ต่อไป »

Mù Cang Chải,

การทำนาบนภูเขา ก็ต้องใช้แรงงานจากควายเข้าช่วยในการไถนา เมื่อมีควาย ก็ต้องเลี้ยงดู เอาใจใส่มันด้วย แต่หน้านาแบบนี้ จะเที่ยวปล่อยควายหากินเองมันก็จะไปกินข้าวในนา ทั้งนาตนเองและนาเพื่อนข้างๆ เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง วิธีที่ดีที่สุดก็คือ หาเกี่ยวหญ้าตามข้างทางไปเลี้ยงมันในคอก ปลอดภัยที่สุด

Mù Cang Chải,

เมื่อกลับมาขึ้นรถกันพร้อมแล้ว พวกเราก็มุ่งตรงไปเมืองซาปา เมืองที่มีชื่อเสียงทางด้านการท่องเที่ยวนาขั้นบันไดของเวียตนาม ซึ่งยังห่างจากที่ราว 100 กิโลเมตร พวกเรานั่งรถเพลินๆ ชมนาข้างทางไปเรื่อยๆ แวะกินข้าวเช้าข้างทาง เป็นร้านขายเฝอ (ก๋วยเตี๋ยวญวน เส้นคล้ายๆอุโด้ง) แต่ที่ไหนได้ ร้านนี้เป็เส้นก๋วยเตี๋ยวชัดเจนเลยครับ
ประมาณก่อนเที่ยงเล็กน้อย คุณเหน่งบอกโชวเฟ่อร์ให้จอดรถตรงจุดหนึ่ง แล้วพยายามส่งภาษา (ทั้งอังกฤษ ทั้งญวน ทั้งภาษามือ ปนภาษาไทย) ให้คนขับรถว่า ให้จำจุดตรงนี้เอาไว้ เดี๋ยวบ่ายๆจะกลับมาถ่ายรูปที่นี่ แต่ตอนนี้จะไปเช็กอินเข้าโรงแรมที่ซาปา และทานข้าวเที่ยวก่อน พขร.พนักหน้าเหมือนจะเข้าใจ จากนั้นก็พารถมุ่งหน้ากันต่อไป

จุดที่คุณเหน่งชี้บอกคนขับรถนั้น อยู่ด้านหลังของภูเขาที่ชื่อว่า "ฟ่านซีปัน" ซึ่งเป็นภูเขาที่สูงที่สุดของเวียตนาม สูงถึง 3800 เมตรจากระดับน้ำทะเล และจากตรงนี้จะเข้าไปเมืองซาปา ซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของเขาลูกนี้ จะต้องเดินทางเลี้ยวลดคดเคี้ยวไปตามเส้นทางที่สูงชันด้วยระยะทางอีกราวๆ 40 กิโลเมตร จนกว่าจะถึงเมืองซาปา

พวกเรามาถึงโรงแรม (อย่ารู้เลยว่าชื่อไร เพราะไม่ได้ค่าโฆษณา) เอาบ่ายโมงกว่า แต่ทุกอย่างก็ตกอยู่ในม่ายหมอกฝน มองไปทางไหนก็ขาวโพลนไปหมด หลังจากที่เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้องแล้ว เราทุกคนก็มาขึ้นรถเพื่อไปกินข้าวเที่ยงกัน

Mù Cang Chải,

รถพาวิ่งย้อนเส้นทางขามาที่ผ่านน้ำตกที่ชื่อ "ซิลเว่อรฺ" และมาจอดลงที่ร้านนี้ครับ อยู่ตรงข้ามเยื้องๆน้ำตกนั่นพอดี

ฝ่ายอาหารของทีมงานก็เดินไปดูว่าจะสั่งอาหารอะไร แต่ผมเอง ดันเห็นรอบๆบริเวณมีสวนดอกไม้หลายชนิด เลยสาระวนกับดอกไม้เสียมากกว่า แต่หูก็ยังคงแว่วๆว่า ที่ร้านมีปลา "สเตอร์เจี้ยน" ปลาชื่อดังของเวียตนาม (ผมเคยทานมาครั้งหนึ่งตอนที่ไปเมืองดารัท) ที่กระดูกมันอ่อนจนเคี้ยวกินได้หมดทั้งตัว และมีปลาแซลม่อนสดๆ ทุบกันเป็นๆเดี๋ยวนั้น บริการรวดเร็วทันใจดีแท้

ผมคนขี้สงสาร เลยเดินถ่ายดอกไม้ ทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่เห็น ดีกว่า
มื้อนั้น ทุกคนฟาดกันอิ่มแปล้... พุงกางกันเลยทีเดียว อร่อยพอได้ แม้ว่า เจ้าปลาสเตอร์เจี้ยนนั้นความจริงมันจะต้องใช้เวลาในการต้ม ตุ๋น นานกว่านี้ เพื่อให้กระดูกของมันนิ่มจนเคี้ยวได้หมดทั้งตัว แต่เราไม่มีเวลามากนัก ได้แค่นี้ก็หรูแล้ว

พอออกจากร้านอาหาร คุณเหน่งก็บอก พขร.ว่าให้พากลับไปที่จุดที่ชี้ไว้เมื่อตอนขามา แกทำท่าไม่เข้าใจ ต้องเจรจากันอยู่พักใหญ่ๆ จึงเข้าใจ แต่ก็เกิดปัญหาอีก เพราะแกโวยวายว่า ก็เราผ่านมาแล้ว จะกลับไปอีกทำไม เมื่อบอกว่าเราจะกลับไปถ่ายภาพ แกก็โวยวายว่า ไม่มีในข้อตกลงว่า จะต้องขับกลับไปกลับมาอย่างนี้ แกจะไม่ยอมไปท่าเดียว ภาษาก็คุยกันไม่ค่อยจะรู้เรื่องอยู่แล้ว มามีปัญหาแบบนี้ก็ยิ่งยุ่งกันใหญ่

ในที่สุด คุณเหน่งเลยต้องโทรกลับเข้าบริษัทของเค้าที่อยู่ในเมืองฮานอย ซึ่งจะคุยกันด้วยภาษาอังกฤษได้บ้าง จึงสื่อกันเข้าใจ และให้ทางบริษัทเค้าโทรเข้ามาคุยกับ พขร.ของเค้าเอง หมอนั่นทำท่าทางไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยอมขับย้อนทางกลับไปให้แต่โดยดี

Mù Cang Chải,

หลังอาหารมื้อเที่ยงที่พวกเรากินกันจนจะบ่ายสามโมงเข้าไปแล้ว (ลืมบอกไปว่า เวียตนาม ใช้เวลาเดียวกับไทย) ก่อนขึ้นรถ ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยความรู้สึกที่รู้ว่าวันนี้คงแห้วอีกวันเป็นแน่ เพราะตั้งแต่เช้ามาแล้วที่เราแทบไม่เห็นดวงตะวันกันเลย และเราก็ทราบว่า ในทะเลจีนใต้ กำลังมีพายุไต้ฝุ่นลูกหนึ่งที่กำลังอาละวาดอยู่ ทุกคนก็เริ่มหวั่นๆกับเจ้าพายุ "มังคุด" ว่าจะเข้ามาเที่ยวซาปาไหม แต่ข่าวส่วนใหญ่ก็ว่ามันจะไปเที่ยวฮ่องกงมากกว่า แต่นี่ก็โดนหางๆเหมือนกัน

เราขับรถย้อนเส้นทางผ่านภูเขาสูงชันของเทือกเขา ฟ่านซีปัน และนี่คือสาเหตุที่ พขร. ไม่อยากขับรถย้อนกลับมาอีกครั้ง เพราะเส้นทางสูงชัน ก็ย่อมต้องมีอันตรายเพิ่มมากขึ้นด้วยเช่นกัน ตลอดเส้นทางที่อยู่บนเขา สองข้างทางก็สวยงามจนผมแทบไม่อยากละสายตา นอกจากอย่างเดียวเท่านั้นที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก นั่นก็คือ เมฆฝนบนฟ้า

Mù Cang Chải,

เมื่อเราย้อนไปถึงจุดหมาย รถต้องจอดรถไว้ริมถนน ทุกคนนำไปแต่กล้องและเลนส์ตัวที่จะใช้ กับขาตั้งกล้องเท่านั้น นอกนั้นก็ทิ้งไว้ในรถนั่นแหละ
ผมเปิดกระเป๋าคว้ากล้องมาใส่เลนส์ 11-24mm แล้วคว้าขาตั้งกล้องได้ก็เดินตามพรรคพวกที่เริ่มทะยอยกันเดินไปตามทางลาดชันขึ้นไป ผมไม่ทราบว่าต้องเดินใกล้-ไกลแค่ไหน แต่ถือคติเพื่อนผมคนหนึ่งที่ว่า "***ไปได้กูก็ต้องไปได้"

พอเดินขึ้นมาถึงท้องนาจุดหมาย ความตั้งใจคือจะมาถ่ายภูเขา ฟ่านซีปัน กับแสงเย็น แต่เมื่อมองท้องฟ้าเวลานี้แล้วก็ต้องท้อใจ มันคงจะหวังปาฏิหาริย์ยากเสียแล้วล่ะ เย็นนี้ เพราะท้องฟ้าอิ่มชุ่มไปด้วยน้ำอย่างนี้

Mù Cang Chải,

ขอแสดงความเสียใจต่อชาวนาไทย ที่ปีนี้ เราต้องเสียแชมป์ข้าวหอมมะลิคุณภาพอันดับหนึ่งของโลกไปให้แก่ ข้าวหอมมะลิอังกอร์ ของกัมพูชา นอกจากจะต้องเสียแชมป์ให้กัมพูชาแล้ว แม้แต่รองแชมป์ เราก็ยังไม่ได้ด้วยซ้ำไป เมื่อข้าวหอมมะลิจากเวียตนาม มีคุณภาพพุ่งแซงหน้าเราไปอีกราย
จะโทษอะไรดีล่ะครับ
ถ้าไม่รู้จะโทษใครก็โทษ ยิ่งลักษ์ ก็แล้วกัน ฮรี่ๆๆๆ

อยู่กับนาขั้นบันไดมาหลายวัน ยังไม่ได้ลงภาพข้าวของเค้าให้ชมกันเลย เอาซะหน่อย เดี๋ยวจะหาว่า เอาข้อมูลมาไม่ครบ
ข้าวนาดอย ลักษณะจะป้อมๆสั้นๆ กว่าข้าวโดยทั่วๆไป มีความเหนียว ปั้นเป็นก้อนกลมได้เหมือนข้าวญี่ปุ่น ช่วงที่มา ข้าวเริ่มสุก จึงเห็นมีบ้านที่เอาข้าวเปลือกมาตำข้าวเม่ากันมากมาย ขายกันเกลื่อนตลาด แต่ข้าวเม่าที่ผมเคยกินของบ้านเรา จะเอามะพร้าวและน้ำตาลทรายคลุก ทำให้มีรสหวาน แต่ของที่นี่เค้ากินกันเปล่าๆ ผมลองเคี้ยวแล้วติดคอ แหะๆ

Mù Cang Chải,

เมื่อฟ้าไม่ได้ดังใจ ผมก็หันไปถ่ายดอกไม้ดอกไร่ไปตามเรื่อง แต่พอกดไปได้ไม่กี่ภาพ เพิ่งจะสังเกตุว่า กล้องมันเตือนว่าแบตเตอรี่อ่อน อ้าว..... กรรมล่ะสิ กระเป๋ากล้องก็ดันขี้เกียจสะพายขึ้นมาให้มันหนัก ทีนี้คงต้องเดินกลับลงไปที่รถเพื่อไปเปลี่ยนแบตฯล่ะสิ กรรม จริงๆ ได้ออกแรง เหนื่อยอีกรอบจนได้สิหน่า.....

Mù Cang Chải,

แต่พอลงมาถึงรถ เรียกหา พขร. ให้มาเปิดประตูให้ผมขึ้นไปเอาแบตฯ พอลงมาจากรถ เดินขึ้นเขาไปนิดเดียวก็เกิดอาการขี้เกียจขึ้นมาอีก เพราะคิดในใจว่า ถ้าเราขึ้นไปแล้ว แสงไม่มา มันก็ถ่ายให้สวยยาก อาจจะเหนื่อยเปล่าซะล่ะมั้ง ถ้างั้น ก็นั่งรอมันตรงข้างทางตรงนี้แหละ หากเห็นว่าแสงดี ค่อยเดินขึ้นไปก็ยังทันนี่นา

ว่าแล้ว ก็ควักโทรศัพท์มือถือมานั่งกดเล่นมันตรงนั้นแหละ ปักหลักไม่ไปไหนแล้ว จนกว่า แสงจะดี หรือแสงจะหมด แล้วทุกคนลงมาหารถ

ภาพนี้ก็เลยใช้โทรศัพท์ถ่ายจากตรงที่นั่งเล่นนั้นแหละ แต่แหม.... เหม็นเยี่ยวควายชะมัดเลย ตรงนี้

Mù Cang Chải,

พวกเราอยู่ถ่ายกันจนค่ำ แต่ผมมองยังไงฟ้าก็เหมือนเดิม เลยไม่ได้เดินย้อนกลับขึ้นไปอีก พอพวกเราลงมา ก็กลับเมืองซาปา พอเข้าที่พัก คุณเหน่งก็บอกว่า ถ้าใครยังไม่เหนื่อย อยากจะเที่ยวเมืองซาปา ก็ให้ติดต่อขอเช่ารถมอไซค์เอา ส่วนตัวผมเองออกจะเฉยๆ ไม่ค่อยได้ตื่นเต้นอะไรกับซาปามากนัก แต่น้าหมูอยากออกไปตระเวณดู แกเลยเช่ารถมาคันหนึ่ง แล้วชวนผมว่าให้ไปด้วยกัน เลยกลายเป็นผมขี่ซ้อนน้าหมูตระเวณดูมุนนั้นมุมนี้กันสองคน เลยทำให้รู้ว่า ปัจจุบัน ซาปา เจริญเติบโต ขยายเมืองออกไปจากที่ผมเคยมาเมื่อราว 6-7 ปีที่แล้วราว 3-4 เท่าตัวทีเดียว

จุดแรกเลยก็คงหนีไม่พ้นโบถส์คริตส์ ที่เก่าแก่มาตั้งแต่สมัยสงครามเวียตนาม ที่จริงหากมากลางวัน และโบถส์เปิด ข้างในสวยมาก ตามสไตล์โบถส์ที่ชอบประดับกระจกสีตามหน้าต่าง ทำให้ดูมีสีสันต์

เราสองคนมาจอดมอไซค์ที่ถนนหน้าโบถส์ ได้ยินเสียงกรี๊ดร้องของผู้หญิงดังมาเป็นระยะๆ สงสัยใจอยู่ว่ากรี๊ดอะไรกัน พอเดินเข้าไปใกล้ ถึงรู้ว่า ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่วัยรุ่น เอาลำโพงมาเปิดเพลงเพื่อออกกำลังกายกันแค่นั้น แต่พอรวมพวกกันเยอะจึงมีท่าเต้นประหลาดๆ แค่นั้น สาวๆก็กรี๊ดกันสลบ เฮ้อ.....

Mù Cang Chải,

ที่หน้าโบถส์ มีชาวเขา (ไม่รู้เขาจริงเขาปลอม) เอาเด็กเล็กๆแต่งตัวชุดประจำเผ่าสวยงาม มายืนรอให้นักท่องเที่ยวต่างชาติถ่ายรูป และเก็บเงินค่าแบบ ก็เหมือนๆกับที่แม่สายนั่นแหละ

ออกจากโบถส์เราก็ขี่รถตระเวณหาร้านขายของจำพวกเสื้อผ้า รองเท้า ผมเองก็จำไม่ได้แล้วว่า ไอ้ร้านพวกนั้นมันอยู่มุมไหนของซาปาซะแล้ว จำได้ลางๆว่ามันอยู่ใกล้ๆกับโบถส์นั่นแหละ แต่น้าหมูชวนผมขี่รถออกไปทางทะเลสาบ วนหาอยู่ 2-3 รอบก็ไม่เจอ เลยแวะเก็บภาพยามค่ำคืนของตลาดริมขอบทะเลสาบ จากนั้นก็ไปหาอะไรรองท้องกัน ซึ่งน้าหมูแกอยากกินอาหารฝรั่ง เลยเข้าร้านอาหาร อิตาลี่ ฟาดกันไปคนล่ะสองจาน อิ่มแปร้กลับโรงแรมเลยครับ

Mù Cang Chải,

เช้าวันต่อมา เราตื่นขึ้นมาพร้อมๆกับสายฝนปนหมอก 7 โมงเช้าไปนั่งกินอาหารในโรงแรม น้าหมูล้วงเอามาม่าคัฟ และกาแฟ ที่แกอุตส่าห์หอบหิ้วมาจากเมืองไทย มาถามผมว่าจะกินมาม่าไหม จะกินกาแฟไหม ผมส่ายหน้า บอกผมกินของโรงแรมก็ได้ ไม่เป็นปัญหา แกเลยไปชงกาแฟของแกเอง มานั่งจิบด้วยกัน
ที่จริง เวียตนาม มีชื่อเสียงด้านการส่งออกกาแฟสู่ตลาดโลกรายใหญ่รายหนึ่งเหมือนกัน แต่...ก็อย่างว่า กาแฟของโรงแรมซึ่งบริการฟรี ย่อมไม่ใช่ของดีนัก และอาหารเช้าวันนั้นก็บอกเลยว่า รสชาติแค่พอกินกันหิวตายเท่านั้นครับ

Mù Cang Chải,

หลังอาหารเช้า คุณเหน่งบอกว่าจะออกเดินทางกลับฮานอยเวลา 9.00 น. หลายคนก็โอดครวญว่า ยังไม่ได้ซื้อของฝากกันเลย ขอเวลาเพิ่มอีกสักชั่วโมงล่ะกัน จากนั้นก็เฮโลกันลุยสายฝนออกไปละลายทรัพย์ ซึ่งร้านที่ขายของจำพวกเสื้อผ้า รองเท้า ก็อยู่ใกล้ๆโบถส์นั่นแหละ

จากการที่ผมมาถึงมู่กางจ๋ายวันแรก เจ้ารองเท้าผมมันก็ทำพิษ แหกปากอ้าจนใช้การไม่ได้ เลยทำให้ผมต้องหาซื้อรองเท้าตั้งแต่มู่กางจ๋ายไปแล้ว วันนี้ผมจึงไม่คิดว่าอยากจะซื้ออะไรอีก เดินตามๆพรรคพวกเข้าร้านขาย มองไปมองมา ก็อดซื้อเสื้อกันลม กันหนาวติดมือมาตัวหนึ่งจนได้ ราคา 500 บาทไทย แถมทางร้านยินดีรับเงินบาทซะอีก สบายเลยครับ

เมืองซาปา เป็นเมืองท่องเที่ยวที่เป็นที่นิยมของต่างชาติ โดยเฉพาะพวกฝรั่งมาเที่ยวที่นี่กันเยอะ ทำให้เศรษฐกิจรายได้ของที่นี่พลอยดีไปด้วย ทั้งร้านค้า ร้านอาหาร โรงแรมต่างผุดขึ้นเพื่อรองรับการท่องเที่ยวราวดอกเห็ด ตึกสูงๆก็เริ่มตามมา อีกไม่ช้า จากเมืองนาขั้นบันได คงได้กลายเป็นเมือง ตึกขั้นบันไดแทนแน่ๆครับ

Mù Cang Chải,

เมื่อทุกคนพร้อม ก็ปาเข้าไปเกือบๆ 11 โมง กว่าที่รถจะเคลื่อนตัวออกจากเมืองซาปา เราเลือกใช้เส้นทางด่วน ซึ่งทำเวลาได้ดีกว่า ทางราบเรียบและค่อนข้างโล่ง และที่เวียตนาม บนทางด่วน อนุญาตให้ใช้ความเร็วได้ถึง 100 กิโลเมตร/ชั่วโมง (ถนนหลวงทั่วไป ให้แค่ 70) บ่ายโมงกว่า รถพามาแวะเข้าห้องน้ำของที่พักรถระหว่างทาง มีร้านค้าหลายร้าน พวกเราเลยถือโอกาสรองท้องมื้อเที่ยงกันเลย ผมเดินดูหลายรอบ แต่ไม่มีอะไรที่ดูแล้วถูกใจ ในที่สุดเลยซื้อแค่ซาลาเปาไส้หมูมากินแทนข้าวลูกเดียว

ที่พักรถระหว่างทางของเวียตนาม โล่ง..... ได้ใจจริงๆ (ไม่เหมือนที่พักรถระหว่างทางมอเตอร์เวย์ที่แปดริ้วบ้านเรา ที่เข้าไปแทบจะหาที่จอดรถไม่ได้) ก็ไม่ทราบว่า เพราะพายุเข้า นักท่องเที่ยวเลยหายไปกันหมด หรือว่ามันก็เป็นอย่างนี้ทุกๆวัน

เจ้าบ้องๆนั่น เห็นผู้ชายชาวเวียตนาม เอามาสูบพ่นควันกันโขมง ก็ไม่ทราบว่าที่สูบนั่นคืออะไร ยาสูบ บารากู่ หรือสูบกัญชา กันแน่ ไม่กล้าถาม แต่มีวางขายตามร้านค้าเยอะครับ

 

Mù Cang Chải,

พวกเราเดินทางมาถึงฮานอยเอาเย็นย่ำค่ำสนธยาพอดี หลังจากที่เช็กเอาของไปเก็นที่โรงแรมแล้ว คูรเหน่งก็พามากินข้าวที่ร้านนี้ครับ เป็นอาหารแบบบุฟเฟ่นานาชาติ

พอลงจากรถได้ก็ตื่นตาตื่นใจเลยครับ เพราะผู้คนเดินกันพลุกพล่าน ด้านหน้ามีเวทีที่มีนักดนตรีในชุดเครื่องดนตรีโบราณกำลังบรรเลงเพลงแบบโบราณๆ (เสนาะสำเนียงก็คล้ายๆเพลงจีนในหนังจีนกำลังภายในนั่นแหละครับ)