ต่อไป »

Mù Cang Chải,

กว่าจะถ่ายนาเสร็จ เหลียวกลับมา อ้าว....... น้าหมูไม่รู้หายไปไหนแล้ว ส่วนพี่โยกับเพื่อนๆก็พากันเดินสูงขึ้นไปอีกหน่อย ผมเห็นว่าแสงเริ่มแข็งแล้ว คงจะถ่ายให้สวยได้ยากแล้ว จึงเก็บอุปกรณ์ จากนั้นก็ขี่รถดิ่งลงมาที่ตลาด

ด้วยว่ารองเท้าเจ้ากรรมของผม ซึ่งมันรับใช้ผมมาหลายปี วันแรกที่มาถึงมู่กางจ๋าย มันเลยทรยศผมด้วยการแหกอ้าปากพะเยิบๆ เมื่อผมผ่านตลาดเห็นร้านขายรองเท้าจึงแวะเข้าไปดู แต่ปรากฏว่าเค้ามีแต่เบอร์เล็กๆที่ผมใส่ไม่ได้ ผมจึงโบกมือลาเจ้าของร้านแสนสวยแต่คุยกันด้วยภาษาใบ้ ออกข้ามสะพานมานิด ผมเหลียวไปเห็นร้านขายขนมปังแบบฝรั่งเศษที่มีการใส่ไส่ต่างๆข้างใน ผมจึงแวะเข้าไปสั่งมาดุ้นหนึ่ง ครับ ต้องเรียกมันว่าดุ้นจริงๆ เพราะอันค่อนข้างใหญ่และแข็งมาก ชี้โบ๊ชี้เบ๊ ว่าเราจะใส่ไข่ทอด ใส่หมูยอ ใ่ผัก และหยอดซ๊อสด้วย สนนราคาดุ้นหนึ่ง 12,000 ดอง ก็ราวๆ 17 บาทไทย จากนั้นเมื่อได้ขนมปังแล้ว ผมก็แจวอ้าว...กลับที่พัก

เอ๊ะ น้าหมูยังไม่กลับมานี่นา ผมเลยจัดการกับเจ้าขนมปังฝรั่งเศษดุ้นนั้นเป็นอาหารเช้าวันนั้น สบายพุงไป

จากนั้นก็เอากล้องใส่เลนส์ EF-100-400mm + ท่อมาโคร เอาไปชวนเจ้าเต่าหลังบ้านทะเลาะกันอีกยกใหญ่ๆ กว่าน้าหมูแกจะกลับมา ผมเล่นซะถ่านไฟแฟลชผมหมดไปชุดหนึ่งแล้ว

Mù Cang Chải,

หลังจากที่น้าหมูแกกลับมา และอาบน้ำล้างเหงื่อให้สบายตัวแล้ว ผมก็ชักชวนแกออกไปตะเวน ขี่มอไซค์ไปชมนาขั้นบันไดตามข้างทาง ก็ต้องบอกเลยว่า มองไปทางไหนก็ตื่นตาตื่นใจไปหมด

เราจอดรถเพื่อเก็บภาพไปเรื่อยๆ ตรงไหนสวยก็จอดกันที แต่ด้วยความที่เราไปจากเมืองไทย ที่บ้านเราขับรถชิดซ้าย แต่ที่นี่กฏเค้าขับรถชิดขวา ความไม่ค่อยคุ้นเคยจึงมักทำให้เราหลงลืม เมื่อต้องจอดบ่อยครั้งเข้า ในที่สุด ผมก็เผลอ ออกรถไปชิดซ้ายทันที เล่นเอาชาวประชาเค้ากดแตรไล่ผมกันเป็นแถว และอีกอย่าง ที่บ้านเรา ขับขี่มอไซค์ ต้องเปิดไฟหน้า แต่ที่นี่ไม่ต้องเปิด เมื่อผมขับและเปิดไฟหน้า รถที่สวนทางมาจึงชี้โบ๊ชี้เบ๊มาที่รถผมบ่อยๆ ทีแรกผมไม่เข้าใจ ก็คิดว่ารถของผมมีปัญหาอะไร จึงต้องก้มสำรวจทุกที กว่าจะเข้าใจว่า อ้อ... เค้าหมายถึงว่าผมลืมปิดไฟหน้านั่นเอง

พูดถึงเรื่องการขับขี่มอไซค์แล้ว ก็ต้องเล่าเรื่องคนที่นั่น หลังจากที่ประเทศเวียตนามได้เริ่มพัฒนา การใช้รถจักรยานถีบก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นใช้รถจักรยานยนต์แทน เมื่อต้องใช้รถมอไซค์ ทางการจึงประกาศให้ต้องสวมหมวกกันน๊อก และต้องรัดสายเข็มขัดที่ใต้คางของหมวกกันน๊อกทุกคน หากไม่สวมหมวกและไม่คาดเข็มขัดให้เรียบร้อย จะถูกปรับ 200,000 ดอง (ประมาณ 300 บาท) และที่เห็นคือ แม้แต่พวกเค้าจะขับขี่กันตามเส้นทางบนยอดดอย ที่ไม่ใช่ถนนหลวง พวกเค้าก็ปฏิบัติตามกฏอย่างเคร่งคัด ไม่เห็นมีใครที่จะพยายามแหกกฏเหมือนวัยรุ่นบ้านเราสักคน

จุดนี้ เราจอดรถลงไปเก็บภาพกัน ผมถ่ายเสร็จแล้ว แต่น้าหมูแกยังติดใจ ขยับหามุมอยู่นั่นแหละ ผมจึงเดินเข้าไปที่บ้านของชาวบ้านตรงนั้น เค้าเก็บข้าวโพดแห้งแขวนไว้เต็มบ้านเลยครับ

ต้องบอกว่า.... ตามเนื้อที่ว่างเปล่าที่ยังพอจะเพาะปลูกได้ ถ้าไม่ได้ทำนา ชาวบ้านเหล่านั้นก็จะปลูกข้าวโพดแซมเอาไว้ (ซึ่งอยากจะเชื่อว่า พอหมดฤดูทำนา ชาวบ้านก็คงลงข้าวโพดแทนอีก) เราจึงเห็นแทบทุกบ้านมีข้าวโพดแห้งอย่างนี้แขวนตามระเบียงบ้านแทบจะทุกบ้านก็ว่าได้ครับ

Mù Cang Chải,

เราสองคน ขับถ่ายภาพไปเรื่อยๆตามสองข้างทาง แวะมันไปซะแทบจะทุกจุด ด้วยระยะทางที่ขับขี่กันไปราวๆสัก 20 ก.ม. เราจึงใช้เวลไปเกือบๆ 2 ชั่วโมง และได้ภาพมากันคนล่ะหลายร้อยภาพ ก็เลือกๆเอามาฝากกันครับ

Mù Cang Chải,

สุดท้าย เรามาถึงตรงจุดนี้ จุดที่เมื่อวาน คุณเหน่งแกพามาชี้จุดว่า เป็นจุดถ่ายวิวยอดนิยมจุดหนึ่งของที่นี่ แต่....... เมื่อวาน เราไม่ได้ถ่ายภาพที่นี่ เพราะว่า เรามาเอาช่วงบ่าย แสงจึงไม่เหมาะสมนัก ที่นี่ ต้องแสงเช้าๆเท่านั้น

แต่..... (อีกครั้ง) กว่าเราสองคนจะแถมาถึงที่นี่ มันก็เที่ยงวันเข้าไปแล้ว แสงจึงยิ่งไม่เหมาะกว่าเมื่อวานซะอีก เอาน่า.... มาถึงแล้ว ก็ถ่ายๆไปเถอะ หากพรุ่งนี้เช้ามีเวลา ค่อยย้อนกลับมาอีกทีก็ได้

ถ่ายเสร็จ เหลียวมองรอบๆตัว ก็พบว่ามีการก่อสร้างรีสอร์ตบนยอดเขา บอกเลยว่า ปีหน้า ใครมีกะตังค์ มาใช้บริการรีสอร์ตที่นี่ได้ เรียกว่านอนเกาสะดือชมวิว ไม่ต้องออกจากห้องกันเลยล่ะครับ

และบอกเลยว่า คนที่สามารถสร้างรีสอร์ตบนยอดเขาตรงนี้ได้ ทั้งเพาเว่อร์ ทั้งการเงิน ทั้งคอนเน็คชั่นฝ่ายพลเรือน ฝ่ายทหาร ของเค้า ต้องมีไม่น้อยกว่านายพรานล่าเสือดำของบ้านเรากันเลยล่ะ ไม่งั้นไม่กล้าลงทุนสร้างหรอกครับ

Mù Cang Chải,

จักรยานยนต์คู่ชีพ ที่เราสองคนเช่ามาจากในตลาดมู่กางจ๋าย และด้วยรถแบบนี้แหละครับ ที่เราต้องขี่มันไต่ทางมห่วิบากขึ้นไปชมวิวบนยอดเขากันครับ นี่มันมอไซค์วิ่งซื้อกับข้าวชัดๆ

Mù Cang Chải,

มีเรื่องหนึ่งที่อยากพูดถึงนั่นก็คือ ผมไปเวัยตนามเมื่อราวๆ 20 กว่าปีก่อน ในเมืองไซ่ง่อน (สมัยนั้น ยังไม่เปลี่ยนชื่อเป็น โฮจิมินห์) เต็มไปด้วยรถจักรยานสองล้อถีบ และเมื่อออกนอกเมือง สิ่งที่เห็นชนชินตาอีกสองอย่างนั่นก็คือ 1. การเอาผลผลิตทางการเกษตรมาตากแดดบนถนน เรียกว่า ถนนมีสองเลนวิ่งสวนทาง ชาวบ้านเอาไปใช้ตากสิ่งของซะเลนหนึ่ง และ 2. ตกเย็น ชาวเวียตนามก็จะสืบวัฒนธรรมการจิบชา กินกาแฟ จากฝรั่งเศษ จึงเอาโต๊ะ เก้าอี้ ออกมาตั้งที่ริมถนน (เกยขึ้นไปบนถนนเลนหนึ่ง) แล้วนั่งจิบ ชา กาแฟ สนทนาปัญหาบ้านเมืองกันตรงนั้น (เหมือนสภากาแฟทางภาคใต้บ้านเรา)

ก่อนหน้านี้ หลังจากที่เวียตนามเริ่มพัฒนาประเทศ จึงมีประกาศ ห้ามชาวบ้านนำสิ่งของขึ้นไปตากแดดบนถนนและที่สาธารณะอีก เพราะไปสร้างปัญหาให้กับการจราจร
จากภาพนี้ก็คงเห็นล่ะครับว่า บนถนน ชาวบ้านยอมครับ ไม่ใช้กันแล้ว แต่ตรงไหนที่เป็นที่สาธารณะที่ไม่ใช่ถนน ก็ยังคงเอามาใช้ประโยชน์อีกอยู่ดีครับ

ตรงนี้น่าเป็นป้ายบอกการท่องเที่ยว แหล่งท่องเที่ยวของที่นี่มั้ง ใครอ่านออกช่วยบอกทีครับ

Mù Cang Chải,

วันนั้น เรามีนัดทานข้าวเที่ยงราวๆบ่ายสองโมงกับก๊วนที่มาเวียตนามด้วยกัน ที่ร้านอาหารในเมืองมู่กางจ๋าย ตอนนี้แค่เที่ยง เราจึงยังพอมีเวลาอีกหน่อย จึงชวนกันขับรถเลยจากจุดชมวิวที่คุณเหน่งชี้ไว้ไปอีก ช่วงหนึ่ง เราก็ขับผ่านชาวเขาที่กำลังนวดข้าว เราจึงแวะจอดรถเข้าไปดูใกล้ๆ

สมัยที่ผมยังเด็กๆ ที่บ้านนอกแถวๆชลบุรี เมื่อถึงหน้าเกี่ยวข้าวก็จะราวๆเดือนตุลาคม ปลายฝนต้นหนาว และโรงเรียนก็จะปิดเทอมราว 1 เดือน
โรงเรียนสมัยนั้นปิดเทอมกันปีล่ะ 3 ครั้ง คือ
ช่วงปลายเดือนมิถุนายน (หลังการสอบครั้งแรกของปีการศึกษา) เพื่อให้โอกาสแก่เด็กๆไปช่วย พ่อ-แม่ดำนา
และครั้งที่สองช่วงกลางเดือนตุลาคม (หลังการสอบครั้งที่สองของปีการศึกษา) เพื่อให้เด็กๆไปช่วย พ่อ-แม่เกี่ยวข้าว
และครั้งที่ 3 ช่วงเดือนกุมภาพันธ์ หลังสอบไล่เสร็จ เรียกว่า ปิดเทอมใหญ่ เพราะจะปิดราวๆ 2 เดือน (สอบไล่เพื่อข้ามชั้นเรียน ใครสอบตกต้องเรียนซ้ำชั้นโดยไม่มีข้อยกเว้น) และเริ่มเปิดเทอมกันประมาณต้นเดือนพฤษภาคมของทุกปี

ที่บ้านผมที่จริงมีนากะเค้าอยู่ไม่กี่ไร่ เพราะคุณพ่อผมถนัดงานสวน งานไร่มากกว่า และพื้นที่ค่อนข้างสูง จึงไม่ค่อยเหมาะแก่การทำนา จึงมีพื้นที่แค่นิดเดียวที่พอจะทำนาได้เท่านั้น พอถึงฤดูเก็บเกี่ยว ที่บ้านผมก็จะมีถังไม้ใหญ่ ทรงกลม จะถูกลากออกไปนา เพื่อเอาข้าวที่เกี่ยวตากแดดไว้พอแห้งได้ที่ก็จะนำมาฟาดกับถังไม้ที่ว่านี้

มาเจอกับภาพแห่งความหลังสมัยที่ยังวัยเด็กเข้าอย่างนี้ ผมงี้อึ้งไปเลยครับ

Mù Cang Chải,

เราสองคน ขับเลยจากจุดชมวิวไปอีกหลายกิโลเมตร ก็พบกับตลาดเล็กๆอีกแห่งหนึ่ง ก็ไม่ทันดูว่ามีชื่อว่ากะไร (เพราะอ่านภาษาเค้าไม่ออก จึงไม่อยากเดาครับ) จากนั้นเห็นว่ามันใกล้เวลานัดทานข้าวเที่ยงแล้ว จึงขับรถกลับ

หลังทานข้าวเที่ยง คุณเหน่งบอกว่าบ่ายวันนี้ จะพาไปจุดชมวิว ลาน ฮ. (ซึ่งก็เชื่อว่า ชื่อนี้น่าจะมาจากกลุ่มคุณเหน่งนั่นแหละที่ตั้งตั้งให้) ผมรีบถามก่อนเลยว่าหนทางมันจะมหาโหดแบบเมือบ่ายวานนี้หรือเปล่า บอกตรงๆว่าชักจะเหยงๆครับ คุณเหน่งบอกว่า ทางก็พอๆกัน แต่แค่ไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึง เอาว๊ะ ถ้าโหดๆแค่ไม่กี่ร้อยเมตรก็พอทน ไปก็ไป (ว๊ะ)

แต่...... พอไปเห็นทางขึ้นเท่านั้น ผมแทบลมจับ ทางชันยิ่งกว่าเมื่อบ่ายวานซะอีก ผมพยายามลงจากรถมาเข็นช่วย แต่เร่งยังไงเจ้าม้าแก่ของผมมันก็บอกว่ามันไปไม่ไหวแล้วจริงๆ พอคุณเหน่งผ่านมา ผมถามว่าอีกไกลไหม? แกตอบบว่าอีกราวๆ 400 เมตร

เมื่อรถของผมมันไม่ยอมไป ผมจึงต้องเข็นรถเข้าไปจอดในรั้วบ้านของชาวเขาหลังหนึ่งตรงนั้น แล้วปลดสัมภาระทุกอย่างมาขึ้นบ่า เดินตะกายตามกลุ่มรถที่พวกผมขับขึ้นเขาไป ระหว่างทาง มีหมู่บ้านชาวเขาหลายหลังอยู่ข้างทาง พวกเค้าออกจากบ้านมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ (ก็คนมันหล่อก็งี้แหละ) ผมก็ไม่ได้คิดอะไร

แต่พอเดินขึ้นไปถึงยอดเขาลูกแรก ผมก็เจอเข้ากับถนนที่เค้าเทซีเมนต์แล้ว ราบเรียบ ใหม่กริ๊ปเลย และมีรถมอไซค์วิ่งกันขวักไขว่ บางคันก็บีบแตรพยักหน้าเชิงถามผมว่าจะใช้บริการมอไซค์รับจ้างของเค้าไหม? ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยจุก ก็จะไปใช้บริการได้ไง ในเมื่อรถผมดันไปอยู่กลางเขาแบบนั้น ขืนนั่งรถเค้าไป แล้วใครจะไปเอารถผมคืนมาล่ะครับ

ที่แท้ เค้าทำเส้นทางขึ้นมาจุดชมวิวลาน ฮ.ใหม่ แต่ไม่ใช่เส้นทางเดิมที่คุณเหน่งเคยมา ด้วยความที่ยังไม่รู้ คุณเหน่งเลยพามาตามเส้นทางเก่าที่เค้าเลิกใช้กันแล้ว มิน่าล่ะ ตอนที่พวกเราขี่รถกันขึ้นมา ชาวบ้านถึงพากันออกมามองพวกเราอย่างแปลกใจ แถมผมสังเกตุตามพื้นทางที่เราขึ้นมา ไม่เห็นร่องรอยล้อรถของใครเลย เหมือนเป็นเส้นทางร้างที่เค้าไม่ใช้กันนานแล้ว

และด้วยว่าที่นี่ มีทางลาดซีเมนต์ที่สามารถขี่รถมอไซค์ขึ้นมาได้อย่างสะดวก จึงเป็นเหตุให้ที่นี่เริ่มมีนักท่องเที่ยวขึ้นมาชมหนาตากว่าที่อื่นๆ และเริ่มมีการก่อสร้างอาคารที่พักหรือร้านจำหน่ายของกิน น้ำดื่ม กาฟงกาแฟ แล้วเก็บเงินค่าเข้าไปใช้บริการนั่งพักชมวิว ถ้าอีกหน่อย หากมีนักท่องเที่ยวเยอะขึ้น คาดว่า การก่อสร้างก็คงต้องเพิ่มขึ้นเรื่อยๆทุกปี ไม่ช้า.... ก็คงจะเหมือน ภูทับเบิก บ้านเรานั่นแหละ มีแต่อาคาร นาขั้นบันไดคงหายไปหมด

คุณเหน่งบอกว่า เราจะอยู่ที่นี่จนมืดค่ำ แล้วถ่ายทางช้างเผือกกันที่นี่อีกคืน ก็แล้วมองดูเมฆบนฟ้านั่นสิครับ มันจะรอดจากฝนหรือเปล่ายังไม่รู้

...เค้าปลูกเพื่อให้ถ่ายรูปหรือปลูกเป็นปกติครับ...

ปลูกเพื่อบริโภคโดยปรกติครับ  แต่พวกเราไปใช้สถานที่เค้าเพื่อถ่ายภาพครับ

ขณะที่ถ่ายภาพอยู่ มีหญิงชาวเขาที่เป็นเจ้าของนาก็มาโวยวายชี้โบ๊ชี้เบ๊ ทำนองว่าพวกเราเข้าไปย่ำที่นาของเค้าเสียหาย (ฟังไม่ออกหรอกครับ แต่เดาจากท่าทางเอา)
ที่จริง พวกเราไม่มีใครเดินไปเหยียบถูกข้าวในนาของแกสักต้น  เดินกันบนคันนาอย่างระมัดระวังตลอดเวลา แล้วไปทำความเสียหายให้ตรงไหน  แต่..... เพื่อสันติภาพ....
ทางคุณเหน่ง (ผู้จัดทริป) จึงเอาเงินแบงค์ 50,000 ดองส่งไปปิดปากแก  แกจึงเงียบเสียงเดินหายไป (50,000 ดองเท่ากับเงินบาทราวๆ 72 บาท)
พอผ่านไปสักสองชั่วโมง  ก็มีชาวเขาผู้ชายมาโวยอีก  ก็เหมือนเดิม คุณเหน่งเอาเงิน 50,000 ดองปิดปากไปก็เงียบหายไป
พออีกชั่วโมงต่อมา ก็มีหญิงชราชาวเขามาเดินโวยวายอีก คุณเหน่งหัวเราะ แล้วพูดติดตลกว่า ที่นี่มีระบบเติมเงินด้วยว๊อย พอหมดโปร ก็ต้องเติมเงินกันที จากนั้นแกก็เติมเงินไปอีก 50,000 ดอง 555

...เงินทำได้ทุกอย่างจริงๆเลย...

Mù Cang Chải,

เมื่อเดินขึ้นไปถึงจุดที่พวกเรามองว่าเป็นจุดที่เคยถ่ายภาพได้ดีที่สุดของตรงนี้ เวลานี้ก็โดนชาวเขายึดเอาไปทำร้านค้าเพื่อเก็บเงินนักท่องเที่ยวไปแล้ว พวกเราจึงไต่เขาขึ้นสู่ที่สูงขึ้นไปอีกเล็กน้อย เพื่อมองหามุมที่พอจะได้อาศัยบ้าง

ที่เราเรียกว่า ลานฮ. เพราะมีนาข้าวแปลงหนึ่งที่ทำเป็นวงกลมจนมีลักษณะคล้าย ลาน ฮ. นั่นเอง แต่ด้วยความที่ยังไม่มืด นักท่องเที่ยวจึงยังหนาตา ทำให้ถ่ายภาพหลบฝูงชนได้ยาก

ผมเองก็พักเหนื่อยและรอเวลาเย็นอีกหน่อย เผื่อจะได้แสงเย็นๆที่ทะลุเมฆมา คนอื่นๆพากันเดินเลาะไต่ไปตามคันนา ลงลึกลงไปใจหุบเขาข้างล่าง ผมมองด้วยสายตาละห้อย คิดในใจว่า ขืนตามลงไป มีหวังกลับขึ้นมาไม่ไหวแน่ๆ เพราะระดับความชันสูงมาก จึงทำให้คันนาของแต่ล่ะแปลงนั้น สูง-ต่ำ ต่างกันราว 3 เมตร จะต้องปีนกันทีเดียว และอาจไปทำเอาข้าวในนาพังได้ จึงตัดสินใจ ไม่ลงไปกับเค้า ถ่ายมันบนนี้ก็ได้ (ว๊ะ) อยู่คนเดียว

คุณเหน่งไปเจรจาว่าจ้างชาวเขาสองคนมาเป็นแบบเดินเกร่ๆบนคันนา แต่ด้วยความที่ผมไม่ได้เดินลงไปกับเขา ผมจึงได้เห็นเพียงไกลๆเท่านั้น

Mù Cang Chải,

พวกเค้าลงกันไปหมดแล้ว ไม่มีไรทำ ถ่ายมาหลายใบมาต่อกันเพื่อชมมุมกว้างๆดูมั่งดีกว่า

ปีนี่น่าเสียดายตรงที่ หลังลาน ฮ. มีเนินเขาลูหนึ่งที่อยู่ด้านหลัง ชาวเขาไม่ได้ทำนา แต่ปลูกข้าวโพดแทน และเป็นช่วงเวลาที่ข้าวโพดแก่จนตอแห้งเป็นซังข้าวโพดไปแล้ว ความงดงามจึงลดลงไปบ้าง และหากสังเกตุไปไกลๆ จะเห็นเสาเซลส์ไซส์ของบริการโทรศัพท์ติดตั้งอยู่ใกล้ๆตรงนั้นด้วย แสดงว่า ผู็ให้บริการคงเล็งเห็นแล้วว่า จุดนี้ อนาคตต้องมีนักท่องเที่ยวขึ้นมาชมเยอะแน่ๆครับ

Mù Cang Chải,

นี่ครับ พรรคพวกที่กำลังหาทางเดินลัดเลาะไปตามคันนาที่สูงชันมากๆ เพื่อที่จะลงไปให้ถึงก้นหุบเขาโน่น..... มันไม่ง่ายเลยที่จะต้องแบกเป้กระเป๋ากล้องที่หนักสิบกว่ากิโลลงไป แล้วต้องแบกน้ำหนักขนาดนั้นไต่คันนากลับขึ้นมา แค่เห็นก็ท้อใจแล้วครับ

Mù Cang Chải,

ที่จริง ผมว่า มองจากตรงนี้ วิวก็งดงามน่าชื่นใจแล้วล่ะครับ ทุ่งนาเขียวๆ สลับกับบางแปลงที่เริ่มเป็นสีทองแล้ว งามจับใจจริงๆนะครับ ขอบอก

Mù Cang Chải,

และแล้ว..... แบบที่คุณเหน่งไปเจรจาก็มาเดินให้ตามคอนเซฟที่ตกลงกันไว้ ผมมองอดขำไม่ได้ เพราะแกเดินครบรอบแล้วก็จะกลับ แต่ทางตากล้องข้างล่างนั่นก็ตะโกนว่าให้เดินอีกรอบ อีกรอบ และอีกหลายๆรอบ มองจากมุมข้างบนอย่างนี้เลยอดขำไม่ได้ เพราะเหมือนหนูติดจั่นยังไงยังงั้นเลยครับ

และความที่ผมไม่ได้ไต่ลงไปข้างล่างนั่นด้วย ผมจึงไม่ทราบว่า มุมถ่ายแบบจากข้างล่างเป็นอย่างไร คงจะงดงามแตกต่างจากที่ถ่ายจากข้างบนมากมายมั้ง ถึงได้ยอมเหนื่อยยากขนาดนั้น พากันไต่ลงไป

และเมื่อผมถ่ายชอตนี้เสร็จ ผมก็นึกขึ้นได้ว่า ผมฝากมอไซค์เอาไว้ที่บ้านชาวเขาระหว่างทางที่ขึ้นมา (ซึ่งคนอื่นๆเค้าขี่ขึ้นมาสำเร็จ ยกเว้นคันของผมคันเดียว) จากตรงนี้ ลงไปถีงบ้านชาวเขานั่น ระยะทางน่าจะราวๆ 600 เมตร หากผมไปช้า เกรงว่าชาวเขาบ้านนั้นเกิดปิดบ้านไปแล้ว แล้วผมจะเอารถได้อย่างไรล่ะ แล้วโปรแกรมที่พวกเค้าวางไว้คือ คืนนี้ จะรอถ่ายทางช้างเผือกที่นี่อีกคืน หากผมรอจนมืดค่ำขนาดนั้น คนอื่นๆคงขี่มอไซค์ลงทางเส้นทางใหม่ได้ แต่ผมต้องไปเอารถที่ฝากไว้ จึงต้องกลับเส้นทางเดิมคนเดียว และมืดค่ำแล้ว อาจจะเอารถไม่ได้ ก็จะยิ่งยุ่งไปกันใหญ่ สุดท้าย ผมต้องตัดใจกลับก่อนเวลาอันควร ยอมละทิ้งช้างคืนนี้ไปอย่างสุดแสนจะเสียดาย แต่ก็กะเกณฑ์ในใจว่า หากพรุ่งนี้ มีโอกาส จะย้อนกลับมาแก้มือใหม่อีกทีแล้วกัน เพราะยังอยู่ที่นี่อีกหลายวัน จากนั้น ผมก็โบกมืออำลาจากสถานที่นั้นมาคนเดียวเงียบๆ

Mù Cang Chải,

จะเบื่อนาขั้นบันไดกันหรือยังน๊อ........
แต่อย่าเพิ่งเบื่อกันเลยครับ เพราะผมาที่นี่เพื่อมาถ่าย เก็บภาพนาขั้นบันไดนี่ครับ

หลังจากที่ลงมาเอารถมอไซค์ที่ฝากชาวเขาเอาไว้ และขับลงมาจนถึงถนนใหญ่ ผมขับรถมุ่งหน้ากลับที่พัก และตั้งใจไว้ว่าจะแวะมาเก็บภาพตรงจุดชมวิว "เรือรบหลวง" ตรงนี้ครับ

ด้วยว่าเมื่อช่วงเช้า ขับรถผ่านมาแล้ว และเห็นว่าที่นี่ก็สวยดี แต่ถ้าจะให้ดีก็ต้องรอแสงเย็นๆน่าจะดูสวยกว่า เย็นวันนี้ถือว่าผมมาที่นี่เอาเย็นๆพอดี ก็เลยแวะเก็บภาพซะหน่อย

ส่วนไอ้ชื่อ "เรือรบหลวง" นั่น ผมแอบเรียกของผมคนเดียวนะครับ เพราะผมจินตนาการว่า มันมองดูคล้ายเรือรบครับ ส่วนคนเวียตเค้าจะเรียกว่าอะไร ผมก็ไม่ทราบครับ