ต่อไป »

Mù Cang Chải,

ภาพนาขั้นบันไดช่วงบ่าย..... เอ่อ... ต้องบอกว่าบ่ายของวันที่สองสินะครับ เพราะเรามาถึงที่นี่เอาบ่ายเมื่อวาน ฉะนั้น น่าจะต้องเรียกบ่ายเมื่อวานว่า บ่ายวันแรกไปแล้ว
หลังจากอาหารเที่ยงที่คุณเหน่งพาไปชี้จุดชมวิวต่างๆแล้วก็พามาที่นี่ แต่...... ขอบอกเลยว่า แทบตายเลยล่ะครับ
ทางขึ้นเป็นเส้นทางมหาโหด ทั้งสูงชัน ทั้งหลุมทั้งบ่อ ก้อนหิน ร่องน้ำ รากไม้ สาระพัดอุปสรรคที่ต้องฝ่าฟันกันไป ที่อยากบอกว่า ต่อให้ขี่มอไซค์วิบากขึ้นมายังต้องคิดหนักเลย แต่นี่ เรามีกันแต่รถมอไซค์ซื้อกับข้าว ที่พวกเราเช่ามาจากร้านเช่าในตลาด (นี่ถ้าร้านเช่ารถเค้ารู้ว่าเอารถเค้ามาวิบากขนาดนี้ เค้าจะว่าไงนะ) บางช่วงโหดขนาดขี่เร่งเครื่องจนสุดกำลังก็ยังขึ้นไม่ได้ ต้องลงจากรถมาช่วยเข็นพร้อมกับเร่งเครื่องยนต์ไปด้วยถึงเอารถขึ้นไปได้ ยังไม่ต้องพูดถึงตอนขากลับลงมานะ โหดกว่าอี๊ก..... (เอาไว้เหลาตอนต่อไป)
ทางก็แคบๆ ขนาดมอไซค์จะวิ่งสวนกัน ยังต้องให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเอารถแอบข้างทางก่อน ริมทางก็... ลาดเขาที่สูงลิบไม่มีราวกั้นใดๆ ใครหลุดไปก็มีหวัง แทบไม่เหลือซาก แค่เห็นก็ใจสั่น มืออ่อน เท้าอ่อนกันแล้ว ด้วยระยะทางราว 4-5 กิโลเมตร ที่เรารู้สึกเหนื่อย เหมือนขับขี่มอไซค์จากกรุงเทพฯ-เชียงใหม่ก็ไม่ปาน แต่พอขึ้นไปเห็นวิวที่นั่น โอ๊ย.... หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งกันเลยทีเดียวครับ

Mù Cang Chải,

จากภาพที่แล้ว ที่ผมเล่าถึงทางขึ้นว่ามันสาหัสสากรรจ์ขนาดไหน เกรงว่าจะนึกภาพไม่ออกกัน พอดีเห็นภาพนี้ มีภาพของทางขึ้น ถ่ายติดมาด้วยไกลๆ เลยเอามาลงให้ดูกันครับว่า มันน่าหวาดเสียวไหม กับทางที่แคบๆ และไม่มีราวกันตก ยังดีนะครับ ที่ทางช่วงนี้ยังไม่ใช่ทางที่ลาดชัน ทางที่ลาดชันนั้น ก็ลองใช้จินตนาการเอาเองล่ะกันครับ

Mù Cang Chải,

และมุมนี้เองครับ ที่คุณเหน่ง พาพวกเราดั้นด้นกันขึ้นมา มันเป็นมุมที่เห็นแล้วต้องร้องว่า สุดว๊าว.....กันเลยทีเดียว และทางคุณเหน่งก็แอบตั้งชื่อให้มันว่า "จุดชมวิวตัว U " ครับ
กลุ่มเราวางแผนกันว่า เราจะอยู่ถ่ายภาพที่นี่จนเย็น เพื่อรอแสงเย็นที่กำลังจะส่องมาในทิศทางตรงข้างหน้านี่แหละ และจากนั้นจะอยู่ยาว....ไปจนถ่ายทางช้างเผือกกันที่นี่เลยทีเดียว

Mù Cang Chải,


หากเดินเลยเข้าไปจากจุดชมวิวตัว U ก็จะมีมุมถ่ายภาพสวยๆอีกหลายมุมครับ อย่างเช่น ภาพนี้เป็นต้น ใครได้ไปชมสถานที่จริงก็คงปากอ้าตาค้างเหมือนผมนี่แหละครับ

Mù Cang Chải,

ได้ยินข่าวมาว่า หลังจากวันที่พวกเราเข้าไปถ่ายภาพตรงนี้แล้ว อีก 7-8 วันต่อมา มีคณะถ่ายภาพคณะใหญ่ ราวๆ 50 กว่าชีวิต เข้ามะรุมมะตุ้มถ่ายกันตรงจุดนี้ เรียกว่า เหยียบกันจนนาเละกันเลยทีเดียว ก็ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า และเป็นนักถ่ายภาพจากที่ใดก็ไม่ทราบ
แต่ที่ผมรู้แน่ๆก็คือ คันนาของนาขั้นบันได มักจะทำไว้แคบๆนิดเดียวเอง ลำพังให้ผมเข้าไปเดินเองเพียงคนเดียว ผมยังแทบจะเดินตกคันนาเลยครับ อย่าว่าแต่นี่ยกโขยงไปกันตั้ง 50 คนแบบนั้น (คันนาของนาขั้นบันได ฝั่งหนึ่งจะสูงราวๆ 30 ซ.ม แต่อีกฝั่งหนึ่งจะสูง 1-3 เมตร ขึ้นอยู่กับความลาดชันของพื้นที่นา) หากเดินตกไปทางฝั่ง 30 เซ็นต์ ก็คงไม่เท่าไรนัก อย่างดีนาข้าวเค้าแค่พังไปแถบหนึ่งเท่านั้น แต่หากตกไปทางฝั่งที่สูง 3 เมตร เป็นเรื่องแน่ๆครับ ซึ่งนอกจากนาข้าวจะพังเป็นแถบๆแล้ว คนที่ตกลงไปก็อาจจะเจ็บตัวได้ อีกทั้งหากอุ้มอุปกรณ์ถ่ายภาพอยู่ด้วย ก็อาจจะกล้องพังได้เช่นกัน

Mù Cang Chải,

แค่คณะเรามีกันไม่ถึง 15 คน ผมยังต้องยอมยกธงขาวแล้วครับ ไม่กล้าเข้าไปแย่งมุมถ่ายบนคันนากับเค้า เพราะเกรงว่าหากตกคันนาลงไปแข้งขาหัก จะเป็นปัญหากับตัวเองและเพื่อนๆครับ แถมอาจจะขายขี้หน้า ให้เค้าเอาไปพูดถากถางไปอีกนาน ในที่สุด ผมก็เดินกลับขึ้นไปบนที่เราจอดรถมอเตอร์ไซค์ ซึ่งตรงนั้น จะมีมุมถ่ายนาได้เหมือนกัน (อย่างเช่นภาพนี้ ผมก็ถ่ายจากด้านบน) ไม่ต้องลงไปแย่งมุมกับใครๆเค้า กะในใจว่า รอทุกคน ถ่ายกันจนพอใจแล้ว ผมค่อยลงไปใหม่ ถ่ายทีหลังใครๆก็ได้
แต่แล้ว...... พอผมขึ้นไปถึงที่ลานจอดรถ ผมก็เจอเข้ากับวัยรุ่นสองคน กำลังก้มๆเงยๆ จับรถคันโน้น เขย่ารถคันนี้ ของพวกเราทุกคน และตั้งท่าจะงัดแงะชิ้นส่วนบางชิ้นออกไป พอผมเดินไปเจอเข้า เค้าก็ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ผมจึงหยุดยืนดู สักพัก เค้าเห็นผมยืนมองไม่ไปไหน มันก็โบกมือทำท่าไล่ผม ว่าให้ถอยไปไกลๆ ผมจึงต้องเดินไปที่รถคันที่ผมเช่ามา และเอากุญแจบิดเปิดเบาะแสดงให้เค้าเห็นว่า จะมาไล่ผมได้ไง ก็รถที่พวกแกกำลังจะงัดนั่นอ่ะ มันรถของพวกผมเว๊ย....
จากนั้น ผมก็เดินย้อนลงไปเตือนพรรคพวกว่า ข้างบนมีวัยรุ่นสองคน ดูพฤติกรรมไม่ค่อยน่าไว้ใจนัก ก็มีบางคนบอกว่า จะตามผมขึ้นไปดู ผมจึงขึ้นรอที่รถ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นมีใครขึ้นมาสักคน ผมจึงต้องทำไม่สนใจพวกมัน ตั้งกล้องถ่ายภาพของผมต่อไป
อากาศเริ่มขมุกขมัวลงทุกที ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสีแทบจะทุกวินาทีก็ว่าได้ ขณะที่กำลังเพลินๆกับการถ่ายภาพอยู่นั้น ไอ้เจ้าสองตัวนั่นก็เดินเบียดเข้ามาประชิดผม ผมเริ่มตื่นตัว สังเกตุเห็นหนึ่งในสองคนนั่น สะพายมีดสะปาต้ายาวร่วมๆเมตรเห็นจะได้ไว้ที่ข้างเอวด้วย เออ.... ถ้ามันชักมีดออกมาปล้นผม ตรูจะเอาอะไรสู้กับมันฟ๊ะ ใจเริ่มละล้าละลังเหลียวซ้ายแลขวา มองหาทางหนีทีไล่ และเจ้ากรรมแท้ ที่ทางออกที่โล่งๆ มันสองตัวดันยืนบังเอาไว้ นอกนั้นก็เป็นนา หรือไม่ ผมก็ต้องเผ่นไปทางคันนาเล็กๆนั่น และประเมินในใจว่า หากถึงขั้นต้องตะลุมบอนกัน แล้วผมตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆที่อยู่ข้างล่างนั่น พวกเค้าจะได้ยินกันไหม แล้วจะวิ่งขึ้นมาช่วยผมทันไหม?
มันเข้ามา พยายามชวนผมคุย แต่ผมฟังมันไม่ออก แต่ก็พยายามใจดีสู้เสือ ชี้ชวนพวกมันให้ดูวิวสวยตรงหน้า พยามใบ้ว่า พวกคุณโชคดีจังที่มีวิวสวยๆอย่างนี้ มันเลยล้วงโทรศัพท์ออกมายกขึ้นถ่ายภาพตรงหน้าบ้าง แล้วมันก็ชะโงกหน้ามาขอดูภาพที่หลังกล้องของผม ประมาณเปรียบเทียบว่าทำไมภาพที่มันถ่ายจึงไม่เหมือนในกล้องของผม แล้วก็ทำเสียงจิ๊กๆจั๊กๆ จนมืดสนิทจึงเดินจากไปพร้อมกับความโล่งอกของผม

...เค้าปลูกเพื่อให้ถ่ายรูปหรือปลูกเป็นปกติครับ...

...เค้าปลูกเพื่อให้ถ่ายรูปหรือปลูกเป็นปกติครับ...

ปลูกเพื่อบริโภคโดยปรกติครับ  แต่พวกเราไปใช้สถานที่เค้าเพื่อถ่ายภาพครับ

ขณะที่ถ่ายภาพอยู่ มีหญิงชาวเขาที่เป็นเจ้าของนาก็มาโวยวายชี้โบ๊ชี้เบ๊ ทำนองว่าพวกเราเข้าไปย่ำที่นาของเค้าเสียหาย (ฟังไม่ออกหรอกครับ แต่เดาจากท่าทางเอา)
ที่จริง พวกเราไม่มีใครเดินไปเหยียบถูกข้าวในนาของแกสักต้น  เดินกันบนคันนาอย่างระมัดระวังตลอดเวลา แล้วไปทำความเสียหายให้ตรงไหน  แต่..... เพื่อสันติภาพ....
ทางคุณเหน่ง (ผู้จัดทริป) จึงเอาเงินแบงค์ 50,000 ดองส่งไปปิดปากแก  แกจึงเงียบเสียงเดินหายไป (50,000 ดองเท่ากับเงินบาทราวๆ 72 บาท)
พอผ่านไปสักสองชั่วโมง  ก็มีชาวเขาผู้ชายมาโวยอีก  ก็เหมือนเดิม คุณเหน่งเอาเงิน 50,000 ดองปิดปากไปก็เงียบหายไป
พออีกชั่วโมงต่อมา ก็มีหญิงชราชาวเขามาเดินโวยวายอีก คุณเหน่งหัวเราะ แล้วพูดติดตลกว่า ที่นี่มีระบบเติมเงินด้วยว๊อย พอหมดโปร ก็ต้องเติมเงินกันที จากนั้นแกก็เติมเงินไปอีก 50,000 ดอง 555

Mù Cang Chải,

หลังจากที่สายัณห์สมัยเข้ามาเยือนเคลื่อนคล้อยไปจนมืดค่ำลง เจ้ามีดสปาต้ากับเพื่อนจึงเดินจากผมไปท่ามกลางความโล่งอกของผม
ผมถอดเลนส์ 24-105 ออก ล้วงเอา 15mm Fisheye F2.8 มาใส่เข้ากับกล้อง แล้วหันทิศทางไปทางเส้นทางช้างเผือกที่กำลังลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ตั้ง ISO ไปที่ 3200 F2.8 เวลา 25 s แล้วตั้ง Picture Style ไปที่ค่า K 4800 แล้วกด
ภาพที่ออกมา ผลคือ ท้องฟ้ายังมืดไม่พอ และดูเหมือนทางช้างเผือกจะดูเล็กๆชอบกล

Mù Cang Chải,

ผมจึงต้องถอดเลนส์ 15mm Fisheye ออก แล้วล้วงเจ้า EF-11-24 mm F4L มาใส่แทน หมุนซูมไปที่ 11mm หมุนโฟกัสไปที่สุดสายตา ตั้ง ISO 3200 F4 เวลา 30s แล้วตั้ง Picture Style ไปที่ค่า K 3800 จากนั้นก็พยายามลองเอาไฟฉายส่องนาตรงหน้าดูว่า หากเราจะถ่ายดาวและฉายไฟเปิดฉากหน้าด้วยตนเองจะทำได้ไหม จากนั้นก็ลองกดไป 2-3 ใบ ปรากฏว่า แสงจากไฟฉายมันแรงไป ต้องลดกำลังไฟฉายลง และต้องปิดไฟฉายให้เร็วขึ้น จากนั้นก็รอเวลาที่ท้องฟ้ามันจะมืดมากพอสำหรับถ่ายทางช้างเผือก
ระหว่างที่รอ น้องปอนด์เดินขึ้นมาจากข้างล่าง บอกว่า ที่ข้างล่าง กระท่อมน้อยที่เล็งๆกันว่าจะเอาเป็นฉากหน้าของภาพกับทางช้างเผือก ดูเหมือนมันจะอยู่กันคนล่ะทิศ จึงเดินขึ้นมาข้างบน หวังจะมองหาฉากหน้าใหม่ ซึ่งเธอก็มาเล็งเอากระท่อมหลังที่ผมกำลังเล็งถ่ายอยู่นี่แหละ แต่แล้วเธอก็บอกว่ามันยังดูไม่ค่อยถูกใจเธอนัก เธอว่าเธออยากลงไปตรงทางโค้งก่อนที่จะมาถึงตรงลานจอดรถ เพราะตรงนั้น เมื่อตอนบ่ายขาขึ้นมา เธอเห็นกระท่อมหลังหนึ่งตรงนั้นเข้าท่า ผมจึงค้านเธอว่า มันคงไม่เหมาะกระมัง เพราะถ้าเธอลงไปคนเดียว มันจะไม่ปลอดภัย หากเธออยากไปจริงๆ ก็ควรจะชวนเพื่อนเธอลงไปเป็นเพื่อนด้วยจะดีกว่า ในที่สุดเธอหันรีหันขวางอยู่สักพัก เธอก็ตัดสินในกลับลงไปที่เดิม ผมจึงอยู่ถ่ายของผมไปคนเดียวต่อไป

Mù Cang Chải,

ต้องบอกเลยว่า กลุ่มพวกเราที่ไปถ่ายนาขั้นบันไดที่มู่กางจ๋ายคราวนี้ โชคดีสุดๆเลยครับ เพราะก่อนเดินทาง แอบเช็กข้อมูลอากาศที่นั่น ก็ได้คำตอบว่า พายุจะเข้าทั้ง 7 วัน เล่นเอาต้องทำใจไปก่อนล่วงหน้าไปแล้วครับ ว่าอาจจะต้องไปนอนเฝ้าโรงแรมมองดูสายฝนแทน

แต่ที่ไหนได้ มาแล้ว นอกจากจะมีแสงให้เก็บภาพสวยๆได้แล้วยังไม่พอ ยังสามารถถ่ายทางช้างเผือกได้อีกด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลย ยังไงก็ภาวนาขอให้อากาศดีอย่างนี้ไปตลอดทริปนะครับ

คืนนั้น หลังจากที่เก็บภาพทางช้างเผือกได้แล้ว ผมก็เก็บอุปกรณ์เลย ราวสองทุ่มกว่าๆ น้าหมู เพื่อนคู่หูผมก็เดินขึ้นมาที่รถ ผมจึงชักชวนแกกลับที่พักทันที (ส่วนคนอื่นๆยังอยู่กันต่อ เพราะยังอยากเก็บภาพทางช้างเผือกไปเรื่อยๆ)

อีตอนขาขึ้นเขามา เราขึ้นกันช่วงบ่ายๆ หนทางยังสว่างไสว เพียงแต่ทางชันมากจนเครื่องยนต์ของรถพาเราขึ้นไม่ไหว ผมจึงคิดว่า อีตอนขากลับลงมา น่าจะง่ายกว่าขาขึ้นเยอะ เพราะเครื่องยนต์ไม่ต้องออกแรงมากนัก เรียกว่าสบายๆล่ะ
แต่..... ผมคิดผิดไปถนัดใจเลยครับ

เพราะตอนขาลง เราต้องกำเบรคตลอดเวลา เพราะเผลอปล่อยเบรคเมื่อไร รถจะวิ่งพุ่งจู๊ดไปข้างหน้า ถ้าเอาไม่อยู่ เบรคไม่ทัน มีหวังพุ่งเลยโค้งหลุดเขาไปแน่ๆ แถมพอเครื่องยนต์ใช้รอบต่ำๆลงมา แสงไฟหน้ารถของมอไซค์ก็พาลริบหรี่ลง ทำให้มองไม่เห็นทางข้างหน้าอีก เล่นเอาเครียดเลยครับ
ผมให้น้าหมูนำหน้า เพราะคิดว่าตนเองน่าจะขับขี่ได้แข็งแกร่งกว่าน้าหมู หากผมนำหน้า เกิดน้าหมูมีเหตุ ผมอาจจะไม่รู้ แต่การที่แกนำหน้า เกิดอะไรขึ้น ผมตามมายังเห็น และก็จริงดังคาด ช่วงหนึ่งที่น้าหมูแกพลาด ล้อรถแกตกลงไปในหลุมลึก ตัวแกเองเลยกระเด็นหลุดออกจากรถ โชคดีที่เราพยายามใช้ความเร็วต่ำๆเข้าไว้ แกจึงไม่ได้เป็นอะไรมากนัก ลุกขึ้นได้แกก็ไปประคองรถแกขึ้นมาขย่มกันต่อไป

จากประสพการณ์ครั้งนี้ ทำให้ผมเริ่มคิดได้ว่า การที่เราเอากระเป๋ากล้องไปสะพายไว้ที่หลังนั่น ไม่น่าจะใช่วิธีที่ถูกนัก เพราะกระเป๋ากล้องมีน้ำหนักราวๆ 12 ก.ก. เวลาที่รถลงเขาชันๆ น้ำหนักของกระเป๋าจะกดทับลงที่หลังของเราเต็มๆ จึงทำให้เราต้องเกร็งแขนทั้งสองข้าง เพื่อรับน้ำหนักที่เทมาข้างหน้า จึงทำให้แขนที่จะต้องบังคับรถนั้นขาดความคล่องตัวไปถนัด เบรคที ตัวของเราก็แทบจะก้นหลุดจากเบาะที่นั่งซะทุกทีไป หากเราเอามันไปมัดติดกับเบาะนั่งให้แน่นๆ น่าจะดีกว่า แต่ด้วยความที่เราห่วงมันมาก เราจึงลืมคิดถึงข้อนี้ไป

เช้าวันรุ่งขึ้น ราวตีห้า คุณเหน่งกับพวกอีกหลายคนบอกว่า จะกลับขึ้นไปถ่ายแสงเช้าที่จุดชมวิวตัว U อีกครั้ง ผมงี้ขอลาออกเลยครับ เพราะขนาดเมื่อวานตอนสว่างๆยังแทบตาย แล้วนี่ยังไม่ทันสว่าง มีหวังได้ขับรถตกเขาแน่ๆ ยอมครับ ยอม

ก็พอดี พี่โย หนึ่งในทีม บอกว่าจะไปจุดชมวิว "บ้านสามหลัง" ผมรีบสอบถามว่าเส้นทางมหาโหดหรือเปล่า แกก็ตอบว่า เป็นทางลาดซีเมนต์แล้วตลอดเส้นทาง ผมกับน้าหมูจึงขอตามไปด้วย และเมื่อมาถึงจุดบ้านสามหลังที่ว่า ฟ้ายังไม่ทันสว่าง แกจึงชวนขับรถไต่เขาสูงขึ้นไปอีก จนมาถึงจุดนี้ครับ

เราเดินสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าเพื่อรอแสงจากฟ้าที่จะประทานมาให้ในไม่ช้านี้

ที่เห็นไกลๆเป็นแถบสามเหลี่ยมๆนั่น ไม่ใช่"เขาชีจรรย์" นะครับ ไม่มีพระพุทธรูปครับ

Mù Cang Chải,

เมืองมู่กางจ๋าย ตั้งอยู่ในกลางหุบเขา แวดล้อมไปด้วยทิวเขาสูงใหญ่ทั้งสองข้าง กลางหุบเขาจึงเป็นร่องน้ำไหล เมื่อมีน้ำหลายๆสายมารวมกันมากเข้าจึงกลายเป็นแม่น้ำ และเมืองมู่กางจ๋ายจึงตั้งอยู่ริมแม่น้ำนั่นเอง
ฉะนั้น เมื่อชาวภูเขาทำนาตามลาดไหล่เขา จึงมีภูมิประเทศที่เห็นนาขั้นบันไดอยู่ใกล้เมืองมาก เรียกว่า อยากจะชมนาขั้นบันได ไม่ต้องออกไปไหนไกลหรอกครับ รอบๆเมืองก็เห็นกันจนเบื่อแล้วล่ะครับ

Mù Cang Chải,

หากเราตื่นแต่เช้าๆ ช่วงที่สายหมอกบางๆ กำลังลอยอ้อยอิ่งไปตามซอกไหล่เขา พอพระอาทิตย์ขึ้นมาเผยแสงเข้าแผดเผา ประกอบกับซอกหลืบแห่งขุนเขาและต้นไม้ใบบัง ก็จะเกิดเป็นมิติภาพต่างๆนานาให้เราได้ทัศนากันไม่รู้จบ

อย่างเช่นภาพนี้ ที่ผมตามพี่โยไปถ่ายวิวตรงบ้านสามหลัง แม้ว่าภูมิประเทศจะเปลี่ยนแปลงไปเยอะ มันไม่ใช่บ้านแค่สามหลังดังแต่ก่อน มันเพิ่มเข้ามาอีกหลายหลังก็จริง แต่เราก็ต้องยอมรับสภาพของบ้านเมือง ที่ไม่เคยหยุดนิ่ง ไม่ว่าที่ไหนๆก็ตาม แต่ธรรมชาติก็ยังคงทำหน้าที่อย่างไม่เปลี้่ยนแปลง ขึ้นอยู่กับโชคที่เราไปในเวลานั้นๆ ว่าเราจะได้ยลภาพอันน่าประทับใจนั้นหรือไม่

[ใครที่ไม่ได้ไปด้วยก็จะไม่ทราบ..ว่าตากล้องต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจเพียงใด..กว่าจะได้ภาพสวยๆมาให้ชื่นชมกัน..]

ใครที่ไม่ได้ไปด้วยก็จะไม่ทราบ..ว่าตากล้องต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจเพียงใด..กว่าจะได้ภาพสวยๆมาให้ชื่นชมกัน..

[ใครที่ไม่ได้ไปด้วยก็จะไม่ทราบ..ว่าตากล้องต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจเพียงใด..กว่าจะได้ภาพสวยๆมาให้ชื่นชมกัน..]

ใครที่ไม่ได้ไปด้วยก็จะไม่ทราบ..ว่าตากล้องต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจเพียงใด..กว่าจะได้ภาพสวยๆมาให้ชื่นชมกัน..

ครับ  การชมภาพมันง่าย  แต่ถ้ารู้ภึงเบื้อหลังภาพสวย อาจเหนื่อยแทนครับ