ต่อไป »

เจ้าตัวนี้ ไม่รู้แมลงอะไร ลงกินเกษรดอกไม้เหมือนกัน ตัวเล็กๆ พอลงดอกไม้แล้วมักจะมุดจมหายเข้าไปในใจกลางเกษรเลย ทำให้ตามถ่ายยากชะมัด เพราะมันจมหายไปครึ่งตัว เห็นแต่หลังปีกมันเท่านั้น

มาถึงเจ้าตัวนี้ ตอนที่ไล่ตามถ่ายมัน ผมก็เข้าใจว่ามันคือ ผีเสื้อป้ายขาวลายจุด แต่พอกลับมาเช็ก เอ๊ะ มันดูเพี้ยนๆชอบกลอีกตัวหนึ่งครับ

ผีตัวนี้ก็สวยครับ อยู่ในตระกูลแพนซีเหมือนกันครับ แพนซีเทา ครับ เจอเมื่อไหร่เป็นตามถ่ายเมื่อนั้นเหมือนกันครับ

และเจ้าตัวนี้ ทำเอาผมเหนื่อยสุดๆ เพราะปรกติอยู่เมืองไทย เราเจอกันบ่อยๆ แต่เจอทีไร ก็เจอพี่แกที่โป่ง พี่แกลงกินโป่งที่อยู่กับพื้นดิน ต้องนอนถ่ายสถานเดียว แต่มาคราวนี้ พี่แกมาลงกินดอกไม้เว๊ยเฮ๊ย... เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ เลยต้องเดินตามเก็บภาพแกซะหน่อย แต่หนอยแน่ เล่นตัวอีก เข้าใกล้ไม่ได้เลย เกาะปุ๊บ บิน เกาะปุ๊บ บิน แถมตอนเกาะ ปีกก็ไม่เคยหยุด ขยับปีกตลอดเวลา กว่าเราจะรู้ตัว อ้าว.... สปรีสหยุดปีกมันไม่อยู่ มันก็โกยอ้าว.... หายไปกับสายลมซะนี่ ไม่ให้ตี๋น้อยได้แก้ตัวเล๊ย.....

เป็นไงครับ โดนผีหลอกกันเหนื่อยหรือยังครับ คงพอแค่นี้ก่อนดีกว่านะครับ ก่อนที่จะจับไข้หัวโก๋นกันหมด ฮ่าๆๆ

...ทริปนี้ถ่ายมากี่พันใบครับ...

...ทริปนี้ถ่ายมากี่พันใบครับ...

ถ้านับเฉพาะกล้อง ไม่นับโทรศัพท์น่าจะราวๆ 8000 ครับ น้าชิต

Mù Cang Chải,

หลังจากข้าวเที่ยง ที่พวกเรากินกันบ่ายสองทุกวัน คุณเหน่งก็พาไปจุดชมวิวอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งมีทางขึ้นโหดนิดหน่อย ไม่มากนัก แต่วิวสวยมาก ซึ่งไม่สูงจากเมืองมากนัก เจ้าของนาก็อยู่แถวๆนั้นเอง ทางคุณเหน่งจึงไปเจรจา ขอให้มาช่วยเดินเป็นแบบให้หน่อย ซึ่งเค้าก็เต็มใจช่วยเหลือครับ

Mù Cang Chải,

พวกเราอยู่นี่ที่กันจนตะวันคล้อยต่ำลงทุกที จนกระทั่งเมฆฝนเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆ เห็นหมดหวังที่จะได้แสงเย็นแล้ว คุณเหน่งขึงชักชวนกันว่าจะย้อนกลับไปที่จุดชมวิวที่ถ่ายช้างวันแรกกันอีก ผมเองท้อใจกับทางขึ้น จึงขอบาย ยอมอยู่ที่นี่ต่อดีกว่า
เมื่อพวกเค้าไปกันจนหมด ผมจึงเห็นมิสเตอร์เดวิทที่กำลังเพิ่งจะเอาโดรนลงมาจากฟากฟ้าก็ยังอยู่ แกเดินมาถามผมว่า พวกเค้าไปไหนกันหมด ผมจึงบอกว่าเค้าไปรอถ่ายช้างที่จุดแรกอีกครั้ง แกถามผมว่า แล้วผมไม่ไปเหรอ ผมส่ายหัว บอกแกว่า ผมไม่ไหวกับทางขึ้นนั่น แกหัวเราะ แล้วบอกว่า งั้นเรารอถ่ายช้างแถวๆนี้ก็ได้ (ช้าง ในที่นี้ คือ ทางช้างเผือก หรือที่ภาษาอังกฤษเรียกว่า The Milky Way) ผมพยักหน้ารับ
จากนั้น ผมก็เอากล้องเดินส่องนาขั้นบันไดแถวๆนั้นไปตามเรื่อง เพื่อรอเวลาฟ้ามืด

Mù Cang Chải,

จนกระทั่ง ฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ เราสองคนจึงมาปักหลักกันตรงนี้ เตรียมขาตั้ง สายลั่นไก ไฟฉาย แล้วตั้งกล้องรอเจ้าช้างที่คาดว่าจะขึ้นในทิศตะวันตกเฉียงใต้ จากนั้นก็นั่งรอเวลา

พอฟ้าเริ่มมืด ยุงเจ้ากรรมดันยกโขยงกันมารุมแทะเราสองคน แต่ล่ะตัวไซร์ยักษ์ๆทั้งนั้น ยังโชคดีที่ในกระเป๋ากล้องของผมยังเหลือยากันยุงชนิดสเปย์อยู่ครึ่งขวด เลยเอาออกมาแบ่งกันฉีดเพื่อไล่ยุงเจ้ากรรมนั่น

ที่คืนก่อนอยู่บนดอยลูกโน้นไม่มียุงเพราะลมแรง แต่ที่นี่ เราลงมาอยู่กลางเขา เขาจึงบังทางลมเอาไว้ เมื่อไม่มีลม ยุงจึงแผลงฤทธิ์ใส่เราทั้งสองคน แต่หลังจากที่มันโดนกลิ่นยาไล่ยุงของผมเข้า มันก็เผ่นกระจายหายไปหมด

แต่..... ดูนั่น บนฟ้านั่น เมฆฝนยังหนาทึบ ถ้าคืนนี้ เมฆไม่เปิด นอกจากเราสองคนจะไม่ได้ถ่ายช้างเผือกแล้ว ยังอาจต้องหอบกล้องหนีฝนอีกต่างหาก วัดดวงกันล่ะ

Mù Cang Chải,

เราสองคน นั่งลุ้นกันตัวโก่ง ว่าเมฆที่ทะมึนอยู่บนฟ้านั่น จะยอมถอยให้เราหรือไม่

และแล้ว...... ในที่สุด โชคก็เข้าข้างเราจนได้ เมฆโดนลมบนพัดพาไปทางทิศตะวันออก แล้วทางช้างเผือกก็ค่อยๆเผยโฉมออกมาให้เราทั้งสองคนได้มีโอกาสเก็บภาพอันน่าประทับใจอีกครั้ง

ต้องขอขอบคุณ มิสเตอร์เดวิทมากๆ ที่อยู่เป็นเพื่อนกัน และคอยแนะนำเทคนิคต่างๆให้ด้วย ขอบคุณมากๆครับ

Mù Cang Chải,

ยาวหน่อย แต่อ่านเถอะ

ไหนๆก็ไปนั่งเฝ้ารอตั้งหลายชั่วโมงแล้ว คงไม่ได้ถ่ายมาแค่ใบเดียวแน่ๆ เลยขอลงอีกสักใบ แม้ว่าจะดูว่าภาพออกจะซ้ำๆกันบ้าง แต่หากถ้าใครช่างสังเกตุ ก็คงจะเห็นความแตกต่างอยู่บ้างเล็กน้อย เพราะภาพก่อน ถ่ายที่ 16mm แต่ภาพนี้ ถ่ายที่ 14mm ครับ มุมภาพจะกว้างกว่าเล็กน้อย

และในความเป็นจริงนั้น มีถ่ายเสียไปตั้งหลายใบด้วยครับ สาเหตุหนึ่งที่เสียคือ ขณะที่ถ่ายภาพอยู่นั้น เจ้าของบ้านเดินออกมานอกบ้าน แล้วเอาไฟฉายส่องขึ้นมาที่กล้องครับ เค้าคงคิดว่า มีไอ้โจรสองคนเตรียมเข้าปล้นบ้านเค้ามั้ง เพราะเราเองก็เอาไฟฉายส่องไปที่บ้านของเค้าบ่อยๆเหมือนกัน (เพื่อเปิดฉากหน้า) ขณะที่กำลังถ่ายภาพดาวอยู่ หากมีแสงเข้าหน้าเลนส์ก็เป็นพังครับ และเราจะไปตำหนิเค้าก็คงไม่ได้เช่นกัน เพราะที่เค้าส่องมาก็เพราะเราเองก็ไปด้อมๆมองๆบ้านของเค้ามาตั้งแต่เย็นแล้วครับ

และอีกสาเหตุของการถ่ายเสียนั่นก็คือ การขยับตัวของเลนส์ขณะที่เราขยับเปลี่ยนมุมกล้อง ซึ่งการที่เราใช้เลนส์ที่เปลี่ยนทางยาวโฟกัสได้ก็จะมีปัญหานี้ครับ แต่หากใครที่ใช้เลนส์ฟิก ปัญหานี้ก็จะหมดไป

ภาพนี้ ถ่ายที่ 14mm F4 30s ISO10000 จากกล้อง Canon 5D Mk IV หากสังเกตุหรือขยายภาพให้ใหญ่ๆ เราจะเห็นดาวถูกลากเป็นเส้นอยู่นิดๆจากการที่ต้องใช้ชัตเตอร์ยาวๆนั่นเอง

จากสูตรของรุ่นพี่ๆที่สอนๆกันต่อๆกันมาบอกว่า หากเป็นกล้องฟูลเฟรม ให้ใช้ตัวเลข 600 ตั้งแล้วหารด้วยทางยาวโฟกัสของเลนส์ 600/14 = 42.85 หากเราใช้สูตรนี้ เราจะสามารถใช้ชัตเตอร์ยาวได้ถึง 43 วินาที แต่นี่ผมใช้เพียง 30 วินาที ดาวก็เริ่มเห็นเป็นเส้นแล้วครับ

ความเห็นส่วนตัผมเองนะครับ ผมว่ากล้องฟูลเฟรม น่าจะใช้ตัวเลขที่ 400 จะเหมาะสมกว่า ส่วนกล้องตัวคูณก็คงต้องเหลือตัวเลขราวๆ 250 เองครับ

จะเห็นว่า ในภาพมีน๊อยส์รบกวนค่อนข้างสูง เหตุเพราะใช้ค่า ISO สูงมาก เลนส์ที่มีค่า F สูงกว่า เช่นเลนส์ตัวนี้ของผม มีค่า F กว้างที่สุดที่ี F4 จึงทำให้เสียเปรียบเลนส์ที่มีค่า F 2.8 ไปหนึ่งสตอป นั่นก็คือ หากใช้เลนส์ที่ F 2.8 ได้ ภาพนี้ก็ไม่ต้องดัน ISO ไปถึงตั้ง 10000 ตั้งISO แค่ 5000 ก็จะได้แสงในภาพเท่ากันกับภาพนี้แล้ว และน๊อยส์ที่รบกวนก็จะลดลงไปมากทีเดียวครับ

สรุปว่า ใครที่คิดว่าอยากไปถ่ายทางช้างเผือกให้ดูแจ่มๆ ต้องมีอุปกรณ์ที่เหมาะสมเช่น กล้อง ควรต้องฟูลเฟรมที่สามารถใช้ ISO สูงๆได้ (ยิ่งสูงยิ่งดี สูงได้โดยที่ไม่มีน๊อยส์รบกวน) เลนส์ควรเป็นเลนส์ฟิก ช่วงตั้งแต่ 12mm-24mm (แล้วแต่ความชอบ) และควรมีค่า F กว้างอย่างน้อย F2.8 (กว้างกว่านี้ยิ่งดี) นอกนั้นก็ขาตั้งกล้องที่แข็งแรง สายลั่นไกที่เชื่อถือได้ จากนั้นก็ต้องเลือกช่วงเวลาที่ไม่มีแสงรบกวนจากพระจันทร์ สถานที่ ที่ไม่มีแสงรบกวน (แน่นอนว่า ในเมืองถ่ายไม่ได้แน่ๆ) และสถานที่นั้นต้องมีความปลอดภัยพอสมควร (ปลอดภัยจากผู้ร้าย) และสถานที่ควรมีจุดนำสายตาที่น่าสนใจเป็นองค์ประกอบของภาพ อุปกรณ์ป้องกันสัตว์ร้าย เช่นยุง หมา งู แมลงมีพิษ ฯลฯ
ไฟฉาย อันนี้จำเป็นมาก เพราะในที่มืดๆ เราจะตั้งค่ากล้องลำบาก และมันยังมีประโยชน์อีกอย่าง คือเอาแสงไฟฉายไปประกอบเป็นองค์ประกอบภาพด้วย และเอาแสงไปส่องเปิดฉากหน้าของภาพ อาหาร+น้ำดื่ม ควรมีพร้อม เพราะบางทีรอกันนานหลายชั่วโมง เก้าอี้นั่ง (ถ้ามี เพราะต้องรอนานแน่ๆ)
และที่สำคัญ บางครั้งอยู่กันในที่มืดๆ ดึกดื่นค่อนรุ่ง จึงควรต้องมีเพื่อนผู้รู้ใจร่วมไปด้วยครับ จะได้อุ่นใจหน่อย เจอพง เจอผี จะได้ไม่ต้องวิ่งหนีคนเดียว อิๆ

...ช้างดุ...
...ระยะที่ 14 กับ 16 ภาพดูกว้างต่างกันเลยนะครับ...

...ช้างดุ...
...ระยะที่ 14 กับ 16 ภาพดูกว้างต่างกันเลยนะครับ...

ครับ น้าชิต
แต่ในความเป็นจริงที่เจอกับตัวผมเองนะครับ และอาจจะเกิดจากความชอบเป็นการส่วนตัว หรือความเห็นส่วนตัวผมเองนะครับน้าชิต  ผมชอบระยะที่ 14-16mm มากกว่าที่มุมกว้างกว่านี้ครับ
คือที่จริงเลนส์ของผมคือ 11-24mm แต่ถ้าถ่ายที่ 11mm ผมว่าช้างมันดูตัวเล็กไปอ่ะครับ  แต่ถ้าเป็นช้างแนวคันธนู ที่เราต้องการเก็บส่วนโค้งของคันธนูให้ครบ ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งครับ
ส่วนมิสเตอร์เดวิท แกใช้เลนส์ฟิกส์ของจีน ยี่ห้อ เลาวา 12mm F2.8 ราคาไม่ถูกเหมือนกันนะครับ เลนส์ตัวนั้น  เมืองไทยขายอยู่ราวๆ 3 หมื่นต้นๆ เป็นเลนส์ที่น่าสนใจเหมือนกัน เพราะ F2.8 ครับ

[..ผีงามๆเยอะเลยนี่ครับ..งานนี้ถือว่าคุ้มมาก..]

..ผีงามๆเยอะเลยนี่ครับ..งานนี้ถือว่าคุ้มมาก..

Mù Cang Chải,

หลังจากที่กลับจากถ่ายช้างเมื่อคืน เช้าวันนี้คุณเหน่งบอกว่า เป็นวันฟรีเดย์ คือ ใคร อยากไปไหนก็ไปกันเองได้เลย
ฉะนั้น วันนี้ ผมจึงไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นก่อนไก่โห่เหมือนทุกวัน ผมและน้าหมูจึงออกจากห้องราวๆ 7 โมงเช้า หลังจากหาอาหารใส่ท้องแล้ว เราสองคนก็แจวไปตรงจุดชมวิวที่เราเรียกกันว่า มุมฟิชอายนั่นเอง
แม้ว่าผมจะมาที่นี่ 2 รอบแล้วก็ตาม แต่ทั้ง 2 รอบ แสงมันยังไม่ดีนัก คือมาเอาตอนเที่ยงบ้าง บ่ายบ้าง จึงแค่เก็บๆภาพไปดูเท่านั้น แต่วันนี้ตั้งใจจะมาถ่ายแสงช่วงเช้าที่คิดว่าน่าจะเหมาะสมกับที่นี่ที่สุดครับ และที่สำคัญ เรามาวันนี้ ดูเหมือนข้าวในนาจะเหลืองอร่ามกว่าทุกวันด้วยซ้ำ อันแสดงว่า ข้าวกำลังจะถูกเกี่ยวในไม่ช้านี้แล้ว
แม้ว่าวันนี้เราจะมาช่วงเช้าแล้วก็ตาม แต่แสงก็ไม่ค่อยได้ดังใจนัก เพราะปรากฏมีหมอกค่อนข้างเยอะ และบนฟ้าก็มีเมฆหนามาบังแดดเอาไว้อีก แต่เราก็คงรอไม่ได้แล้ว เพราะพรุ่งเราจะออกจากที่นี่กันแล้ว ก็ต้องเก็บภาพไปตามสภาพนี้แล้วล่ะครับ