยวมา เดี๋ยวหาย ก็ต้องรอมั่ง ทำใจครับ

ทริปญี่ปุ่น 2018

เมื่อเล่นกับเรือแล้ว เดินไปเดินมา ก็เจอเข้ากับดอก คอสมอส ก็เลยจับมาเข้าเฟรมดูมั่ง เดี๋ยวจะหาว่ามีแต่ใบไม้ หาดอกไม้ไม่เจอเลย ฮ่าๆๆ

ทริปญี่ปุ่น 2018
.
พอแดดแรงขึ้นอีกนิด ก็เดินขึ้นจากริมฝั่งน้ำ ข้ามถนนไปหาถ่ายกับไม้แดงมั่ง แต่การที่เราต้องส่องใบไม้แดงแบบย้อนแสงเต็มๆแบบนี้ มันก็ไม่ง่ายเลย ที่จะเก็บแสงสีของใบไม้ให้ได้อย่างใจนึก เพราะหากเราถ่ายอย่างปรกติทั่วๆไป เราก็คงได้มาแต่เงาดำเป็นซิลูเอทของใบไม้เท่านั้น หากจะต้องการสีของใบไม้ ประกอบกับมิสเต์ฟูจิซังที่กำลังต้องแสงแดดอย่างจังแบบนี้ คงต้องใช้เทคนิคพิเศษกันอีกแล้ว

เริ่มจากตั้งกล้องให้ไปใช้โหมด HDR ให้กล้องมันถ่ายมา 3 ใบ แล้วเอาภาพมาซ้อนกัน แต่ลองถ่ายมาดูแล้ว มันก็ยังมืดไปอีกอยู่ดี

เอ้า.... ถ้างั้นก็เล่นมุขเดิมๆ เอาไฟฉายส่อง ภาพดูดีขึ้นมาอีกนิด แต่จากแสงธรรมชาติจากดวงอาทิตย์ที่มันแรงกว่าแสงจากไฟฉายมากมายแล้วแบบนี้ เห็นทีจะเล่นมุขไฟฉาย คงเล่นยากซะแล้ว

แต่ปัญหาทุกอย่างต้องมีทางออก

สุดท้าย.... ก็ต้องงัดเอาแฟลชขึ้นมายิงเพื่อเพิ่มแสงให้ฉากหน้า แต่...แสงแฟลชมุมมันก็แคบไปสำหรับเลนส์มุมกว้างๆอย่างเจ้า 11-24mm แถมเวลาที่เราตั้งโหมด HDR ระบบยิงแฟลช มันจะไม่ทำงานซะอีก จึงต้องยิงแสงมันด้วยมือเข้าช่วย (ยังโชคดีที่ ชัตเตอร์ยังยาวถึง 4 วินาที จึงช่วยให้ยิงได้ 2 ไซเคิ้ล) แต่การที่มือหนึ่งต้องกดชัตเตอร์ อีกมือหนึ่งต้องยิงแฟลชใส่ใบไม้ 2 ครั้ง 2 มุม แตกต่างกัน มันก็ยุ่งยากมากเหมือนกันวุ๊ย..... (นี่ขนาดว่ากล้องตั้งบนขาตั้งแล้วนะครับ ไม่งั้นคงถ่ายไม่ได้) ทำไงได้ ก็เราไม่มีผู้ช่วยนี่หว่า....

เอาล่ะ ได้แค่นี้ ก็น่าจะพอใจแล้วล่ะ